England - London

Natuurlijk was hij nerveus, dat kon haast niet anders. Maar nervositeit was goed, zei zijn vader altijd, voordat hij bruut werd vermoord door degene die hij probeerde om te brengen. Risico van het vak, bedacht Elijah zich, als hij weer merkte dat hij teveel nadacht. Hij miste zijn vader, wie tevens zijn mentor was, ontzettend. Nu deed hij het al bijna een jaar zonder begeleiding en het beviel hem prima. Hij en zijn familie, bestaande uit zijn moeder, die vrij weinig toevoegde in zijn leven, zijn zus Elvira en zijn twee ooms en tantes, allemaal in het vak, leefden in een buitenwijk van Londen. Onopvallend, precies zoals het hoorde. Voor de buren stonden ze bekend als de familie Bright, die een jaar geleden op een verschrikkelijke wijze hun vader, broer en man verloren hadden. Elijah glimlachte in zichzelf terwijl hij in zijn netste pak, donkerblauw met zwart, de rijke buurt van Londen inliep. Brewer. Zo heette hij. De familie Brewer stond bekend in de volksmond als een van de koelbloedigste huurmoordenaars ooit. Niemand wist ook hoe ze eruit zagen, niemand verdacht Elijah er op dit moment van dat hij een enorme moord ging plegen. Hij kende zijn opdrachtgever niet deze keer. Vaak wist hij de namen wel, maar deze wilde anoniem blijven en via een van zijn slaven kreeg Elijah's contactpersoon te horen dat de persoon hem wilde inhuren om een moord te plegen. Niet zomaar één, het was een moord op een van de rijkere van de stad. Degene waarvoor de inwoners van Londen uitweken als ze haar zagen. Rosebeth Delacroix. Elijah balde zijn vuisten, hij had geleerd de personen die hij moest vermoorden te haten. Hij deed van tevoren altijd research naar het slachtoffer, geschiedenis, activiteiten, uiterlijk, uitspraken. Hij kwam erachter dat Rosebeth rijk was, te rijk voor zijn zin en haast nooit wat van haar fortuin weggaf aan degene die het hard nodig hadden. Dat was al reden genoeg om haar te haten, te verafschuwen en hij kon niet wachten om het leven uit haar ogen te zien verdwijnen.

Elijah hief zijn hoofd en haalde zijn handen uit zijn zakken toen hij de enorme mensenmassa zag verschijnen, allemaal in de rij voor het bal wat vandaag gegeven werd in het landhuis van de familie Delacroix. Hij sloot keurig aan, knikte vriendelijk naar een aantal mensen en wachtte totdat hij aan de beurt was om zijn naam op te noemen, waarna een van de wachters die zocht op de lijst die hij in zijn handen had en hem daarna knikkend doorliet. Contactpersonen genoeg, overal en altijd. Elijah stond op de gastenlijst als introducee van iemand die hij niet kende. Hopelijk leverde dat geen problemen op. Het gebeurde precies zoals hij voorspelde. De wachter stapte knikkend aan de kant en Elijah liep rustig door. Hij voelde zijn messen in zijn benen prikken terwijl hij zich door de mensenmassa wurmde. Normaliter had hij een wandelstok, waar een vlijmscherpe dolk in was verwerkt. Dit leek hem echter niet de gelegenheid om met een wandelstok rond te gaan lopen. Elijah grinnikte in zichzelf en pakte een drankje van een dienblad van een ober en hij bereikte de zijkant van de enorme zaal. Leunend tegen de muur observeerde hij en bedacht zijn ontsnappingsroute. Dit was de grootste moord die hij tot nu toe mocht maken.

Angst, er gierde van alles door Hazels lichaam maar het grootste gedeelte daarvan was angst. Wat moest ze hier? Ze stond voor een landhuis dat zo immens was dat haar huis er makkelijk twintig keer in had gepast. Een huis kon Hazel haar onderkomen niet echt noemen; elke dag was er wel iets stuk en als je geen geld hebt kan je ook niks repareren. Het enige geld wat ze binnenkregen was van de drugshandel die ze hadden. Ouders had Hazel niet, zij en haar vier oudere broers stonden er helemaal alleen voor. Haar oudste broer was de enige met een baan, hij werkte in de bewaking in hetzelfde landhuis waar ze nu voorstond. Rosebeth Delacroix, een bitch van een vrouw, zonder pardon was haar broer er uit gegooid. Het laatste beetje geld wat legaal binnenkwam was weg. 'Ik vermoord haar en steel haar geld.' Probeerde Hazel toen ze aan het eten waren. 'Hazel, ik meen het. Je gaat geen stomme dingen doen.' Haar oudste broer Aiden had de rest op de avond op haar ingepraat. 'Je dealt al drugs en dat laat ik ook alleen maar toe omdat we anders niet eens normaal kunnen vreten!' Aiden sloeg op de tafel om zijn woorden kracht bij te zetten. Hazel beloofde dat ze geen stomme dingen zou doen. Diezelfde nacht vertrok ze.

Nu stond ze dus voor het enorme landhuis, het was maar goed dat ze niet lelijk was, de man die haar had meegenomen had ze binnen één nacht om haar vinger gewonden. Hij had haar zelfs een jurk gegeven, zijn dochters jurk. Hazel walgde nog van het idee dat deze man mensen mee naar huis bracht die zijn dochters leeftijd hadden. Ze voelde een arm om haar middel en een zachte klap op haar kont. Hazels gezicht vertrok, duwde de hand weg en probeerde te glimlachen. 'Daar is het later weer tijd voor.' De enorm lange rij leek eindeloos te duren, toen ze eindelijk aan de beurt waren en naar binnen mochten lopen keek Hazel haar ogen uit, het was enorm en alles was mooi versierd. 'Excuseer me, ik moet even naar het toilet.' En zonder reactie snelde Hazel naar de toiletten. Ze dacht na, ze was idioot bezig, dit zou nooit lukken. Het enige voordeel wat ze had is dat ze het huis qua plattegrond kent, haar broer had dat ooit eens uitgelegd, Hazel had een goed fotografisch geheugen wat nu eens goed in haar voordeel speelde. Haar wapens waren niks, ze had van een vriend ooit een pistool gehad, ze wist niet eens hoe ze daarmee om moest gaan. En een mes die ze ooit bij een lijk zag liggen. Ze gooide wat koud water over haar gezicht heen en haalde diep adem. 'Ik kan nog terug, ik kan nu gewoon heel hard wegrennen en niet meer hier komen.' fluisterde ze in zichzelf. Ze keek zichzelf aan in haar spiegelbeeld en knikte. Zij kon dit, ze zou rijkdom meenemen en ze kon beginnen met leven, als een echt persoon.

De smog verhulde de sterren en volle maan, zodat het silouet in mantel en kap geen schaduw wierp. Zijn tred was vloeiend, bijna geruisloos. De enige reden dat zijn voetstappen te horen waren was dat de industrie en gedempt geschreeuw ver weg waren. Weinig mensen kwamen naar deze kant van Londen op dit uur. Lucius Morthasius liep op zelfverzekerde pas op het gebouw af aan het eind van de straat, wat naast de lantaarns de enige lichtbron was. Hij merkte  links van hem geschuifel uit één van de steegjes en drie groezelige figuren stapten het zwakke licht in. Ze blokkeerden de doorgang en Lucius bleef staan. Het enige wat hen onderscheidde van de vele daklozen in Londen waren hun jasjes. Groezelig en gescheurd waren ze, maar waren het symbool dat ze bij de Green Gates hoorden, een gang die berucht was om het vermoorden en verminken van voorbijgangers om een angstboodschap te verspreiden. De breedste liep nonchalant op Lucius af. Hij had een kort baardje en een droeg een flat cap over zijn wijkende haargrens. Hij was gezet en een kop groter dan Lucius. De twee anderen waren daarentegen lang en slungelig en hun kleding was het meest versleten. Dit moest dus een leider zijn.
'Zo laat nog op straat?' De leider stak met een bijna tandeloze grijns een sigaar op. 'Dit is Green Gates territorium knul, heeft je moeder je dat niet gel-'
Lucius tilde zijn kap op en keek hem in de ogen. De grijs van de leider was bliksemsnel verdwenen en hij begon te sputteren.
'Oh...ik, we waren...ik wist niet wie je...'
'Je hebt gelijk, Norton.' Zei Lucius met dezelfde kalmte die de leider daarnet nog had. 'Het is hier inderdaad gevaarlijk laat in de avond. Waarom ga je niet terug naar Nora?'
'Luister...!' De leider klonk alsof hij halverwege de zin bedenkelijk werd. 'Eh baas...' Zei één van de slungelige figuren. 'We zijn met meer toch? Waarom-'
'Hou je kop, Smith!' Beet Norton hem toe. 'We gaan! Iemand met bezwaar kan proberen iemand uit zijn gestoorde groepje te bestelen, maar ik kom niet op je begrafenis.' Met die woorden spuugde Norton op de grond en liep weer terug het steegje in. De twee slungelige leden volgden hem aarzelend. Lucius knikte vriendelijk naar zijn rug en liep verder de straat door.

Bij het openzwaaien van de deur viel het rumoer even stil. Het café zat behoorlijk vol. Geen van de gasten zagen eruit als mensen die je graag in het donker wil tegenkomen. Iedereen keek naar wie er net binnenkwam. Lucius knikte vriendelijk naar het gezelschap en liep doelbewust naar de barman toe. De meeste gasten keken weer terug naar hun bier of hun kaartspel. Een paar bleven Lucius aankijken zodra ze dachten dat hij het niet meer merkte. De barman zag hem aankomen en had even de uitdrukking alsof hij zojuist op een citroen gebeten had. Lucius glimlachte naar hem. 'Morris, als ik niet beter wist zou ik denken dat je niet blij bent om me te zien.' Morris de barman snoof even en haalde zijn schouders op. Hij nam een groezelig bierglas in zijn handen en begon die te poetsen. 'Je weet hoe ik erover denk, knul. Jij zal wel prima zijn, maar ik mag je vrienden niet. Slecht voor de zaken, snap je?'
'Oh, ik begrijp het volkomen.' Zei Lucius. Morris leek zich te ergeren aan zijn vriendelijke manier van doen. 'Als je wilt kunnen we best delen in de compensatie die we krijgen voor onze werkzaamheden hoor.' Morris maakte een geluid dat half een sneer en half een smalende lach was. 'Oh, natuurlijk. Dan kan ik niet alleen hangen voor info geven, maar ook voor inmengen met jullie clubje. Nee bedankt.'
'Zoals je wilt, Morris. Als het goed is moet de gastheer er al zijn.'
'Pff, als je die gast in de hoek bedoeld. Hij geeft me de kriebels. Bestelt veel, daar niet van. Z'n ogen staan me niet aan. Zorg dat hij snel opkrast.'

Lucius nam naast de man plaats en zette zijn glas gin neer. Zijn gewaad leek op dat van hemzelf, maar zijn kap schermde bijna zijn hele gezicht af. Zijn ogen leken geel in het kaarslicht. Achter hem was het rumoer weer begonnen en de man keek hem aan.
'Je bent laat.'
'Welnee, ik ben precies op tijd. De Green Gates hielden me even op, maar het is nog geen 1 uur geweest. Ook leuk om jou weer eens te zien.'
De man snoof. 'Het is even geleden, Lucius. Je bent opgegroeid vertellen ze me.'
'Ze zeggen zoveel.' Antwoordde Lucius. 'Wat heb je voor me?'
De man nam een slok van zijn eigen gin en haalde een stuk papier uit zijn mantel. Hij schoof het over de tafel naar hem toe. 'Ik zei tegen ze dat je hier niet klaar voor bent. Zij denken van wel.' Lucius trok het papier naar hem toe. Het was een tekening van een vrouw in een jurk die leek of je het voor een aardig huis zou kunnen inruilen zo duur. Ze was bekleed met juwelen en leek ongeïnteresseerd naar de tekenaar te kijken.
'Rosabeth-' begon de man.
'Delacroix, ik ken haar.' Onderbrak Lucius hem. Ze woont in dat landhuis in het midden van de stad. Hij zuchtte. 'Wie sloot het contract af?'
De man haalde zijn schouders op. 'Geen idee, maakt dat uit? Ze is van adel, die zal vast wel iemand een rotstreek hebben geleverd. Ze is weduwe en heeft geen kinderen. Misschien een familielid die een erfenis wil opstrijken. Wie het ook was, ze betaalden vooruit. En niet weinig kan ik je vertellen.'
'Nog voorkeuren voor-'
'Nope. Geen ongeluk, niks. Zodra ze niet meer ademt is het klaar. Mijn vraag is of je het kan hebben. Ze is geen lieverdje, en wordt daarom ook streng bewaakt. Van adel en een bitch zijn maakt vijanden, wie had dat gedacht?'
Lucius glimlachte een beetje. 'Dank je voor de informatie. Ik waardeer het.'
'Ja, en ik waardeer een beloning voor die tekening Morthasius. Silas zit op dit moment weg te rotten in de kerkers om dat te maken.'
'Dat spijt me.'
'Stomme idioot. Hij had het sneller moeten doen. Wat maakt het een zak uit wat voor detail er op de jurk zit, als je haar maar herkent. Verontschuldig je niet, we breken hem wel uit. En dan scheld ik hem de huid vol. Minst voorzichtige pupil die ik ooit had. Na jou dan misschien.'
Lucius glimlachte opnieuw en stak de tekening in zijn binnenzak. 'Kom op, zoveel eer verdien ik nou ook weer niet.'
De man glimlachte voor het eerst terug en klinkten hun glazen tegen elkaar.

Het warme water streelde Rosebeth's huid zachtjes terwijl ze tevreden onderuit zakte, het schuim raakte haar kin aan en liet een heerlijk geur van rozenblaadjes achter. Ze sloot haar ogen en sloot haar handen om het bad rand heen, een ontspannende zucht ontsnapte haar lippen. Dit was het leven. Zo bleef ze een paar minuten roerloos liggen, tot haar rust werd verstoort door een harde klop op de deur. Geïrriteerd schoten haar ogen open.
"Wat?!" riep ze uit. "Als je weer komt zeiken over die stomme speech dan ontsla ik je!"
Haar hoge stem galmde door de badkamer. Voor een paar seconde volgde er een stilte, die verbroken werd door Rosebeth's moeder die deur aarzelend opende.
"N-Nee, het spijt me lieve schat. Ik wil je alleen helpen met je haar." Rosebeth's moeder, Hannah Delacroix, keek haar aan met grote ogen gevuld met paniek.
"Oh," mompelde Rosebeth terwijl ze rechtovereind ging zitten. "Dat is goed."
Met haar armen voor haar borsten draaide ze haar rug naar haar moeder toe, haar lange rode lokken vielen over het bad rand heen en al snel vormde er een plasje water op de marmel vloer. Hannah pakte een simpele houten krukje uit de rechter hoek en plaatste deze voor het bad, achter Rosebeth. Terwijl ze neerzat op het krukje pakte ze de zilveren haarkam van het bad rand af en begon voorzichtig de klitten uit Rosebeth's haar uit halen.
"Ouch!" gromde Rosebeth over haar schouder richting Hannah. "Pas is op, wil je? Ik wil geen kale plekken op mijn hoofd!"
Er volgde een minuut van stilte terwijl Rosebeth's moeder voorzichtig haar rode lokken kamde.
"Rosebeth.." Hannah's stem verbrak de stilte. "Lieve schat, we moeten praten over Herrald. Hij is nog geen jaar dood, maar je praat er no-"
"Nee!" Schreeuwde Rosebeth terwijl ze de haarkam uit Hannah's hand sloeg. "En nu weg!"

Een kwartier later stond Rosebeth voor een grote spiegel die gedetailleerd was in barokke slierten en krullen. Der twee bediendes stonden achter haar en trokken aan de korten van een korset. Het voelde alsof haar ribben in elkaar gedrukt werden, adem ontsnapte haar longen toen de twee bediendes nog één keer hard aan de korten trokken, gevolgd met een kleine strikje om alles in plaats te houden. Daar stond ze, in haar onderkleding en een te strakke maar prachtige zwarte korset. Met een glimlach wreef Rosabeth over haar zij.
"Oh, dit is perfect! Kijk dan hoe dun? Net een wespen taille!" Riep ze blij uit. Rosebeth straalde trots uit, niet iedereen kon zo perfect een korset dragen zoals zij.
Voor de laatste keer wreef ze over haar taille en keek ze haar linker bediende aan via de spiegel. Ze had kort blond haar, opgestoken in een knot. Haar naam kende ze niet, ze was simpelweg één van de vele. Maar dat maakte niks uit, ze stond stil en deed niks. Fijn, weer een luie bediende bedacht ze zichzelf.
"Jij, ik ben nu wel klaar voor mijn jurk. Kom op, ik heb niet alle tijd van de wereld?" Haar eens zo blije stem werd scherp en hard.
"Ja, ja! Het spijt me mevrouw!" Zei der bediende in paniek.
De bediende draaide weg van Rosebeth en haastte zichzelf naar de gigantische inloop kast. Ja, Rosebeth had een prachtig leven. Een grote bad, bediendes, een inloop kast, een king-sized bed, alles waar ze over kon dromen had ze.
Ongeduldig tikte Rosebeth haar hielen tegen de grond aan. Het duurde haar allemaal te lang, maar voordat ze de kans had om te klagen kwam haar bediende al terug gerent met een prachtige blauwe jurk en een hoepelrok. De tweetal zwegen terwijl ze Rosebeth in haar hoepelrok hesen. De jurk ging gemakkelijker dan de hoepelrok en viel sierlijk om haar lichaam heen. Tevreden bekeek ze haarzelf in de spiegel, om haar armen zaten wijde mouwen gemaakt van blauwe organza. Haar rok bevatte dezelfde materiaal maar dikker, waardoor het sierlijk over der hoepelrok viel en ietsjes over de grond sleepte. Haar lijfje had een sierlijke patroon van damast, versiert met witte rozen en kant. Het stof rond haar borsten was weggesneden in een v vorm, om haar Decolleté goed te laten zien. Organza was een erg luxe en dure stofje, zo duur dat bijna niemand het droeg, maar haar privé kledingmakerij kreeg de kans om er mee te werken en Rosebeth kon toch echt geen nee zeggen.
De twee bediendes waren er stil van, zelden zag Rosebeth er zo geweldig uit. De bediende rechts van haar, een vrouw met lang bruin haar, stapte achter Rosebeth en begon een paar witte kleine rozen in haar rode lokken te vlechten. Te weinig rozen om op te vallen, genoeg rozen om der lokken te perfectioneren.
"En om nu alles af te maken.. Uw ketting." Fluisterde de bediende met het blonde haar. Ze stapte weg van Rosebeth en opende Rosebeth's sieraden laatje. Daaruit pakte ze Rosebeth's gouden ketting met veel zorg en haastte ze zich terug naar Rosebeth.
"Ma'am," zei ze voorzichtig terwijl ze Rosebeth's haar opzij schoof.
"Hallo?! Wie zei dat je mijn haar mocht aanraken?" siste Rosebeth richting haar. "Die roze zaten er perfect in, je hebt ze nu verpest!"
De bediende trok wit weg, neergeslagen keek ze naar haar eigen voeten. "Sorry, ma'am" stotterde ze. En zonder nog maar één woord te zeggen hing ze de gouden ketting rondom Rosebeth's hals. Het maakte het plaatje af, ze paste zo in een sprookjesboek. Maar Rosebeth's glimlach verdween en werd vervangen door een verdrietige blik van leegte in haar ogen. Tijdens zulke momenten miste ze Herrald verschrikkelijk, haar eens zo prachtige man die nu verdwenen was. Hij hoorde naast haar te staan, in zijn eigen fluweel zwarte pak. Haar moeder had gelijk, ze had meer moeten praten over Herrald's dood. Over haar emoties. Maar tranen waren voor zwakke mensen, emoties tonen des te meer.

Het was negen maanden geleden toen Herrald plotseling ziek werd. Hij kon zijn eten niet meer binnen houden, elke hapje eten ging er met dezelfde gang er weer uit. Binnen een week zakte zijn ogen steeds dieper weg in zijn oogkassen, zijn gouden lokken hingen bezweet voor zijn ogen, zijn eens perzik roze huid werd lijkbleek. De doktoren besloten hem te opereren op de achtste dag, en vonden daar Rosebeth's ergste nachtmerrie: zijn buik zat vol met gezwellen. Ze probeerde de gezwellen weg te halen en hij leek te herstellen van de operatie, maar al snel bleek dat de gezwellen terug gegroeid waren. Hij was te zwak voor een tweede operatie en stierf op de twaalfde dag in Rosebeth's armen.
"Nee! Herrald!" snikte Rosebeth uit. Wanhopig schudde ze hem heen en weer. "Sluit nou je ogen niet!"
"Ma'am?" de doktoren stonden tegenover Rosebeth, ze wilde zijn lichaam onderzoeken.
"Wat?! Ben je gek? Ik laat hem niet gaan!" schreeuwde ze uit richting de doktoren. "Hij blijft hier..." haar stem stierf weg.
Huilend hing ze over zijn nog warme lichaam heen, ze liet hem niet meer gaan, nooit meer. Al snel zakte de zon naar beneden en werd de kamer gevuld met maneschijn. Slaap kroop als een warme deken over haar heen en vermoeid sloot ze haar ogen. Rosebeth schrok wakker door een vreselijke nachtmerrie en daar zat zij dan, nog altijd op de ijskoude grond. Maar dit keer zonder Herrald in haar armen. De doktoren hadden Herrald weg gehaald tijdens haar slaap, ze moesten onderzoeken wat de gezwellen waren om andere mensen te kunnen redden. Hart gebroken en verloren werd ze bitterder en bitterder. Haar eerst zo lieve maar verwende persoonlijkheid verdween en maakte plaats voor een oneerlijke snob die geen goed woordje meer over had.

Met gesloten ogen stuurde Rosebeth haar twee bediendes weg en drukte ze haar handen op haar heupen. Het feest zou hoe dan ook door gaan, met of zonder Herrald. Zuchtend opende Rosebeth haar ogen weer en stapte ze weg van haar spiegel. Op de achtergrond hoorde ze al hoe er steeds meer gasten binnenstroomde, allemaal op weg naar de grote bal zaal waar de Delacroix familie een grote feest/bal hield voor de opening van een nieuwe stoomfabriek. Nog meer geld voor de Delacroix familie, nog meer geld voor Rosebeth. Maar ze hield zich niet bezig met de nieuwe stoomfabriek of het geld, Rosebeth moest namelijk de openingsspeech houden. En met die ene gedachten gang verloor ze haar verdriet voor Herrald en raakte ze bloed nerveus. 'De' openingsspeech. Rosebeth had alles al uit haar hoofd geleerd, elke woordje, spatie en komma zat in haar hoofd gestampt en dat was het probleem ook niet. Nee, ze was doods bang om openbaar voor zo'n grote groep te moeten gaan praten.
Zenuwachtig slikte ze een brok weg en ijsbeerde ze heen en weer rond haar bed. Nog maar tien minuten tot dat de openingsspeech zou beginnen. Rosebeth's handen werden klam, haar voorhoofd versiert met druppeltjes van zweet. De tijd ging langzaam, elke minuut voelde aan als een complete uur.
"Oke, het komt goed. Glimlachen, je tekst voor zeggen en van het podium af stappen als je klaar bent." zei Rosebeth tegen haarzelf. "Je kan het. Kom op!"
Rosebeth sloot haar ogen nogmaals en drukte haar klamme handen tegen elkaar aan. Haar hart begon sneller in haar borstkas te kloppen, haar adem haakte. Nee, ik kan dit niet. Ik ga falen.
En op dat moment riep Rosebeth's moeder dat het tijd was om te gaan, de mensen waren al aan het wachten.

Hij nam nog een slokje van zijn drinken en keek schichtig om zich heen, het leek alsof iedereen hem in de gaten hield, zoals hij altijd had als hij een opdracht uitvoerde. Het was niet zo, hij was misschien juist een van de mensen die niet opvielen en tevreden nam hij nog een slokje, waarna hij het halflege glas op de lange tafel gevuld met hapjes zette. Elijah keek de zaal voor de zoveelste keer rond, zijn plan was enorm simpel en misschien wel té simpel. Hij zou zich zo naar voren wurmen, richting het podium waarop Delacroix zo zou verschijnen. Dan zou hij binnen twee tellen een mes tussen haar ribben hebben gestoken, naar boven zijn geklommen en onder de ogen van alle toeschouwers te zijn ontsnapt. Een steek schoot door Elijah's hart toen er uit een achterdeur van de zaal tientallen wachters binnen kwamen. Ze liep in een mars, zonder uitdrukking op hun gezichten en kwamen recht op hem aflopen. Uit reflex deinsde Elijah een beetje achteruit en een wachter ging op zijn plek staan. Naast hem nog een, en nog een. Zo ging het door totdat de volledige muur van de zaal bezet was met wachters, evenals de voorkant van de verhoging waar men op kon spreken. Elijah kneep zijn vuisten bijeen en voelde zijn nagels in zijn handpalm snijden. Dit ging niet volgens plan, hoe kon hij in godsnaam nu wegkomen? Zijn blik gleed omhoog naar de balkons en zag nog meer wachters. Allemaal staarde ze in volledige concentratie vooruit, sommige keken zelfs boos, anderen hadden geen emotie. Wat Elijah wel wist was dat deze wachters geen seconde zouden twijfelen als iemand een verdachte beweging zou maken.

Elijah snoof, de woede was nog niet uit zijn lichaam en zijn hersenen konden nog geen reserveplan bedenken. Sinds het overlijden van zijn vader had hij alleen kleine klussen gedaan, waarin hij nauwelijks hoefde na te denken en zijn woede en verdriet makkelijk kon africhten op de slachtoffers. Maar nu, deze grote klus. Hij kon hem helemaal niet, waarom had hij deze gekregen? Oh ja, iemand vroeg speciaal naar hem, maar waarom? Welke idioot bedacht zich dat het een goed idee was een huurmoordenaar die pas net zijn vader had verloren op zo'n grote klus te zetten? Misschien wist de opdrachtgever het niet, dat kon. Maar voor alsnog werd Elijah hier boos van. Misschien zagen anderen hem niet als een menselijk persoon, hij was er wel een, met gevoelens. Op dit moment wenste hij gifpijltjes bij zich te hebben en vervloekte zichzelf dat hij daar niet aan had gedacht. Hij was hier veel te laks over geweest. Messen bij zich, hop, klaar. Hij had er nooit aan gedacht dat het zo moeilijk ging worden en hij miste zijn vader meer dan ooit. Elijah kon niet begrijpen dat hij ooit tegen zijn vader was uitgevallen als hij weer eens controleerde of zijn zoon wel alles bij zich had, want Elijah vond zichzelf zo ontzettend goed. Nu zijn vader er niet meer was was hij de baas, de man in huis en het voorbeeld voor de rest van zijn familie. Hij was zelfs uitgevallen tegen zijn zus, toen ze zei dat ze deze klus wel van hem wilde overnemen. Hij had geschreeuwd dat het zijn klus was en dat het veel te gevaarlijk zou zijn voor haar. Het was uitgelopen in een heftige ruzie, waarbij de twee een aantal dagen niet tegen elkaar hadden gepraat. Elijah vertikte het om te zeggen dat hij zo boos werd omdat hij zijn zus ook niet wilde verliezen, maar dat was een teken van zwakte. En zwakte was nooit goed.

Hij zat in tweestrijd, wist letterlijk niet meer wat hij moest doen en voelde zelfs paniek opkomen. Moest hij het wagen en haar vermoorden, om waarschijnlijk daarna in de gevangenis te komen of het te betalen met zijn leven? Of moest hij nu weggaan, niet meer omkijken en het later opnieuw proberen, ook al was dit de prachtigste kans die hij ooit had gekregen. Het werd al drukker in de zaal en Elijah voelde zich steeds ongemakkelijker worden. Grote mensenmassa's, veel mensen, niet oké. Het was niet raar dat hij in afzondering leefde, dat haast niemand zijn gezicht kende. Hij hield niet van mensen, maar hij moest het er maar mee doen. Elijah begon zich naar voren te wurmen om bij het podium tot stilstand te komen. De druk van zijn borst verdween voor de helft en hij streek een keer door zijn lange haar, die met een simpele strik op zijn achterhoofd was gebonden tot een sierlijke staart. Nog steeds wist hij niet wat hij moest doen, maar deel één van zijn plan was voltooid; bij het podium komen.
En nu afwachten.

Er werd op de deur geklopt 'Hazel, lieverd? Gaat het goed?' Hazel schrok op uit haar gedachten en snelde de badkamer uit. 'Ja Maxwell, ik werd gewoon duizelig van de drukte.' Maxwell fronste en terwijl hij dat deed werden de vele rimpels die hij al had dieper wat hem er nog ouder uit leek zien. Hij stak zijn hand uit. 'Mag ik deze dans van je?' Met hem dansen zou aandacht vragen en dat had ze nu echt niet nodig. Hazel keek rond, maar als ze wel met hem zou dansen dan kon ze zich naar voren wurmen en was ze dichter bij het doel. Ze knikte en pakte zijn hand vast. 'Je bent een prachtige vrouw Hazel.' fluisterde hij zacht toen hij Hazel rond liet draaien. Ze glimlachte naar hem maar in haar ooghoeken probeerde ze het podium in de gaten te houden. Ieder moment kon Delacroix aan haar toespraak beginnen. Ze snoof bij de gedachte, als mevrouw maar in de spotlights kon staan, dat verwende lelijke onuitstaanbare... 'Hazel! Je doet me pijn! Waarom doe je zo zenuwachtig?' Maxwell trok zijn pijnlijke hand uit de hare waar Hazel net in had geknepen. Hazel sloeg haar ogen neer. 'Het spijt me Max, ik vind het gewoon zo spannend om hier te zijn.' Maxwell trok Hazel naar zich toe. 'Snap ik prinses. Als je dit niet gewend bent en je bent ook maar een straathoer. Je hebt geluk dat ik perse introducé wilde meenemen.' De woorden boorde door Hazels hoofd. Ze slikte haar tranen weg, ze voelde zich zo vernederd. Schichtig keek ze om zich heen of mensen haar aankeken. 'Max, je kan denken wat je wil maar ik ben nog steeds een persoon!' Ze rechtte haar rug en balde een vuist om haar woorden kracht bij te zetten. 'Je hebt het recht niet om me zo in het openbaar te vernederen!' Ze draaide zich om. 'Hazel, ik heb nog spullen van je, wil je die niet terug?' Maxwell greep haar pols vast. 'Geef maar aan je dochter, ik heb haar leeftijd en aangezien ik haar jurk draag zij vast ook mijn maat. Dag Max.' Ze verdween richting het podium waar ze zich goed onzichtbaar kon maken in de menigte.

Een ober kwam langs en bood Hazel een drankje aan. Ze rook er aan. 'Wat is dit voor limonade.' Ze grijnsde even naar de ober die met hetzelfde verzuurde gezicht waar hij mee aan kwam zetten verdween. Ze nam een grote slok. 'Ja dit is duidelijk limonade.' Toen ze rondkeek om de zaal nog eens goed te observeren kwamen de wachters van Delacroix binnen. In een mars en alsof iemand in zijn vingers knipte stonden alle wachters op een plek. Hazel gromde binnensmonds, hier zat ze niet op te wachten. Opnieuw keek ze rond maar nu waar ze ook keek stonden wel vier tot zeven wachters en zelfs bij het podium stonden er negen. Ze dacht na, als ze ergens op een balkon kon staan dan kon ze schieten maar dan uit het raam springen zou een dodelijke poging zijn. In het publiek blijven kon ook niet want dan zou ze ongetwijfeld iemand anders raken of iemand zou haar zien voor ze überhaupt aanstalten tot iets maakte. Overal waar ze keek om een plek te zoeken was gedoemd te mislukken, Hazel werd er steeds zenuwachtiger van. Ze liep terug naar de deur en draaide zich om. Ze wist het, dit was een kans. Als iedere gast zich op Delacroix concentreerde dan kon zij op haar gemak richten en schieten. Of ze nou raak schoot of niet, bij beide kon ze meteen de deur uit vluchten. Ook kon ze via de ingang van de koks naar binnen om weer het huis in te komen en te zoeken naar het geld. Het was briljant. Ze begon nonchalant tegen de muur aan te leunen, het was nu alleen nog maar wachten tot Delacroix haar toespraak zou beginnen.

Lucius observeerde. Hij zat op één knie gehurkt achter de muur van een balkon. Dat balkon behoorde aan één van de wachttorens van de muur om het plein heen. De wachter die hier normaal gesproken zijn post had zat weggestopt in één van de kasten van het torentje met zijn halsslagader geperforeerd. Hij had goed zicht van het hele podium en liet zijn blik kalm en geduldig over het schouwspel heen glijden. Op het moment dat hij zich afvroeg waarom iemand van deze status zo weinig bewaking zou hebben gingen de deuren open en marcheerden er een behoorlijk aantal wachters binnen. Dat was echter niet waar Lucius op lette. Eén van de gasten die beneden op het plein stond maakte een zenuwachtige beweging. De wachters marcheerden binnen en deze jongen of man leek onrustig. Bijna paniekerig. Alsof dit wel het laatste is dat hij wilde zien. 'Hmm...' Lucius' ogen vesmalden zich en hij grijnsde lichtelijk. 'Interessant.' De zon viel op het schouwspel en Lucius zag de harnassen van de wachters glimmen. En iets dat verborgen moest zijn in de mantel van diezelfde man. Nu wist hij het zeker en zijn grijns verbreede ietwat. Hij vroeg zich af bij welke orde hij zou horen. Competitie. Daar hield Lucius wel van. Hij keek naar het podium. Op het podium zelf komen zou niet al te moeilijk zijn. De banieren die over de toren hingen leken stevig genoeg om zijn gewicht te houden en hij zou binnen een paar seconden bij het doelwit zijn. Weer weg komen was een ander verhaal. Hij had de opgehaalde ijzeren poort gezien met de zwendel. De wachters zouden hem niet kunnen tegenhouden om Delacroix te doden, maar wegkomen zou niet zo makkelijk zijn. Toen viel zijn oog op de deuren achter het podium. Nu nog gesloten, maar ze zouden openzijn als Delacroix haar toespraak zou gaan houden. Hij knikte zachtjes en raakte zijn zilveren wapens even aan. Dit zou moeten werken.

Met een brok in haar keel opende Rosebeth de deur opening, haar moeder stond met haar rug naar der toe te wachten. Ze droeg een rode jurk, haar bruine lokken opgestoken in een lok. Eenvoudig, maar genoeg om te stralen. Rosebeth draaide haar ogen richting haar eigen jurk toe en stapte naar haar moeder toe.
"Moeder, ik ben er klaar voor." Zei ze zachtjes. Hannah draaide zich om en sloeg haar handen voor haar mond.
"Oh lieverd, je ziet er prachtig uit!" Riep ze uit.
"Mmmhm.." mompelende Rosebeth terug. "Laten we nou maar gaan."
Nerveus begonnen haar handen te trillen, elke stap richting de balzaal was een stap teveel. Ze wist dat zodra haar speech over was, het feest pas echt begon en ze eindelijk kon genieten, maar die speech hield haar bezig. De stemmen van de gasten werden luider en luider, sommige van hun klonken al aardig aangeschoten, andere simpelweg erg vrolijk. Bijna te vrolijk. Rosebeth kreeg amper iets mee van het stukje lopen naar de balzaal, haar moeder was aan het praten tegen haar maar de woorden bereikte haar niet. De zenuwen vormde een knoop in haar maag die met de minuut groter werd en al haar aandacht ging daar naar toe.
"Rosebeth, ben je er klaar voor?" Verbaasd keek Rosebeth op, ze hoorde haar naam vallen.
"Huh, sorry, wat?" Zei ze verward.
"Of je er klaar voor bent." Hannah stond stil voor een grote deur, gedetailleerd met prachtige gouden ringen en lijnen. Haar grote groene ogen bereikte zorgelijk die van Rosebeth.
"Ja.. het moet maar" Snoof Rosebeth terwijl ze richting de deur stapte. Ze sloot haar bleke handen om de koude gouden deurklink heen, nam een seconde om diep in te ademen en trok de deur open.

Iedereen was al aanwezig, de bewakers stonden in positie, ze waren allemaal aan het wachten tot dat Rosebeth op het podium zou spreken. Rosebeth drukte haar handen stevig tegen elkaar aan en stapte langs de rechter muur - bewaakt door de wachters - richting het podium toe. Af en toe hoorde ze een 'Oh! Rosebeth!' vanuit de achtergrond, maar ze voegde er weinig waarde aan. Al snel kwam het podium in zicht en was het duidelijk waar ze op moest komen. Hannah, die mee liep tot de trap van het podium, greep Rosebeth's hand vast en glimlachte naar haar.
"Het komt goed" Fluisterde ze in Rosebeth's oor. Rosebeth glimlachte zwakjes, draaide haar lichaam richting de trap en stapte het podium op. Alle gesprekken werden direct onderbroken, alle ogen vielen op Rosebeth. Nerveus kuchte Rosebeth in haar hand en rechtte ze haar rug. Het was nu of nooit.
"M.." Rosebeth's stem kapte af, haar ogen werden groot. Zoveel mensen keken haar aan met adoratie, passie, vertrouwen. Ze verwachte het van haar.
"Mensen.." De woorden kwamen dit keer duidelijker uit haar mond. "Dank u wel voor het aanwezig zijn op onze grote bal! De meeste van jullie wisten het vast al, maar vandaag openen wij een nieuwe stoomfabriek. Deze zal de treinen ondersteunen, denk aan bijvoorbeeld het bouwen van de motoren! Dit zal een grote stap zijn voor onze welvaart, maar ook voor onze transport. Met onze nieuwe stoomfabriek kunnen wij wel zeker 40% meer treinen maken en onderhouden!"
Haar stem klonk stijf, zwak, bijna alsof ze geprogrammeerd was om dit hardop te zeggen. Ergens was ze dat ook, ze wilde zelf geen speech geven, maar ze moest het doen voor haar man. Herrald..
"E-Erhm." Rosebeth knoopte haar vingers tussen elkaar en keek richting haar voeten. "Maar.."
Rosebeth's brok werd groter, haar lichaam verstijfde en ogen vulde met tranen. Ze hield de speech voor Herrald, als eerbetoon aan hem. Maar ook om te laten zien dat ze het wel degelijk kon. Zodat hij vanaf boven neer op haar kon kijken met trots, met een glimlach. Maar ze faalde. Ze faalde in haarzelf te bewijzen aan Herrald. De woorden rolde sissend tussen haar lippen door, pijn en verdriet vloeide door de klanken.
"Maar vooral.. om Herrald's leven te vieren." Haar stem stierf af, haar hart brandde in haar borstkas. Rosebeth bleef stil, terwijl diepe en meelevende zuchten door de zaal heen echo'de. Diezelfde echo werd al snel abrupt verstoort door de gil van een jonge vrouw en voordat Rosebeth het merkte vloog er iemand richting haar toe, ogen gevuld met passie branden door haar ziel.

Vanaf hier had hij een perfect zicht op het podium. Natuurlijk stonden er wachters voor het podium en Elijah wenste voor de zoveelste keer deze avond dat hij werpmessen of gifpijltjes bij zich had, hij had zelfs niet gedacht aan rookbommen en hij vervloekte zichzelf ervoor. Hij nam een diepe hap lucht en probeerde te ontspannen, het had geen zin om dit keer op keer te bedenken en zichzelf te vervloeken. Het was gebeurd en hij moest maar proberen het beste ervan te maken. Hij voelde zachtjes aan het vlijmscherpe mes in zijn holster wat tegen zijn been aan leunde onder zijn lange zwarte jas. Hij voelde de adrenaline langzaam opkomen en kon als hij eerlijk moest zijn niet meer wachten om de weerstand van het mes te voelen, als hij hem door het vlees van zijn tegenstander stak. De angst in de ogen van het stervende doelwit was een van de dingen die hem altijd blij maakte, de macht die hij op zo'n moment voelde was onbeschrijfelijk en hij vond het altijd weer jammer als zijn slachtoffer uiteindelijk zonder enig teken van leven in de ogen op de grond neerviel. Als hij zich dan onzichtbaar maakte in de menigte kon hij een glimlacht nooit onderdrukken bij de eerste gil van afschuw en angst.
Elijahs gedachten werden onderbroken toen de deuren schuin achter het podium open werden gedaan door twee nors kijkende wachters en de zaal begon luidruchtig te klappen en te roepen. Net zoals de rest van de zaal draaide Elijah zijn gezicht ietwat naar links, waar zijn doelwit vandaan kwam, begeleid door wachters. Ze leek ontzettend nerveus en Elijah kon een glimlach niet onderdrukken terwijl hij keek hoe Rosebeth het podium op stapte. Ze had een enorme blauwe jurk aan en meerdere keren klonk het verwachte "ooh" door de zaal. Daar stond ze dan. Ongeveer drie meter voor Elijah, hij kon de veel te sterkte parfum haast ruiken en hij voelde hoe zijn handpalmen klam werden en zijn hartslag omhoog ging. Hij mocht niet te nerveus overkomen, de wachters konden hem goed zien en daarom bekeek hij de veel te rijke vrouw met een glimlach op zijn gezicht.

Hij had niet naar haar speech geluisterd, of zo lang de speech duurde, want toen de gedaante uit de lucht kwam vallen en zijn doel duidelijk op Rosebeth had gezet deinsde Elijah van schrik achteruit. Even dacht hij een kleine vorm van opluchting bij zichzelf te voelen, maar dat gevoel drukte hij snel weg. Hij was niet de enige die zijn zinnen op de vrouw had staan en de gil van de vrouw vlak achter hem echode nog na in zijn oren. Hij draaide zich met een ruk om, de wachters stormden naast allemaal naar voren en Elijah zag het al gebeuren dat de deuren van de zaal dicht werden gedaan zodat de gedaante die Rosebeth aanviel niet kon ontsnappen. Elijah had zijn hoofd ietwat gebogen en begon naar de deur te lopen, probeerde onopvallend te blijven terwijl hij meerdere gasten zacht aan de kant duwde om er zelf door te kunnen. Tot nu toe leek niemand hem te hebben opgemerkt en het leek erop dat hij het ging halen. Een schot zorgde ervoor dat de hele zaal ineen kromp en het paniekerige geluid door de ruimte verdrievoudigd werd. Nog een schot en Elijah zag de persoon die het vuurwapen klungelig in haar handen hield. Hij bedacht zich geen moment, de persoon, de vrouw, stond haast helemaal achteraan, de mensen om haar heen deinsden achteruit, wat Elijah de ruimte gaf om op haar af te sprinten, haar arm stevig vast te grijpen en haar mee naar buiten te trekken. Alle wachters hadden zich ondertussen naar binnen gewaagd en slechts een aantal van hen bleven buiten. Elijah voelde het gewicht van de vrouw aan zijn arm hangen en hij vroeg zich af waarom hij dit in een opwelling had gedaan. Waarom had de vrouw zo'n slecht vuurwapen bij zich? Waarom begon ze te schieten? Elijah gunde niemand het leven in de gevangenis en ergens deed de vrouw hem denken aan zijn zus. Daarom trok hij nu deze onbekende vrouw weg van de chaos, weg van het slachtoffer wat voor hem bedoeld was.

Het geroep achter hem hoorde hij maar al te duidelijk, één wachter had hen gezien en was in zijn heldhaftigheid achter hen aan gekomen. Elijah stopte met snelwandelen, wat hij ondertussen deed om minder op te vallen, trok de vrouw achter hem en draaide zich glimlachend om naar de wachter. 'Staan blijven!' riep de wachter alsnog en hij trok zijn vuurwapen uit zijn holster, die hij richtte op de twee. 'Jullie dachten weg te komen, hmm? Ik zag haar wel schieten, gooi dat vuurwapen op de grond, plus meerdere wapens, als jullie die hebben,' de wachter was buiten adem, evenals Elijah, die het niet wilde laten merken. Hij hield met zijn hand de vrouw tegen, voor het geval ze echt het vuurwapen op de grond wilde gooien. 'Meneer, dit is mijn kleine zusje. Ze is ooit aangevallen, midden op straat en sindsdien wilden wij haar niet onbeschermd rond laten lopen. Ik zie nu in dat ze nog veel oefening nodig heeft en er niet mee om kan gaan, maar ze had geen intentie om te schieten. Ze werd gewoon bang, meneer, ziet u, ze klopt niet helemaal,' de laatste zin zei hij wat zachter en hij zette een stapje richting de wachter. 'We probeerden alleen maar weg te komen, ik dacht dat ze het wel aankon, de drukte, maar het werd haar te veel. Ik heb ontzettend veel respect voor uw oplettendheid maar wij hebben geen kwaad in ons,' nog een stapje dichterbij de wachter en Elijah stond recht voor hem. De wachters greep om het vuurwapen verslapte en hij liet zijn arm ietwat zakken. 'Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd met onze lieve Rosebeth,' knikte Elijah terwijl hij de wachter aankeek, die wat verbouwereerd naar Elijah keek. Op het moment dat hij zijn ogen legde op de vrouw achter hem greep Elijah zijn kans. Hij greep de pols van de man vast, draaide die om, wipte het vuurwapen uit zijn hand en zette die vervolgens tegen zijn hoofd. Zonder nog veel na te denken haalde hij de trekker over, het schot klonk als muziek in zijn oren en een kleine fontein van bloed sproeide op de grond neer. Elijah had zich alweer omgedraaid voordat de man op de grond zakte en greep de arm van de vrouw weer vast, waarna hij haar meetrok de hoek om. Hier stond een stijger, die hij al eerder deze dag had gezien als een mogelijke ontsnappingsroute. 'Klimmen, als je wilt leven,' siste hij tegen de vrouw en hij gaf haar een zetje, waarna hij zenuwachtig om zich heen keek. Toen ze boven was volgde hij haar en trok hij haar mee naar het midden van het dak. 'Waarom deed je dat in godsnaam?' was het eerste wat hij de vrouw vroeg, en oprecht, dat vroeg hij zich af. Wat was ze van plan, dat ze zomaar even dacht iemand te kunnen neerschieten?

Daar kwam ze, Rosebeth Delacroix, haar rode haren zaten perfect tot elke haarpunt, haar gezicht wat iets gespannen was zag er alsnog uit alsof het van een sprookjes prinses was  en de juwelen die Delacroix omhad kon Hazel nog niet in een honderd jaar betalen. Even voelde Hazel een steek van jaloezie. Wat zou ze graag.. Ze balde haar vuist, het was ontzettend oneerlijk. Ze ging met haar hand naar de spleet van haar jurk en klemde haar hand om het handvat van de musket. Hazel kon haar gedachten maar niet bij de toespraak houden. Ze werd uit haar gedachten gerukt door een gil uit de zal en een gedaante wat duidelijk zijn zinnen op Rosebeth had gezet. Het ging allemaal veel te snel en voor Hazel het wist trok ze haar pistool, hield hem trillend in haar handen en schoot. Nog meer geschreeuw, een doodse stilte en nog meer paniek. Mensen die rond Hazel stonden rende van haar weg. Hazel had even tijd nodig om zich te beseffen van wat ze net had gedaan, ze moest hier weg en snel. Ze keek rond, voor haar gevoel leek het alsof de wachters verdriedubbeld waren en ze stormden allemaal op het podium af. Hoewel Hazel haar kans nu kon pakken bleef ze als versteend staan en stond op het randje van in paniek raken. Beelden van zichzelf in de gevangenis, of erger, aan de strop schoten door haar hoofd.

Een man, gekleed in een net pak kwam op haar afsprinten en trok haar mee. 'Wie denk je wel niet wie je..' Hazel besloot om mee te sprinten, de vragen kwamen later. Het sprinten veranderde in snelwandelen en het geroep van een wachter deed de vreemdeling stilstaan, Hazel werd naar achter getrokken en de man glimlachte naar de wachter. Hij beveelde Hazel om haar wapen op de grond te gooien. Toen Hazel aanstalten wilde maken en ze schoof een stuk van haar jurk opzij om bij de musket te kunnen, legde de man een hand op haar arm om die weg te duwen. De man begon een verhaal over dat zij zijn zusje was, dat ze ooit is aangevallen en daarom een wapen bij zich draagt voor de veiligheid. Ze knikte bij alles wat hij zei. 'Ze werd gewoon bang, meneer, ziet u, ze klopt niet helemaal.' Ze draaide haar hoofd met een ruk om en haar ogen spuwde vuur. De wachter keek naar Hazel, die een grijns op haar gezicht kreeg en met haar ogen begon te draaien, wat de wachter zijn wenkbrauw liet optrekken. Ze liet de man de rest van het werk doen. Toen ging het snel, de man fluisterde wat tegen de wachten en voor hij en Hazel het doorhadden wipte de man het wapen uit de wachter zijn hand, trok Hazel weer achter zich en zette het tegen de wachter zijn hoofd. Zonder pardon haalde hij de trekker over. Hazel keek naar de wachter die door zijn benen zakte en heel veel bloed achterliet. Veel tijd om er naar te kijken kreeg ze niet want ze werd alweer meegetrokken.

Ze kwamen bij een steiger, de man duwde Hazel in de richting van de steiger en wees omhoog. 'Klimmen, als je wilt leven,' siste hij tegen haar, ze kreeg nog een zetje. Hazel sperde haar ogen wijd open, zou ze niet doodgaan aan die strop, dan was het sowieso wel omdat ze van deze steiger af zou vallen. Ze zette haar gedachten op nul en begon te klimmen. 'Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken,' mompelde ze in zichzelf. Ze keek naar beneden. Ze kneep haar ogen dicht en klemde haar amen rond een paal heen. 'Klimmen, als je wilt leven,' de zin bleef door haar hoofd spoken. Ze deed haar ogen weer open en klom verder. Eenmaal boven was de vreemdeling nog binnen tien seconden naast haar. Hij trok haar mee naar het midden van het dak. 'Waarom deed je dat in godsnaam?' Het was het eerste wat hij tegen Hazel sprak, na het bevel van het klimmen. Hazel sloeg wat vuil van haar jurk. 'Pardon? Je trekt me mee, bestempelt me als achterlijk, schiet voor mijn ogen een man dood, laat me een enorme steiger opklimmen en vraagt dan waarom IK dat DEED? Je hebt je nog niet eens voorgesteld?!' De spanning werd haar te veel en tranen begonnen over haar wangen te lopen. 'Die trut, DIE VERSCHRIKKELIJKE TRUT.' Ze stopte even en haalde diep adem, ze moest zichzelf bedaren. 'Ik heb geen geld, Rosebeth was ons enige inkomen, mijn oudste broer werkte voor haar. Hij is ontslagen, het geld wat ik verdien is met drugs dealen of met mezelf.' Hazel sloeg haar ogen neer vol schaamte. 'Ik wou haar neerschieten, wraak nemen, geld stelen. Mijn broers weten niet eens waar ik ben. Ze denken vast dat ik dood ben.' Hazel veegde haar tranen weg en stak haar hand uit. 'Ik ben Hazel Nichols.' Ze keek de man vragend aan. 'Maar ik ben benieuwd waarom je me meetrok, je had me prima kunnen laten staan. En wat deed je bij Rosebeth, je leek erg rustig onder de aanval.' Hazel zette haar handen in haar zij, dat deed ze om wat zelfverzekerder over te komen. 'En ik kan prima schieten, ik schrok alleen hoor!'

Lucius had zich naar over de muur bewogen waar het doelwit het dichtst bij was. Hij zat nu op het balkon van de meest rechtse muur, die bijna precies boven het podium zat. De val leek een meter of vijftien. Zijn adem was kalm en regelmatig. Iedereen leek zo geobsedeerd met de verschijning van Delacroix dat niemand doorhad wat er boven hen gebeurde. Hij haalde diep adem en maakte een duik van de muur af richting het podium. Het ging niet zoals hij verwachtte. Eén wachter zag hem direct terwijl hij de grond nog niet eens geraakt had en zijn schreeuw weerklonk tussen de menigte. De voeten van Lucius raakten de grond en hij maakte een rol om de val te breken. Rosebeth leek aan de grond genageld toen hij uit de rol kwam en vlak bij haar eindigde, een meter of drie. Ze was echter niet meer de enige op het podium. Lucius hoorde nog net op tijd een wachter schreeuwen die zich achter hem bevond. Hij trok bliksemsnel zijn eigen zwaard en blokkeerde een slag die duidelijk voor zijn hoofd bedoeld was. Een slank, zilveren lemmet met ranke afwerking en een handgreep. De adrenaline die nu toch door zijn bloed suisde maakte dat het leek of de tijd langzamer ging. Lucius concentreerde zich en observeerde de situatie. Er waren minstens vier wachters op het podium nu, die niet hun vuurwapen zouden gebruiken omdat ze Rosebeth konden raken. Zijzelf stond nog steeds op het podium. Als hij haar nu zou doden zou hij niet naar buiten kunnen. De deuren werden waarschijnlijk op dit moment gesloten worden. Toen merkte hij dat hij het opnieuw mis had toen een schot zijn hoofd zo nauw miste dat zijn haar onder zijn kap ervan opvloog. Hij trok een tweede mes en trapte de wachter tegen zijn borstbeen. De wachter voelde hier waarschijnlijk evenveel van als een ferme duw vanwege zijn bepantsering, maar de trap zorgde er wel voor dat hij zijn evenwicht verloor en de wachter smakte tegen de vloer voor het podium. De tweede en derde wachter waren inmiddels het podium opgestormd en Lucius verwachtte dat er anderen op dit moment hun vuurwapens aan het richten waren. Lucius dook in elkaar om een verticale zwaardslag te ontwijken en haalde uit met zijn mes naar de hand van de wachter. Het geharde zilver kliefde half door het ijzer van de handschoen van de wachter en hij brulde het uit van de pijn. Lucius trok het mes terug en gooide de schreeuwende wachter met een schouderworp van het podium. De derde bleef heel even staan toen hij merkte dat hij toch wel erg alleen was nu en koos ervoor om Lucius op de makkelijke manier uit te schakelen. Hij trok zijn pistool en richtte het op Lucius. Lucius stond nu naast Rosebeth en trok met een snelle beslissing de Lady ruw naar zich toe. Voordat Rosebeth de kans had om te gillen kruiste hij het mes en zwaard over haar keel. 'STOP!' schreeuwde iemand. 'NIET VUREN, JE RAAKT DE LADY!'. Dit alles gebeurde in een paar seconden maar inmiddels was de menigte onder hen in paniek geraakt en struikelden ze over elkaar heen om bij de uitgang te komen. De deuren die vanuit het huis naar het podium gingen stonden nog open. Lucius trok Rosebeth langzaam richting die deuren. 'Rustig maar, als je niet beweegt leeft u iets langer, Lady Delacroix.' Zei Lucius die kalm wilde klinken maar nog aardig buiten adem was. Ze waren nu binnen. Dezelfde banieren decoreerden de deuren en de schilderijen en harnassen die de kamer versierden pasten bij een adellijk huis. De deuren waren zwaar. Te zwaar om op tijd te sluiten. 'Jij daar!' Lucius knikte naar de wachter die zijn pistool nog steeds op Rosebeth en Lucius richtte. 'Sluit de deuren of ik snij haar keel door.' Zei Lucius met een kalmte die een rilling door Rosebeth haar rug stuurde. De wachter schudde haar hoofd. 'Je zult haar niets aandoen.' Lucius glimlachte nu en drukte het mes en zwaard iets steviger op Rosabeth's keel. 'Nee? Zou je haar leven daarop willen inzetten, wachter?'
Er klonken klappen van deuren die met geweld werden opengegooid op verdiepingen boven hen. Er was niet genoeg tijd. Het moest nu. Lucius griste snel een aantal metalen bollen, ongeveer het formaat van appels, uit zijn mantel en gooide ze in de richting van de wachter. Een paar kwamen in de menigte terecht en twee anderen op het podium. Voordat de wachter kon reageren ontploften de metalen ballen en het gekrijs werd nog luider. Een groot deel van de menigte zat onder het bloed en een aantal wachters liet hun wapens vallen om te zien of ze gewond waren. Delacroix maakte gebruik van de afleiding door zich los te rukken en de trap op te sprinten zo snel als haar jurk het toeliet. Lucius merkte het te laat en haalde haar pas in toen ze al bijna bij haar slaapkamer was. De ramen aan weerskanten van de gang verbrijzelden door enterhaken die toe moesten behoren aan de wacht. Nog een paar seconden. Lucius stak zijn hand uit en wist Delacroix te pakken te krijgen. Of een deel van haar, in ieder geval. De ketting die ze droeg werd door haar eigen sprint van haar nek afgetrokken en ze sloeg naar hem om zijn grip los te krijgen. Daarbij gleed haar voet uit en Delacroix trapte een kandelaar om die met een luide dreun van ijzer op brons een harnas liet wankelen. Het harnas kwam op Lucius terecht, waardoor het leek of hij opeens door een ridder werd aangevlogen. Het zware harnas bracht hem uit evenwicht en vloerde hem. De decoratie viel uit elkaar en toen Lucius uit de ijzeren stukken opkeek was Rosebeth al uit zicht. Een andere kamer ingevlucht. Toen Lucius opstond en over zijn pijnlijke gekneusde ribben wreef klonk er geschreeuw vanaf de trap. De wachters hadden inmiddels ontdekt dat ze niet gewond waren; de bommetjes die Lucius in de menigte gegooid had waren volkomen veilig, alleen gevuld met schapenbloed. Zodra de vijand merkte dat ze niet echt gewond waren was de gebruiker al lang buiten gevaar. Of dat was het plan in ieder geval. De eerste wachter kwam nu in zicht boven aan de trap en een kogel suisde door de gang. Het raakte wat overbleef van het harnas en boorde zich in de vloer met een doffe dreun. Lucius had geen keus en gooide zichzelf door het dichtstbijzijnde raam. Het glas brak gemakkelijk en versplinterde minder dan de anderen, maar het probleem was dat Lucius tot hij door het raam was geen idee had wat er onder hem was. Tot zijn genoegen landde hij een paar seconden later met een duik in de Thamesrivier. Het water was koud, maar Lucius had geen tijd om erover na te denken. Kogels boorden zich naast zich in het water in achtervolging en hij zwom naar dieper water om uit het zicht te gaan. Het water was aardedonker en de stroming was behoorlijk sterk, maar Lucius moest meegaan met de stroom om de wachters af te schudden. Hij raakte licht in zijn hoofd. Zijn lichaam schreeuwde om zuurstof. Toen hij de drang niet meer kon onderdrukken zwom hij omhoog en zogen zijn longen dankbaar frisse lucht naar binnen. Hij was goddank vrij ver gekomen. Hij zag in de verte het huis nog, maar de dok was dichterbij. Lucius klampte zich vast aan de ankerketting van een kleine vissersboot en bleef zo heel even dobberen om op adem te komen. De dokwervers trokken nauwelijks hun wenkbrauwen op. Dronken idioten vielen zo vaak in het water. Ze waren blij dat ze hem zo te zien niet op hoefden te vissen.

Toen Lucius zichzelf optrok op één van de steigers drong de sterke lucht van vis zich in zijn neusgaten. Wat ook tot zich doordrong was dat hij gefaald had, en alle vreugde van overleven zakte zo snel weg dat hij bijna zijn handen op zijn gezicht sloeg. Zijn mantel droop en hij veegde zijn natte haar driftig uit zijn gezicht. Vervloekt. Ze was weggekomen. Het enige wat hij hieraan overhield waren drie gekneusde ribben en...
Hij hield zijn hand op en keek naar de glanzende ketting die hij nog steeds vast bleek te hebben. Iets van zijn kalmte kwam vervolgens terug en er kon zelfs een klein glimlachje van af.

Met een kleine glimlach op zijn gezicht luisterde Elijah rustig naar de uitbarsting van het meisje wat hij zojuist had gered. Eerst begon ze te schreeuwen, tegen hem, waarna ze in huilen uitbarstte en haar woede op Rosebeth africhtte. Geamuseerd sloeg Elijah zijn armen over elkaar heen toen het meisje haar ogen beschamend naar beneden sloeg en begon te vertellen waarom ze Rosebeth wilde aanvallen. Elijah veegde de glimlach van zijn gezicht en bestudeerde met een schuin hoofd het meisje. Ze had een oké jurk aan, haar haar zat door de war en ze leek ietwat verslagen, toch nieuwsgierig tegenover de man die voor haar stond. Kon Elijah haar vertrouwen? 'Ik weet ook niet waarom ik je meetrok, als ik eerlijk moet zijn. Het was nogal een impuls, eigenlijk,' hij knipoogde naar haar en vervolgde zijn verhaal. 'Je leek me zo hulpeloos en dom dat ik je daar niet kon achterlaten. Ook heb ik al twee keer je leven gered, dus een beetje dankbaarheid zou fijn zijn. De volgende keer als je iemand wilt overvallen, doe dat dan niet als er ongeveer tachtig bewakers bij zijn,' hij snauwde de laatste naar haar, tevens omdat dat ook een opmerking naar hemzelf was. Hij had haar toch nooit kunnen grijpen, vermoorden, misschien was hij niet eens bij haar gekomen. Maar de man, gedaante die van boven op Rosebeth sprong, was het wel gelukt en dat kon Elijah niet hebben. Hij balde zijn vuisten en draaide zich met een ruk om, weg van de rand van het dak, richting een ander dak. Zachte pianomuziek klonk vanuit een van de openstaande ramen en Elijah draaide zich weer om. 'Laten we zeggen dat ik nogal wat gewend ben.. Hazel,' hij glimlachte weer, kon zichzelf niet bedwingen. Hij had lang niet meer met iemand gepraat die hij niet kende. 'Ik ben Elijah, dat is alles wat je op dit moment hoeft te weten,' hij maakte een kleine buiging en draaide het pistool rond om zijn vinger. Hier had hij niks meer aan, de dode wachter had alle kogels en daarom liet hij hem op het dak vallen. Hij streek met zijn hand door zijn haar en keek Hazel aan. 'En nu? Terug naar je broers? Terug naar je oude leven, zonder geld, zonder baan? Aan de slag in de prostitutie?' Elijah zette weer een paar stappen naar voren, richting Hazel, die kleiner was dan hij. Ze had een mooi gezicht en een sterke uitdrukking op haar gezicht. Elijah kon zich eigenlijk moeilijk voorstellen dat dit meisje arm was, elke dag weer honger leed en waarschijnlijk alles deed om aan geld te komen. 'Hoe kwam je op dat feest?' vroeg Elijah zich plotseling af, als ze arm was, hoe kwam ze dan binnen?

Hazel keek hem recht aan. 'Hulpeloos? Dat ik er als een hulpeloos schaap uitzag kan ik begrijpen, ik had dit ook niet echt gepland. Maar luister eens, ik ben niet dom en ik laat me ook zeker niet dom noemen.' Ze deed een stap naar voren. 'Hebben je ouders je geen manieren geleerd?' Ze keek hem onderzoekend aan, hij was lang, had een charmante uitstraling die Hazel een raar gevoel gaf, ze glimlachte. 'En noem me niet ondankbaar, ik ben je hartstikke dankbaar. Als jij er niet was geweest had ik nu aan één of andere strop gehangen.' De man die Hazel zojuist gered had draaide zich om richting een gebouw met een open raam waar zachte pianomuziek uitkwam. Hij draaide zich terug om en stelde zichzelf voor als Elijah maar deed verder geheimzinnig. Hazel zuchtte en draaide met haar vingers krulletjes in haar haren. Elijah liet het geweer om zijn vinger draaien en gooide het weg. Hazel grijnsde opnieuw, ze voelde zich geïntimideerd door deze jongeman, hij was mysterieus en dat wist haar te boeien. Elijah onderzette Hazel aan een vragenvuur. Of ze nog terug ging naar haar broers, terug de prostitutie in, terug naar de armoede en hoe ze überhaupt op dit feest was terecht gekomen. ‘Je stelt wel veel vragen voor iemand die vind dat zijn voornaam bekend maken genoeg is, maar waarschijnlijk heb jij meer te verliezen dan ik.’ Nu was het haar beurt om naar hem te knipogen. ‘Natuurlijk wil ik terug naar mijn broers, of ze in ieder geval laten weten dat ik nog in leven ben. Als ik terugga naar mijn broers gaat het leven gewoon verder, ik zal me altijd blijven afvragen of ik vannacht in mijn eigen bed slaap, ergens anders of ergens midden in de nacht op straat gezet kan worden omdat de vrouw des huizes me anders ziet en dan zelf maar uitzoeken hoe ver ik moet lopen om thuis te komen.’ Hazel slikte even maar vervolgde, ‘ik heb mijn kans gehad, het was een hele kleine kans maar ik heb hem gehad, het was gedoemd om te mislukken en ze is nu waarschijnlijk toch wel dood. Wat anders kan ik nog doen behalve teruggaan?’ Ze haalde een hand door haar haren en haalde er wat takjes uit die tijdens het vluchten waarschijnlijk in haar haren waren gekomen. ‘En hoe ik op dat feest ben gekomen is niet eens zo moeilijk om zelf uit te vinden, ik hoorde de avond voor het feest een man praten over een bal van een of andere Rosebeth en dat hij het wel jammer vond dat hij zonder introduce ging. Ik heb hem verleid, mee naar huis gegaan en ik kon mee.’ Ze sloeg opnieuw haar ogen neer. Ze was uitgeput.

Alles ging snel, té snel. Voordat Rosebeth er erg in had stond de man al vlak tegenover haar toen hij uit zijn rol stapte, maar kreeg hij niet de kans om toe te slaan door haar wachters. Eén van de wachters was al bij Rosebeth voordat de gedaante kans had om te landen, de twee anderen haastte zich het podium op. Rosebeth deinsde achteruit met haar armen beschermend voor haar torso, terwijl haar wachters de man probeerde aan te vallen. Haar hart begon sneller in haar keel te kloppen toen ze merkte dat de gedaante de eerste wachter met gemak kon uitschakelen. Voor een seconde schoten Rosebeth's ogen weg van de gedaante en keek ze naar de menigte toe. Maar een kwart van alle gasten vluchtte gillend naar de deuren toe, de andere gedeelte stond schaapachtig Rosebeth aan te staren. Zij waren net zo bevroren door angst als zijzelf. Eén persoon die daar schaapachtig bij stond was een dame in een prachtige jurk. Haar ogen gevuld met paniek en musket in haar handen. Rosebeth tilde haar wenkbrauwen op en voordat ze iets kon zeggen tegen haar wachters werd de balzaal gevuld met een echo van een harde knal. Een kogel vloog net langs de man's hoofd waardoor zijn kap ervan opvloog. Rosebeth draaide haar ogen richting de man en zag nog snel een flits van zijn gezicht voorbij komen voordat zijn kap weer een schaduw rondom zijn ogen creëerde. De man draaide zich om en haalde genadeloos uit naar één van haar wachters, waardoor hij krijsend van het podium af viel en schokkend op de grond lag. Prutser Dacht ze met een zachte zucht. Nu er nog maar één wachter over was begon Rosebeth het benauwd te krijgen, en gelijk had ze. De gedaante pakte Rosebeth geruisloos en snel vast, draaide haar voor zijn lichaam en drukte een zwaard en mes over haar keel heen. Ze voelde hoe de blad van het mes tegen haar huid porde. Het was koud, maar niet zo koud en kil als de stem die achter haar sprak.

"Maak je maar geen zorgen" siste Rosebeth kil terug richting de man. Haar gezicht bleef hard, maar haar ogen straalde angst uit. Ze wilde nog niet dood, niet nu. Of .. Misschien toch wel? Misschien was ze dan bij Herrald, hij zou vast en zeker bij de hemelpoorten wachten. Misschien was de dood zo erg nog niet. Champagne drinken met haar geliefde terwijl ze hun grote en hemelse villa in stappen. Samen paard rijden op een parel witte Pegasus. Een kleine grijns krulde haar lippen omhoog, maar haar hemelse fantasie over de wereld na de dood werd abrupt verbroken toen ze de koude blad nog tegen haar nek aan voelde drukken.

"Idioot, open nou maar de deuren! Hij heeft een mes op mijn nek, denk je nou echt dat hij bang is?" riep Rosebeth tegen de wachter die nonchalant riep dat de gedaante haar niks zou aandoen. Als ze kon zou ze haar hoofd in afschuw schudden. Rosebeth merkte op hoe één van de twee wapens van haar nek af werd gehaald, maar verwachtte niet zijn volgende actie. De man trok een paar metalen bollen uit zijn zak en smeet deze richting de menigte - die nu in paniek weg rende - en de bewakers. Voordat Rosebeth besefte wat de metalen bollen waren, sprongen ze open met een luide explosie. Bloed vulde de vloeren en pilaren, mensen zakte neer op de grond en luide gillen, krijsen en snikken vulde de kamer. Was dat nou een arm dat ze zag liggen? Of was het nou een tas? Rosebeth zakte met een lijk bleek gezicht tegen de gedaante aan, waardoor het blad van haar nek af ging. Ze merkte op dat de gedaante afgeleid was door alle commotie om hun heen en dat hij niet reageerde op Rosebeth's bewegingen. Hier maakte ze gebruik van, ze rukte haarzelf uit zijn armen. Het blad van zijn mes van het mes die eerst voor haar nek hing, schoof over Rosebeth's schouder heen en maakte een kleine snee, maar door de aderlinie die door haar bloed heen gierde merkte ze er weinig van. Zonder verder na te denken en zonder een plan sprintte ze naar de dichtstbijzijnde trap toe. Voor een paar kostbare seconde keek ze over haar schouder naar de menigte toe. Mensen rende nog rond in paniek, kijkend of er niemand gewond was. Maar met zoveel bloed.. Rosebeth schudde haar hoofd, haar maag draaide rondjes met alleen al de gedachten dat er daar mensen dood lagen. In haar ooghoek merkte ze al snel dat de gedaante's ogen richting die van haar draaide.

"Oh sh-!" Riep ze uit terwijl ze de treden van de trap op sprintte. De gedaante sprintte hoorbaar achter haar aan, aan zijn voetstappen te horen begon hij haar in te halen. Dat was ook niet gek, Rosebeth werd erg tegen gehouden door haar jurk en de pijnlijke korset die haar ribben en longen indrukte. Haar sprint was voor hem simpelweg een wandeling in het park. Toch haalde Rosebeth haar eigen slaapkamer, maar ver kwam ze niet. De gedaante greep haar ketting vast, terwijl ze beiden nog in hun sprint waren. De ketting knelde om Rosebeth's nek heen en brak af. Ze voelde hoe het goudwerk van haar hals af viel. Haar angst werd gevuld door woedde, een woedde dat haar in levensgevaar zou brengen. Niemand.. breekt mijn ketting! Dacht ze, haar materialisme en oppervlakkigheid lieten haar ogen branden. Haar ketting was meer waard dan haar eigen leven. Ze draaide zich om waardoor de man haar armen vast kon pakken. Als een toch redelijke dronken kat sloeg ze naar hem toe om zo uit zijn grip te komen. Door haar lompe en roekeloze gedrag gleed ze uit met haar linker voet, waardoor ze naar achteren viel. Uit wanhoop om haar evenwicht te bewaren begon ze om haar heen te trappen en te slaan. Daarbij trapte ze een kandelaar omver die met een luidde klap tegen het ijzer van een harnas aan viel. Het harnas kantelde door de dreun naar voren toe, recht op de gedaante die Rosebeth eerder nog vast hield. Rosebeth bleef voor een seconde bevroren staan, maar rende toen om het harnas heen, terug de hal in waar zij net vandaan kwamen. Dit keer haastte ze haarzelf naar de slaapkamer van haar moeder toe. Ze dook naar binnen, sloot de deur achter haar rug dicht en probeerde onder het bed te komen. Haar hoepelrok werd langzaam plat gedrukt op haar lichaam, maar het lukte haar uiteindelijk om onder het bed te komen met veel gesteun en gekreun.

In een paar kamers naast haar hoorde ze de kogels uit de vuurwapens komen, gevolgd met het geluid van gebroken glas. Rosebeth bleef stil liggen onder het bed met haar ogen gesloten. Tranen van angst, woede en verdriet rolde over haar wangen. Al haar wachters zouden nu allang al dood zijn, de mensen in de menigte ook. En haar ketting.. Haar ketting. Rosebeth's ogen schoten open. Hij had haar ketting vernield. Haar ketting was een cadeautje van Herrald, gekregen op haar twintigste verjaardag. Hoe durfde die idioot om haar ketting zomaar te vernielen? Ze sloeg haar vuist tegen de grond aan terwijl ze haar ogen weer dicht kneep. Minuten vlogen voorbij voordat de deur open trapte. Geschrokken hield Rosebeth haar adem in, was de gedaante weer terug gekomen? Voor wraak? Om zijn missie voor eens en voor altijd te beëindigen?
"Rosebeth?" Het was de stem van een wachter.
"Ik zit hier!" Rosebeth's stem klonk bot, boos. Maar ergens was ze blij, blij omdat de gedaante niet iedereen had vermoord. "Maar ik zit vast."
De wachter moest lachen en greep Rosebeth vast bij haar voeten. Met al zijn kracht trok hij Rosebeth onder het bed vandaan, en klapte haar hoepelrok weer open. Rosebeth klom overeind en klopte haar jurk schoon. Ze draaide haar ogen naar de wachter toe, die bezorgd naar haar schouder keek.
".. Hoeveel doden zijn er gevallen..?" Rosebeth's stem klonk neutraal, er waren bijna geen emoties erin te vinden. Maar toch brandde het in haar borstkas.
"Maar één. De wachter die aangevallen is met een mes heeft het niet overleefd. De 'bommen' die op ons gegooid werden waren gevuld met bloed, wij vermoeden dat het bloed van een schaap of een koe is. Niemand is verder echt gewond geraakt."
"Komen jullie lekker laat mee?" Ze tikte haar voet op de grond. "Weet je hoe slecht dit is voor onze imago? En hoe moeten we aan iedereen gaan vertellen dat het geen echte bommen waren?" Rosebeth schudde met haar hoofd en stapte de kamer uit, terug haar eigen slaapkamer in. Een kleine glimlach sierde haar lippen, ze was opgelucht dat er niemand belangrijk dood was gegaan. Nu nog haar ketting terug vinden en alles zou weer zoals ouds zijn. Rosebeth schoof met haar voet een paar stukken harnas weg die nog op de grond lagen, maar al snel merkte ze op dat haar ketting daar niet lag. Haar ogen vulde zich met paniek terwijl ze alles overhoop haalde. Dekens van het bed af, harnas stukken vlogen in het rond, stoelen vlogen vanaf de ene hoek de andere hoek in. Het was verdwenen. Haar ketting was meegenomen. Rosebeth leunde naar het kapotte raam toe en keek naar beneden. Hij moest gevlucht zijn via het water. Ze volgde het water stroom via haar ogen en zag al snel dat er een dok niet al te ver weg van haar villa was. Daar was hij naar toe gevlucht, dat kon niet anders... toch? Eventjes twijfelde ze, was het echt de moeite waard om hem achter na te gaan, alleen voor een ketting? ... Ja! Natuurlijk! Herralds ketting! Ze moest en zou het terug krijgen!

Een half uur later was Rosebeth uit haar jurk en korset gestapt en deed ze haar 'standaard' kleding aan. Een simpele bruine broek, hoge laarzen tot haar knieën en een witte bloes. Van haar kapstok pakte ze een groenige cape die vooraan twee gaten had voor haar armen. Rosebeth trok deze aan, knoop de bovenkant van haar cape dicht en stapte richting de ingang van haar villa. Overal waar je keek kon je voetstappen met bloed vinden, pilaren zaten onder de spetters, het leek bijna op een slachterij.
"Ik ga weg!" Kondigde Rosebeth aan en voordat iemand de kans kreeg om haar te kunnen stoppen was de deur al dicht en holde zij richting het dok.

Lucius had zichzelf een kwartier gegeven om aan de haard te drogen. Hij bevond zich op het moment in het piepkleine kroegje dat op hem na leeg was. Alleen de barman was er die ongeïnteresseerd aan het wachten was tot er in de avond gasten zouden komen. Het water dat tot kort geleden van zijn kleding afdroop zou hem misschien verraden hebben. Erg comfortabel was het ook niet. Hij schatte in dat hij nu droog en warm genoeg was en stond zonder een woord te zeggen op en liep de deur uit.

De zon begon langszaam onder te gaan en de grauwe hemel werd daarmee stukje bij beetje oranje. Lucius verliet de dok en liep een steeg in. De muren reken hoog, de ramen waren van goedkoop glas en schoorstenen staken overal uit de daken als gietijzeren bomen. Een woonwijk, waarschijnlijk voor dokwerkers. Hij bedacht zich hoe hij Delácroix opnieuw zou kunnen bereiken. De ketting in zijn binnenzak was aan de uitdrukking van zijn doelwit te zien belangrijk, maar hij betwijfelde dat ze zelf achter hem aan zou komen. Iemand als zij zou waarschijnlijk de wachters de klus laten opknappen. Hij werd uit zijn gedachten opgeschrikt toen hij wapengekletter hoorde van om de hoek van de lange steeg. Lucius keek snel om zich heen. De dok was geen optie; daar kwamen de wachters vroeger of later ook langs. Hij moest langs ze of een uitweg zien te vinden. Hij zag op tegen een vechtpartij beginnen met wachters zonder ruimte om eventuele kogels te onwijken en rende met een aanloop richting het dichtstbijzijnde raamkozijn. Zijn handen vonden grip en hij wist zich op te hijsen. De huizen leken op elkaar gestapeld, alsof er meer verdiepingen toegevoegd werden om de zoveel jaar. Lucius zag links van hem een balkon, niet al te ver van het raamkozijn en maakte er een duik naar. Hij vond grip maar donderde direct bijna naar beneden omdat het hek rondom het balkon een gevaarlijke kraak van rottend hout uitkreunde. Het brak echter niet. Het wapengekletter was nu heel dichtbij. Lucius zou het gènant hebben gevonden om hangend aan een balkon aangetroffen te worden als een deken die te drogen hing en testte de stevigheid van het hek opnieuw door zichzelf op te trekken. Hij landde zacht als een kat op het balkon en ontdekte tot zijn opluchting dat de gordijnen voor het raam dichtgetrokken waren. De dokwerkers waren pas laat terug. De wachters kwamen nu om de hoek en Lucius dook in de schemering. Hij zat te hoog om te verstaan waar ze het over hadden maar aan de kleuren van hun uitrusting te zien, voorzover dat zichtbaar was in het zwakke licht, werkten ze ook voor Délacroix. Hij klom via een regenpijp omhoog en was in zijn eigen domein. Geen wachters, geen mensen, alleen de daken. Hij ademde de nachtlucht diep in en sloot genietend zijn ogen. Toen hoestte hij de nachtlucht weer uit omdat hij even vergat hoeveel smog er op dit uur in de lucht zat.

Lucius wist beter. Hij wist beter dan terug te gaan naar het landhuis om te zien wat er gebeurde. Het was wel ongeveer het stomste wat je kunt doen. Terug gaan naar de plaats van het misdrijf. Maar zijn nieuwsgierigheid was sterker dan zijn redelijkheid en hij was te trots om terug te keren met alleen een ketting en een sorry-briefje. Dan gooide hij zichzelf nog liever uit de orde. De huizen dichtbij het landhuis waren in aanbouw. De steigers waren leeg; de werkers waren al naar huis. Er klonken geen koetsen of marktgedruis beneden...het was zelfs helemaal stil. Lucius tuurde naar beneden en zag werkelijk in elke straat mannen in uniform staan. Het lamplicht toonde niet alleen de kleuren van huis Délacroix, maar ook kleuren van de nationale garde. Hij moest niet verbaast zijn, dit was een vrouw van adel. Opnieuw werd hij uit zijn gedachten gehaald toen hij in de verte stemmen hoorde. Hij dacht dat het late werkers moesten zijn tot hij hoorde dat één een vrouwenstem was. Lucius sloop naderbij en volgde de stemmen tot hij ze in het schemerduister kon zien. Ze klonken alsof ze een discussie voerden. Behoedzaam maar nieuwsgierig sloop hij naderbij. Hij was nu dichtbij genoeg om duidelijk te horen wat ze zeiden. Ze waren op het feest geweest? Toen herkende hij de rug van de man. Dit was de man die zo nerveus bewoog op het feest. In zijn interesse werd Lucius onvoorzichtig en tikte hij met zijn voet net iets te hard op de grond en de man voor hem kapte zichzelf midden in zijn zin af. De man bleef stokstijf staan en er ging een alarmbel rinkelen in Lucius' hoofd. De twee grepen zo vlak na elkaar hun zwaard dat het leek of ze het geoefend hadden en een zware 'KLANG!' van staal op zilver sneed door de stilte. De vrouw maakte een geluid dat tussen een gil en een verbaasde 'Oh!' lag en de man probeerde op Lucius in te hakken. Lucius zag voor een moment zijn ogen en zag geen woede. Zijn uitdrukking leek meer op een dier in het nauw die van zich afbeet. Hij stapte naar achteren en de paniekerige zwaai miste hem. De man schreeuwde en sloeg opnieuw naar hem, dit keer van boven naar beneden. Lucius volgde zijn beweging. En sloeg kalmer zijn zwaard van boven naar beneden. Het lemmet van zijn eigen zwaard raakte die van de man en zette de klap van zijn tegenstander kracht bij terwijl hij naar links draaide. Met een kets kliefde het zwaard van de man een dakpan in tweeën toen het de grond raakte. Direct greep Lucius, die nu vlak naast hem stond, de pols van de man vast boven het gewricht en trapte in wat één beweging leek het zwaard uit zijn hand. De man had nauwelijks tijd om verontwaardigd te roepen of zijn arm werd op zijn rug gedraaid en het lemmet van het zilveren zwaard werd op zijn keel gelegd.
Lucius voelde zich wat rottig. Hij kende deze mensen niet, maar getuigen kon hij behalve zijn falen al helemaal niet gebruiken.
Op het moment dat Lucius Elijah's keel wilde doorsnijden voelde hij het koude metaal van een musket tegen zijn achterhoofd. 'Waarom is het bij jullie in godsnaam de gewoonte om de ander in elkaar te hakken als een soort van begroeting?!' Riep de vrouw gefrustreerd uit.
'Kon je dit een minuut geleden doen? Volgens mij heeft hij mijn zwaard gemold.' Zei Elijah bitter terwijl Lucius hem losliet. 'Ik stuur je de rekening nog.'
'Elijah?' Lucius sprak nu voor het eerst. Hij herkende die naam. Met die woorden draaide hij de man om en trok hij zijn kap af. 'Elijah. Ik heb over jou gehoord.'
Elijah deed zijn best om nonchalant te grijnzen. Natuurlijk heb je dat. Ik had kunnen weten dat jij degene was die zo sierlijk uit de lucht kwam vallen, Lucius.' Lucius verstijfde. Hij kende zijn naam? Lucius gooide Elijah resoluut op de grond en zette zijn zwaard aan zijn keel. 'Hoe weet je mijn naam?' De kilte in zijn stem sneed als een mes door de lucht. Elijah grijnsde niet meer en keek de man die hem tegen de grond hield nors aan. 'Wist ik niet. Je staat op gezocht-posters.'
'Mijn gezicht staat daar niet op.'
'Klopt, ik blufte. Je hebt zojuist twee keer toegegeven dat je inderdaad Lucius bent. Je bent berucht na de moord op Lord Chamberlin. Goede actie van je, nu ben jij bekend en kan ik nog heerlijk rustig over de markt lopen,’
Lucius sloot zijn ogen in frustratie en draaide weg van hen allebei. 'Natuurlijk, dat kon er ook nog wel bij! Nu weten een nerveuze beginneling en iemand die me al bijna heeft neergeknald ook nog eens wie ik ben!'
Elijah stond langzaam op. 'Sorry, neergeknald?'
Lucius keek naar de vrouw en maakte een beweging alsof er iets net langs zijn hoofd suisde.
'Je doelwit stond een halve meter naar links, dame.'
De vrouw snoof en sloeg haar armen nors over elkaar. 'Het is Hazel, en kan iemand me nu vertellen wie deze gek in 'shemelsnaam is?'
Er viel even een stilte, waarna Elijah vertwijfeld op Lucius wees en zwakjes zei: 'Eh...met deze gek bedoel je waarschijnlijk-'
'JA, IK BEDOEL HEM JA!' Beet Hazel hem toe.
'Eh. Veel meer dan zijn naam weet ik ook niet.' Zei Elijah zwakjes. 'Alleen dat hij bij een Orde zit waar de mijne een rivaal van is.'
Lucius was klaar met deze dag. Eerst faalt hij één van de grootste klussen van zijn leven, dan komen er twee niet-leden achter zijn naam en weet een vreemde dat er twee orders van huurmoordenaars zijn. Misschien ging hij toch liever voor de straf die hem zou wachten in de Orde.

Geduldig wachtte Elijah tot Hazel was uitgepraat, ze leek verslagen, doodmoe en hij voelde zowaar een beetje medelijden. Nee, dat mocht hij niet voelen. Hij kende haar niet, zij kende hem niet. Ze was slechts een van de miljoenen hulpeloze zielen die er op deze aarde rondliepen, gedoemd om in armoede te leven. Dat had ze dan vast verdiend ook. Elijah keek naar het meisje en zuchtte lichtjes. 'Je wilde haar dood en je wilde haar geld, als je denkt dat ze dood is is de helft van je plan geslaagd,' zelf dacht hij ook dat ze dood was, de man die uit de lucht een aanval maakte op Rosebeth leek getraind, geoefend. Hij had beter over zijn actie nagedacht en dat maakte al meteen dat Elijah een gruwelijke hekel aan hem had.

Het viel hem na een korte stilte pas op dat de zon aan het ondergaan was, schaduwen werden grimmiger en de hemel werd langzaam oranje. Grote zwarte wolken gaven aan dat de haarden aangingen. De rijken, die verschrikkelijke rijken die nu heerlijk met hun warme kleding voor de vieze open haard zaten. Elijah voelde zich steeds beter, de koud die de nacht langzaam bracht drong al tot diep in zijn kleren door. Het donker maakte hem steeds onzichtbaarder, onoverwinnelijk en tegelijkertijd voelde hij nog steeds de medelijden voor het meisje. 'Als je terug wilt, ka-' een plotseling geluid, een geluid wat niet thuishoorde tussen twee mensen alleen op de daken, stokte Elijahs adem.
Er was nog iemand, een nieuwsgierige, langzaam bewoog zijn hand naar het zwaard aan zijn heup en toen hij zich omdraaide was het alsof er een bliksemslag uit de hemel kwam. Elijah voelde zijn adem versnellen en hoorde nauwelijks de gil die Hazel uitstootte. Hij was verbaasd, ontzettend verbaasd en had daardoor geen tijd om boos te worden. Welke achterlijke probeerde zomaar twee personen aan te vallen? Uit het niets stapte de man naar achter, waardoor Elijah's zwaard zijn doelwit mistte, en nu werd Elijah pissig. Met een schreeuw viel hij opnieuw aan, ondoordacht, natuurlijk weer, want zijn slag werd met gemak tegengehouden, zijn zwaard werd zo opzij geduwd dat er een dakpan door midden werd gehakt en er schoot een flinke pijnscheut door zijn hand, waardoor hij zijn concentratie kwijtraakte en twee seconden later in een houdgreep werd gehouden met een ijskoud zwaard op zijn keel. Elijah hief zijn hoofd en probeerde zijn ademhaling onder controle te houden, maar de adrenaline nam de overhand. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en wachtte op het moment dat het zwaard zonder enige moeite zijn keel door zou snijden. Hij had nog nooit erger gefaald dan nu, zijn vader zou zich omdraaien in zijn graf en Elijah sloot zijn ogen.
'Elijah, waarom is het bij jullie in godsnaam de gewoonte om de ander in elkaar te hakken als een soort van begroeting?!' Elijah's ogen schoten open toen hij de stem van Hazel hoorde. De greep rond zijn arm verslapte en Elijah voelde dat het lemmet ook niet meer zo hard tegen zijn keel aan werd gedrukt als een aantal seconden geleden. 'Kon je dat een minuut geleden doen? Volgens mij heeft hij mijn zwaard gemold. Ik stuur je de rekening nog,' gromde Elijah bitter. 'Elijah?' klonk de stem van de man, koud en koel, als de nacht. Hij draaide Elijah met een ruk om en trok de kap van zijn hoofd. 'Elijah, ik heb over jou gehoord,' hij klonk verbaasd en zelfs een klein beetje nieuwsgierig en Elijah, die nog steeds niet helemaal over de schrik was bekomen, grijnsde nonchalant. 'Natuurlijk heb je dat. Ik had kunnen weten dat jij degene was die zo sierlijk uit de lucht kwam vallen, Lucius,' Elijah kon zijn glimlach niet inhouden toen hij de verwarring in zijn tegenstanders ogen zag, maar die glimlach verdween snel toen de man met een snelle beweging Elijah naar de grond werkte en voor de tweede keer in vijf minuten zijn zwaard tegen zijn keel zette. Elijah knarste met zijn tanden en zijn gezicht stond op onweer. Nog even en Lucius ging te ver. 'Hoe weet je mijn naam?' klonk de ijskoude stem van zijn tegenstander weer. 'Wist ik niet. Je staat op gezocht-posters,'
'Mijn gezicht staat daar niet op,' gromde de man als antwoord op Elijahs uitleg. 'Klopt, ik blufte, maar je hebt zojuist twee keer toegegeven dat ze inderdaad Lucius bent. Je bent berucht voor de moord op Lord Chamberlin. Goede actie van je, nu ben jij bekend en kan ik nog heerlijk rustig over de markt lopen,' toen Lucius van hem wegdraaide en daarmee het ijskoude zwaard van zijn keel haalde slaakte Elijah een opgeluchte zucht. Snel krabbelde hij overeind en gromde nors bij het aanhoren van de zin die de man daarna uitsprak. Hij raapte zijn zwaard op, bekeek het even en gooide het toen grommend het dak weer op. Nutteloos, kapot. Gelukkig had hij zijn messen nog.
'Het is Hazel, en kan iemand me nu vertellen wie deze gek in 'shemelsnaam is?' vroeg de vrouw nors na een korte conversatie met Lucius. Even was het stil, totdat Elijah op Lucius wees. 'Ehm, met deze gek bedoel je waarschijnlijk-' 'JA, IK BEDOEL HEM JA!' beet Hazel Elijah toe en Elijah bekeek Lucius, die half met zijn rug naar hem toe stond. 'Eh, veel meer dan zijn naam weet ik ook niet, alleen dat hij bij een orde zit waar de mijne een rivaal van is,' dat was de waarheid. Elijah wist niet veel meer over rivalen van zijn familie, vooral niet meer na een jaar van niks doen. Het deed hem ergens wel pijn dat hij zojuist een beginner werd genoemd door Lucius, maar hij had misschien wel gelijk. Een ander ding legde meer druk op zijn borst, namelijk het falen van de opdracht. Rosebeth was dus niet dood, anders stond Lucius hier niet zo verslagen. Ze moest wel dood, hij kon het de klant niet aandoen om haar vrijuit te laten gaan.
'Even terugkomend op wat je net zei, Lucius,' begon Elijah. 'Mijn naam is Elijah Brewer, een jaar geleden is er iets gebeurd waardoor ik tot vanmiddag vrij weinig meer aan het werk ben geweest. Ik ben geen beginner, maar misschien was deze klus nog iets te groot voor me,' hij trok zijn mondhoek voor een seconde omhoog en hij wenste dat Lucius met zijn gezicht naar hem toe stond. Hij wilde de herkenning en de verbazing zien in zijn gezicht. Hij had niet verteld dat zijn vader was vermoord, maar misschien had Lucius daar ooit wel van gehoord. In ieder geval, Elijah kreeg een idee, en langzaam begon hij rondjes te lopen. De zon was nu helemaal onder en de koude wind sneed nog harder langs zijn huid dan voorheen. 'We willen allemaal maar één ding, toch?' hij stopte met lopen en keek naar Hazel en Lucius, al betwijfelde hij of ze zijn ogen konden zien in dit donker. 'Waarom proberen we dat niet samen? Dat scheelt een hoop, en iedereen krijgt wat hij wil, daarna hoeven we elkaar nooit meer te zien,' hij vond het zelf prachtig klinken, niemand hoefde veel moeite te doen, met twee sluipmoordenaars en een.. afleiding konden ze haar makkelijk vinden. Tenminste, dat hoopte Elijah.

Hazel zuchtte. ‘Blijf jij doordrammen,’ beet ze hem toe, ‘Ik weet het oke?’ Ze zuchtte opnieuw. De man van de aanval op Rosebeth zal vast op de vlucht zijn met al het geld. Ze keek naar Elijah die met een nors gezicht in gedachten verzonken was. ‘Maar volgens mij had jij je plan ook niet geweldig uitgevoerd.’ Ze knipoogde en wendde haar gezicht af. De ondergaande zon gaf een oranje gloed over de daken maar de kou verergerde. Hazel rilde, ze wilde naar huis, terug naar haar broers. Het was misschien niet veel warmer dan hier op het dak maar ze zou veilig zijn en niet met een vreemde man hier op dit dak staan.

Hazel keek bij een raam naar binnen, een man en een vrouw die zich genesteld hadden voor een open haard, het zag er zo warm en gezellig uit daarbinnen. Hazel balde haar vuist, met de minuut werd ze bozer en nog meer gefrustreerd, toen ze haar gezicht meer naar beneden richtte zag ze een bekend gezicht, haar buurmeisje. Ze waren ongeveer even oud en deden hetzelfde om rond te komen, maar dat was de enige gelijkenis van hun samen. Als ze weer naar het raam kijkt ziet ze de man een jas aan doen en afscheid nemen. Hazel ziet nog net de kamerdeur dicht gaan en enkele momenten later opent de voordeur zich. Het buurmeisje en de man kussen elkaar en vertrekken samen. Hazel schudt haar hoofd als ze ziet dat de vrouw met een verdrietige blik uit het raam tuurt. Hazel draait terug naar Elijah die midden in een zin was maar abrupt stopte. ‘Wat is er?’ Hazel kijkt om zich heen, zag een gedaante langs schieten en gaf een gil. Opeens waren Elijah en een onbekende in een zwaard gevecht. Hazel stond even met haar mond vol tanden te kijken maar kwam toen tussenbeide. ‘Elijah, waarom is het bij jullie in GODSNAAM de gewoonte om de ander in elkaar te hakken als een soort begroeting?’ Ze schudde haar hoofd en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek naar het gedaante waarvan de greep verslapte. ‘Ja, laat hem los!’ Elijah keek Hazel aan ‘Kon je dit niet een minuut geleden doen?’ Hazel keek hem aan. ‘En dan noem je mij ondankbaar?’ Hazel deed geen moeite om het gesprek tussen beide te volgen, het enige wat ze opving is dat de onbekende ook een moordenaar is. ‘Goh dat maak je ook niet elke dag mee, op een dak, met twee moordenaars.’ Ze draaide zich om en wees op zichzelf.  ‘Het is Hazel,’ wees naar Elijah, ‘kun je me nu wel vertellen wie deze gek in hemelsnaam is?!’ Terwijl ze met haar vinger van Elijah naar Lucius ging. Elijah was stil. ‘Ehm, met deze gek bedoel je waarschijnlijk-‘ Hazel zuchtte, ‘JA, IK BEDOEL HEM JA!’ Beet ze hem toe. De vreemde werd voorgesteld als Lucius, en er werd wat gezegd over een orde waar Hazel niks van begreep dus dat wuifde ze maar weg. De twee gingen weer in gesprek, Hazel liep naar de dakrand. ‘We willen allemaal één ding. Waarom proberen we het niet samen? Dat scheelt een hoop, iedereen krijgt wat hij wil en daarna hoeven we elkaar nooit meer te zien.’ Hazel keek Elijah aan die zonet deze woorden had uitgesproken. ‘Uhm, ja en zodra zij dood is blijf ik zeker over met niks.’ Ze was er sceptisch over. ‘Ik denk dat ik gewoon naar huis wi-‘ Haar zin werd onderbroken door een schot die langs haar vloog en duidelijk gericht was op Elijah en Lucius die de kogel allebei rustig ontweken, een wachter die het duidelijk op Hazel had gemunt rende op haar af. Lucius die eigenlijk nog niks tegen haar had gezegd trok haar weg en duwde haar achter zich. Wachters die duidelijk bij huize Delacroix  hoorden had het drietal gevonden en kwam nu met een hoop wachters het dak op. Hazel keek om zich heen, ze voelde angst en paniek. Ze had niks om zichzelf te beschermen, het enige wat ze bij zich had waren deze twee mensen die duidelijk wisten wat ze deden. Ze wilde weg, ver weg. Elijah en Lucius waren kalm, wachters die te dicht in de buurt kwamen eindigden op de grond terwijl ze aan het leegbloeden waren. Een wachter was achter Hazel gekomen en pakte haar bij haar armen, ze slaakte een gil en probeerde zich los te trekken. Door het trekken verloor de wachter zijn evenwicht en struikelde, liet Hazel los en viel wel meer dan 10 meter naar beneden.

Bij het aanvallen van de wachters en het vallen van degene die Hazel aanviel voelde Lucius iets wat hij een lange tijd al niet meer gevoeld had. Angst. Niet voor hemzelf, maar voor het meisje dat nog geen vijf minuten geleden een musket op hem gericht had. De bommen vol met bloed hadden een karaktertrek van hem verraden die zijn vijanden vaak tegen hem hadden proberen te gebruiken. Het was tegen zijn code om onschuldigen aan te vallen of om niets te doen terwijl ze in gevaar verkeerden. Het schot verscheurde de stilte en maakte plaats voor aanvalsschreeuwen en wapengekletter. De adrenaline gaf hem focus en de eerste wachter die over de dakpannen op hen afrende wenste waarschijnlijk dat hij dat niet in zijn eentje gedaan had. Lucius blokkeerde een slag van het zwaard met dat van hemzelf maar voordat hij zelf kon toeslaan boorde het mes van Elijah zich in de slagader van de onfortuinlijke ambtenaar. Lucius wierp hem een grimmige blik toe. Het was alsof zijn prooi voor zijn neus werd weggegrist. Lucius trapte de man met een zwiepende beweging van het dak af en herstelde zijn houding voor de vijf wachters die de eerste wilden wreken. Het viel Lucius op dat wanneer Elijah niet in paniek was, zijn aanvallen uitermate precies en dodelijk waren. Als hij zijn emotie onder controle kreeg zou hij een uitzonderlijke moordenaar zijn. Met die gedachte rende hij de vijf tegemoet. Drie van deze wachters hadden geen agressieve beweging verwacht en probeerden te stoppen. De dakpannen onder hun voeten gaven echter mee en ze verloren hun evenwicht. Lucius exploiteerde dit; hij hakte met een sierlijke beweging de nekbeschermer en luchtpijp van de eerste wachter doormidden en gebruikte de momentum van de slag om een werpmes naar de tweede te gooien. De derde probeerde te voorkomen dat hij op de grond zou vallen vanwege de dakpannen maar Elijah hoefde niet meer te doen dan een lichte zet achter de wachter zijn knie om hem op zijn rug te laten smakken. De werpster raakte de andere wachter in zijn oogkas en doorboorde het brein daarachter. Hij had niet eens de tijd om te beseffen dat hij dood was voor hij in elkaar zakte. Lucius draaide zich om en rende bliksemsnel op Elijah af. Elijah brak met zijn laars de nek van de wachter die op zijn rug lag en keek daarbij naar beneden. Daarmee lette hij voor een moment niet op de overige twee wachters en de dichtstbijzijnde stond op het punt om hem een kop kleiner te maken. Het scheelde zo weinig dat Elijah de twee zwaarden op nog geen vier centimeter van zijn hoofd tegen elkaar hoorde klappen. Lucius volgde zijn block met een stoot van zijn arm tegen de elleboog van de wachter die prompt het zwaard uit zijn handen sloeg. Elijah gooide een tweede mes en raakte de laatste wachter die op Lucius' rug afrende. Het staal boorde zich in de borstkas van de wachter en door zijn snelheid gleed deze ook nadat hij gevallen was nog even door. Lucius maakte het af door de laatste wachter tegen de torso te trappen, die met een schreeuw van het dak naar de straat beneden stortte.
'Idioot!' Beet Lucius Elijah toe. 'Laat je niet afleiden! Dat scheelde veel te weinig.'
Elijah snoof. 'Voor jou anders ook, meneer de professional. Die achter jou stond op het punt je aan zijn zwaard te rijgen.'
'Tuurlijk, net zoals die eerste die je van me jatte zeker.'
Hazel zag er gejaagd en paniekerig uit maar slaagde erin om geërgerd een kreet te slaken.
'Jullie zijn allebei gestoord. Alsof het een spel is!' Ze tikte tegen de zijkant van haar hoofd.
Lucius sloot zijn ogen. Ze had gelijk. 'Ze laten ons geen keus, juffrouw.'
'Nee dat snap ik, maar jullie doen alsof dit een spelletje is?! Het blijven wel mensenlevens!'
'Dat is niet hetzelfde. Ze wilden je kwaad doen.'
'En daarom moesten jullie..-' Hazel stopte in het midden van haar zin en keek naar beneden, naar de wachter die zij onbedoeld van het dak afgegooid had. 'Hey! Ik heb er ook één vermoord. 1 punt voor mij.' Elijah probeerde de spanning te verbreken. 'Moesten wij niet opkrassen hiervandaan? Ik vraag het maar even na.'

Rosebeth schoof haar capuchon over der hoofd heen, de wind van de koude zomernacht streelde haar nek en wangen. Het was koud, te koud voor simpele cape, maar toch zette ze haar zoektocht door. Het was vanaf haar villa maar een paar minuten lopen, maar toch voelde die minuten als een eeuwigheid. De mensen herkende haar -gelukkig- niet en deden hun alledaagse dingen. De visserij sloot zijn deuren, zwervers opzoek naar een plek om te overnachten, vrouwen in schaarse kleding zoekend naar een man om de avond mee te delen. Rosebeth knoopte haar vingers over elkaar heen toen ze bij de dok aankwam en keek rond, opzoek naar de gedaante. Ze wist niet veel van hem af, in feite, het enige wat ze ooit van hem heeft gezien was zijn gezicht voor één seconde. Rosebeth besefte al snel dat ze niet verder zou komen als ze alleen maar mensen ging bekijken, ze zou meer succes hebben met het rondvragen. Maar na het lastig vallen van vier mensen was ze nog geen steek verder.

Lichtelijk geïrriteerd liep Rosebeth dieper de stad binnen. Er was geen teken van de gedaante te vinden, niemand herkende haar beschrijvingen, niemand zag hem voorbij rennen, niks. Met rollende ogen leunde ze tegen een muur aan terwijl ze bedenkelijk naar voren tuurde. Zo bleef ze een paar minuten staan, nadenkend over haar volgende stap. Maar lang hoefde ze niet te denken, haar volgende stap vloog letterlijk naar beneden. Links van haar, op zo'n honderd meter afstand, viel een wachter op de grond met een harde knal. Met een spottende 'tsk' keek ze weg van de wachter, omhoog naar het daken waar hij vanaf kletterde. Vaag in de maanlicht zag ze drie figuren terwijl er nog een paar wachters neer knalde. Snel dook Rosebeth weg van de muur waar zij overduidelijk in het zicht stond en stapte ze de schaduw van het huis in. Vaag hoorde ze de stemmen van de drie gedaantes, ze verstond de woorden niet maar aan de toon kon ze horen dat ze niet bepaald blij waren. Rosebeth had geen flauw idee of haar mysterieuze gedaante daar tussen stond, maar het was haar enige spoor. En zo ging ze - luidruchtig - de drie gedaantes achterna, met haar ogen op de daken gericht.

Hazel knikte naar Elijah, de lucht om hun heen was nu pikdonker en de kou werd steeds erger, Hazel had niet iets om haar te verwarmen dus wreef over haar eigen armen om ze warm te houden. ‘Ik stel voor dat we naar mijn huis gaan. Het is niet groot, het zal er niet veel warmer zijn dan hier. Maar het is het dichtste bij en ik kan jullie hopelijk iets te eten aan bieden.’ De beide jongens knikte naar haar. Elijah liep terug naar de steiger en grijnsde naar Hazel. ‘Je zal wel weer van dit dak af moeten.’ Hazel trok een zuur gezicht. ‘Als jullie nou eerst gaan.’ Ze keek naar beneden, waarom was dit dak zo verdomd hoog. Ze keek naar Lucius die niet zoveel moeite had met van het dak afkomen. Hij klauterde naar beneden. ‘Nou komt er nog wat van?’ Bromde hij naar het tweetal. Hazel rolde met haar ogen. ‘Zal ik springen en op hem richten.’ Grapte ze naar Elijah. ‘Ga jij maar, ik ga eerst deze jurk wat gemakkelijker maken.’ Ze draaide zich om en trok zo het onderste deel van de jurk kapot. Ze kon nu wat flexibeler bewegen, de wind blies meteen door haar benen. Hazel rilde, hier had ze wat beter over na moeten denken. Ze liep terug naar de steiger waar Elijah al ongeveer op de helft was. Hazel draaide zich om en zette haar voet op een stang om zich vervolgens naar beneden te laten zakken. ‘Oh mijn god, dit is koud.’ Hazel klemde haar vingers om de stang heen, de kou van het ijzer snerpte door haar hand heen en ze liet los. Met een gil stortte ze naar beneden, Elijah strekte zijn arm uit en ving haar op. Hazel trilde in zijn arm en er rolde tranen over haar wangen. Elijah grijnsde opnieuw naar haar. ‘Zeg, als je de volgende keer weer van een dak af wilt komen, gebruik de trap dan.’ Hij knikte met zijn hoofd naar de brandtrap die 5 meter van de steiger af stond. Hazel keek van hem naar de trap en hoe erg ze ook geschrokken was kon ze het niet laten om te lachen. ‘Klootzak. Breng me gewoon naar beneden alsjeblieft.’ ‘Ik heb mijn beide armen hiervoor nodig Hazel. Je moet je goed vasthouden.’ Hazel klemde haar armen en benen om hem heen en Elijah klom verder naar beneden. Toen hij haar neerzette vloog Hazel hem om de hals. ‘Dankje Elijah.’ Lucius keek spottend naar het tafereeltje voor hem. ‘Wat leuk, ik hoor de trouwklokken al luiden. Zullen we nu gaan? Waar moeten we heen?’ Hazel kreeg een kleur en maakte zich los van Elijah. ‘Uh.. Eh.. Oké als we deze straat helemaal uitlopen dan moeten we de eerste steeg rechts. Dan komen we in een andere straat en achter die straat begint mijn buurt. De buurt is nog best wel groot, maar ik woon in één van de buitenste ringen dus we hoeven er niet diep in.’

Het drietal begon te lopen. Ze kwamen langs huizen waar licht brandde en uit sommige ramen die een beetje open stonden kon je zelfs het avondeten ruiken van de mensen. Hazel snoof en hoorde haar maag rammelen. Ze had zo’n honger. In het ene huis rook het lekkerder dan in het andere. ‘Hier rechts.’ Ze keek niet op of om. Toen ze in de volgende straat kwamen veranderde de geur van lekker eten in een muffe geur. Elijah en Lucius haalde beide hun neus op. ‘Ja, ja ik weet het. Het stinkt hier erger dan vijf lijken bij elkaar, we zijn er bijna. Laten we doorlopen. Bij mij is de lucht minder erg.’ Een jongen met gescheurde kleren kwam op Hazel aflopen en trok aan haar arm. ‘Ik krijg nog pillen van je trut!’ Hazel rukte zich los. ‘Ik ben je helemaal niks schuldig!’ De jongen trok een mes en leek niet op de twee jongens achter haar te letten. ‘Je broers zoeken je, wist je dat al? Ik wil je wel afleveren hoor.’ Hij ging met de botte kant van het mes langs haar wang. Hazel duwde hem weg en liep door. ‘Val dood vriend!’ De jongen grijnsde even naar Elijah en Lucius. ‘Hey, Haze. Ik wist niet dat je nu ook trio’s deed!’ Hazel kon door de grond zakken van schaamte. ‘Let.. Let maar gewoon niet op hem. Die staat strak van de pillen.’ Lucius trok even zijn wenkbrauw op. ‘Wordt jij altijd zo behandeld hier?’ Hazel zuchtte. ‘Uhm, als ik hier alleen loop of met klanten. Waar jullie nu voor worden aangezien wel ja. Ze moeten dit niet proberen waar mijn broers bij zijn.’ Ze wees naar een huis wat er eerder uit zag als een verrotte boomhut. Voor de deur stond Aiden, haar oudste broer. ‘Aiden!’ Ze rende op hem af en vloog in zijn armen. ‘Verdomme Hazel, WAAR WAS JE.’ Aiden duwde haar weg en rammelde haar door elkaar om haar daarna weer in haar armen te sluiten. ‘Ik was zo ongerust.’ Mark en Oliver zijn al sinds je weg bent naar je op zoek. Een jongen die erg op Aiden leek kwam ook naar buiten gelopen. ‘Aiden, waarom schreeuw je, het is half 11 man.’ Aiden duwde Hazel zijn richting in. ‘Onze vagebond is terug Oli.’ Oli sloot ook zijn zusje in zijn armen en knikte naar de twee jongens die op een afstand stonden te kijken. ‘Wie zijn die twee Haze?’ Hazel draaide zich om. ‘Lucius en Elijah, ze hebben me naar huis gebracht. Maar ik ga straks weer met ze op pad.’ Aiden duwde Hazel naar binnen. ‘Ja ga eerst maar even wat warmers aan trekken en jezelf wassen. Ik maak warm water voor je.’ Hazel liep via een ladder naar de bovenste verdieping. Een dikke trui en een lange broek met de minste scheuren legde ze klaar.  Ze trok de jurk uit, haar zwarte lokken bond ze samen tot een strakke paardenstaart en al snel kwam Aiden naar boven met het warme water. ‘Hoe ben je aan die twee gasten gekomen? Ze lijken me nou niet echt van onze buurt?’ Hazel glimlachte voldaan toen ze het warme water over haar gezicht liet glijden en zichzelf ermee waste. ‘Het zijn geen klanten, noch voor seks noch voor drugs. Het is een heel lang verhaal. Maar als ik met ze meega wonen wij binnenkort niet meer in dit krot. Alsjeblieft Aiden laat me gaan.’  Aiden grijnsde naar zijn zusje. ‘Ik denk niet dat ik je nog tegen kan houden. Pas gewoon goed op jezelf.’ Oliver stond nog in de deur opening en knikte naar de twee jongens. ‘Jullie mogen wel binnen komen hoor. We hadden heel toevallig wat extra eten over vandaag.’

Elijah keek vanuit zijn ooghoeken naar Hazel, die zichzelf warm probeerde te houden. Het wás ook koud, en vooral zij, in haar jurk. Voor een halve seconde dacht Elijah eraan om haar zijn jasje te geven, maar bedacht zich gelijk weer. Hij durfde niet, en al helemaal niet in het bijzijn van Lucius. Voordat hij er ook maar meer over kon nadenken stelde Hazel voor om naar haar huis te gaan, daar zou het niet veel warmer zijn dan hier maar bij het woord eten merkte Elijah hoe erge honger hij eigenlijk had. Hij knikte en een licht glimlachje verscheen om zijn lippen. 'Je zal wel weer van dit dak af moeten,' hij grijnsde om Hazels reactie en liep naar de rand van het dak, waar een aantal wachters op de grond lagen, dood. Tenminste, dat hoopte hij. Het gevecht van net deed hem goed, dat had hij nodig, na zo'n lange tijd niks hebben kunnen en mogen doen. Hij baalde wel dat de opdracht niet in één keer voltooid kon worden, maar hij wist dat het met behulp van Lucius wel zou lukken en dat gaf hem een beetje hoop. Lucius was de eerste die het dak afklom en ongeduldig bleef hij beneden staan wachten, zijn voet tikkend op de stenen. Elijah klemde zijn hand om de stijger en voelde de koud doortrekken naar zijn hele lichaam. Rillend, maar gemakkelijk klom hij een stukje naar beneden en liet zijn oog vallen op Lucius, die beneden hem op de grond stond. Hij maakte hem een beetje nerveus, Lucius. Het was een typische sluipmoordenaar, koud, serieus en angstaanjagend. Elijah hield ervan om af en toe een grapje te maken, een geintje, en hij had gevoelens. Lucius zal dat zeker wel hebben, maar hij uitte ze niet, en dat maakte Elijah zenuwachtig. Hij wist niet zeker of zijn nieuwe tijdelijke partner te vertrouwen was, maar misschien dacht die hetzelfde over hem. Op het moment dat Elijah naar boven keek om te zien of Hazel eraan kwam hoorde hij een gil. Uit reflex strekte hij zijn arm uit en met gemak ving hij de vallende Hazel op. Hij grijnsde. 'Zeg, als je de volgende keer weer van het dak af wilt komen, gebruik dan de trap,' hij knikte met zijn hoofd naar de brandtrap, ongeveer vijf meter van de steiger en tot zijn plezier begon Hazel te lachen. 'Klootzak. Breng me gewoon naar beneden alsjeblieft,' Elijah knikte, 'ik heb mijn beide armen hiervoor nodig Hazel. Je moet je goed vasthouden,' de warmte van Hazels lichaam deed hem goed voor de aantal seconden dat ze haar armen en benen om hem heen had geslagen en eenmaal op de grond voelde hij Hazel om zijn nek vliegen. 'Dankje, Elijah,' glimlachend duwde Elijah Hazel van zich af en wilde wat terugzeggen, totdat Lucius het met zijn ijzige opmerking verpestte. Stilletjes liep het drietal verder, op naar het huis van Hazel.

De geur van eten kroop Elijah's neusgaten in en zijn maag rammelde als een gek, het verbaasde hem dat niet de hele stad dat kon horen. De fijne lucht verdween al snel als het drietal een straat rechts inliep, en de geur van alles wat kan rotten de etensgeur verdrong. 'Waar zijn we in godsnaam beland?' siste Elijah en Hazel perste een klein lachje rond haar lippen, 'Ja, ja ik weet het. Het stinkt hier erger dan vijf lijken bij elkaar, we zijn er bijna. Laten we doorlopen. Bij mij is de lucht minder erg,' Elijah wilde zeggen dat hij dat betwijfelde en dat hij niet wist of deze geur ooit zijn neusgaten wilde verlaten, maar een arm uitziende jongen greep de arm van Hazel beet en begon wat tegen haar te schreeuwen over pillen die hij nog van haar kreeg. 'Ik ben je helemaal niks schuldig,' snauwde Hazel terug nadat ze haar arm los had gerukt. Toen de jongen een armoedig mes tevoorschijn haalde trok Elijah de zijne, maar wachtte nog even met reageren. 'Je broers zoeken je, wist je dat al? Ik wil je wel afleveren hoor,' siste hij terwijl de botte kant van het mes langs Hazel's wang streek. Toen was het genoeg, nadat Hazel de jongen had weggeduwd zette Elijah een paar stappen richting de jongen, greep zijn vieze shirt vast bij zijn hals en duwde zijn scherpe mes stevig tegen de keel van de jongen. Die gaf geen kik, grijnsde eerder. 'Waar heb je dat mes vandaan? Lekker scherp,' Elijah schudde zijn hoofd. 'Blijf uit haar buurt, haal je pillen ergens anders, vieze klootzak,' hij duwde de jongen weg, die over zijn eigen benen struikelde en op zijn rug terecht kwam. Nog steeds was er niks aan de hand. 'Hey, Haze. Ik wist niet dat je nu ook trio’s deed!' riep hij nog en vol afschuw stopte Elijah zijn mes weg. Het was een ondoordachte actie, het gebeurde gewoon. Hij wist ook niet precies wat hij tegen de jongen moest zeggen en hij was vooral overweldigd bij het feit dat de jongen niet geïntimideerd was door hem. Chagrijnig liep Elijah verder, verder niet luisterend naar de conversatie die Lucius en Hazel hadden, voor zover je het een conversatie kon noemen.
'Aiden!' hoorde Elijah Hazel roepen en hij keek op. Hij nam aan dat dat een van Hazels broers was, maar was meer onder de indruk van het.. huis. Elijah wist niet of ze het huis om de boom heen hadden gebouwd, of dat de boom door het huis heen was gegroeid. Wat het ook was, het had wel iets, al betwijfelde Elijah ten zeerste of het huis wel waterdicht was. Nadat Hazel hem en Lucius snel voorstelde vertrok ze naar binnen en Elijah bleef ongemakkelijk met de jongere lijkende broer en Lucius buiten staan. 'Jullie mogen wel binnenkomen hoor. We hadden toevallig nog wat extra eten over vandaag,' zei de broer en na een lichte twijfeling stapte Elijah toch de deuropening binnen, of wat tenminste de deuropening voor moest stellen. Hij stelde zich snel voor en de jongen antwoordde dat hij Oliver heette. Elijah had nooit gedacht dat hij in zo'n huis terecht zou komen. Zijn eigen huis was prachtig, niet al te groot maar wel warm, dicht, met veel eten en ze kwamen nooit tekort. Hier was dat anders. Hij ging zitten op een stoel die eruit zag alsof hij elk moment in elkaar kon storten en hij voelde een soort medelijden. 'Zeker weten over dat eten? Ik bedoel, we kunnen ook wel wat gaan.. kopen,' zonder te merken dat het een zucht was ademde Elijah uit. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij voelde alsof hij ze beledigde met wat hij net zei, maar er verscheen een grote glimlach rond Olivers mond. 'Doe niet zo gek, we hebben genoeg,' met die woorden verdween hij naar de keuken, dacht Elijah. Hij liep in elk geval een andere deur in, die hij weer sloot achter zijn rug. Nu was Elijah alleen met Lucius en het enige wat hij hoorde was gestommel boven, waarschijnlijk van Hazel en Aiden.

Lucius voelde een steek van ergenis. Zijn ogen flitsten over de lichamen heen. Verbrijzeld en sommigen pas net gestopt met bloeden. Ze trokken stuk voor stuk aandacht. Uiteindelijk. Wat hem mogelijk nog meer ergerde was het lawaai dat Hazel en Elijah maakten. Mocht het gevecht van daarnet niet nog meer wacht hebben aangetrokken, dan nu wel. Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten door het geluid van wervelende stof achter hem. Iemand viel. Hij draaide zich snel om en kreeg nog net mee dat Elijah de vallende Hazel op ving. Hij grijnsde. 'Zeg, als je de volgende keer weer van het dak af wilt komen, gebruik dan de trap,' hij knikte met zijn hoofd naar de brandtrap, ongeveer vijf meter van de steiger en tot zijn plezier begon Hazel te lachen. 'Klootzak. Breng me gewoon naar beneden alsjeblieft,' Elijah knikte, 'ik heb mijn beide armen hiervoor nodig Hazel. Je moet je goed vasthouden,'
Lucius rolde met zijn ogen. '‘Wat leuk, ik hoor de trouwklokken al luiden. Zullen we nu gaan? Waar moeten we heen?’ Ze keken hem allebei aan met wat leek op een mengeling tussen gêne en ergenis.

Op weg naar het huis drong de lucht van sloppenwijk bij Lucius' neus naar binnen. Hij negeerde, het ook al was het niet erg plezierig. De schaduw aan de andere kant van de straat bewoog. Lucius zag twee minuscule lichtpuntjes. Hij legde een hand op het handvat van zijn wapen toen er een jongen op hen af zwalkte en het meisje bij de arm greep. De woorden lalde hij bijna. De ogen stonden flets en onscherp. Bedwelmd door iets. Alcohol waarschijnlijk. Toen de jongen een mes trok wilde hij ingrijpen maar Elijah was hem voor. De jongen werd op straat gesmeten en Elijah straalde ongenoegen uit toen de jongen zich totaal niet geïntimideerd leek te voelen. Dat kon echter ook aan de alcohol te maken hebben. Geen verdere lichtpuntjes, ze waren verder alleen. Het meisje leek al even ongemakkelijk.
‘Let.. Let maar gewoon niet op hem. Die staat strak van de pillen.’ Lucius trok even zijn wenkbrauw op. ‘Wordt jij altijd zo behandeld hier?’ Hazel zuchtte. Het leek een gevoelig onderwerp. ‘Uhm, als ik hier alleen loop of met klanten. Waar jullie nu voor worden aangezien wel ja. Ze moeten dit niet proberen waar mijn broers bij zijn.’ Ze wees naar een huis wat er eerder uit zag als een verrotte boomhut. Aiden sprak Hazel toe als een vader van een dochter die te laat terug was. Bezorgdheid. Lucius hield zijn hoofd wat schuin. Het huis zag er niet erg stevig uit. Daarbij telde hij bij het zwakke licht alleen al bijna negentien manieren om ongezien binnen te komen. Dat zat hem niet lekker.
'Jullie mogen wel binnenkomen hoor. We hadden toevallig nog wat extra eten over vandaag,'
Lucius schrikte op uit zijn gedachte door de broer die hen te gast vroeg. Het voelde bijna verkeerd om bij iemand thuis te komen met toestemming. Hij merkte op dat Elijah vaak naar hem keek. Inschattend. Nee, achterdochtig. Hij vertrouwde Lucius niet. Na wat er gebeurd was kon Lucius hem dat vergeven.

Het huis was een bouwval. Dat had Lucius wel verwacht. Het was niet erg; als hij niet in het slaaphuis van de orde was sliep hij overal. Of het nou onder de sterrenhemel was of in steegjes, weinig was hem vreemd. De tweede broer voegde zich bij hen, Oliver. Oliver glimlachte vriendelijk naar Elijah. Niet naar hem. Hij keek ook al achterdochtig naar hem. Hij hoorde Elijah iets sputteren over geen last willen zijn, en Oliver wuifde het weg. 'Doe niet zo gek, we hebben genoeg.' Lucius keek naar de ramen en voelde de blik van de broer in zijn achterhoofd boren. 'Is...alles goed? Ik had je naam nog niet gehoord.'
Lucius keerde zich naar hem. Nee, hij vertrouwde Lucius niet. Die blik maakte dat duidelijk.
'Lucius. Kan er iets voor die ramen? We zijn mogelijk gevolgd.'
Oliver trok zijn schouders op, wat Lucius ergerde.
'Tuurlijk, als je wilt.' Hij schoof groezelige gescheurde gordijnen voor de ramen en keek naar Elijah met een glimlachje. 'Is je maat altijd zo paranoïde?' Elijah maakte een geluid dat klonk als een half lachje en een nerveus schrapen van zijn keel. 'Leuk je te ontmoeten, Lucius.' Met die woorden liep hij een andere kamer in, uit hun zicht. Lucius knikte, ook al keek Oliver al niet meer. Elijah's gezicht vertrok wat toen hij merkte dat hij en Lucius de enigen in de kamer waren. Hij ging zitten nadat hij blijkbaar besloten had dat de desbetreffende stoel niet uit elkaar zou vallen onder zijn gewicht, en leek uitermate gefascineerd in de dichte deur waar Oliver in verdween. Lucius bleef staan. Het gordijn was dicht maar Lucius bleef luisteren voor het geval hij het gekletter van harnassen zou horen.
'Denk je dat...ze ons gevolgd zijn?' Hoorde hij Elijah zeggen.
Lucius schudde zijn hoofd.
'De wacht komt hier niet. Prostitutie en verboden middelen verwisselen handen hier. Daar wil je als de 'gerespecteerde' wacht niet gevonden worden.'
Elijah bleef even stil. Er klonk gestommel van boven.
'Eh...aardig van ze dat ze ons ontvangen. Moeten we...geld achterlaten of zo?'
Lucius bromde. 'Als je het maar laat. Je zou ze beledigen.'
'Juist.' Elijah knikte. 'Ik wil niet overkomen als ongenode gast, snap je?'
'In dat geval heb je voor het verkeerde werk gekozen.' Lucius hield hier niet van. Niets doen. Wachten als iets niet gelukt was. Hij wilde zijn domme fout rechtzetten.
'Hé, je hoeft het niet op mij af te reageren, meneer de professional. Je kon Rosebeth niet in één keer doden, big deal. Ik zit net zo erg in de problemen als jij bij mijn eigen orde-'
Er knapte iets bij Lucius. Elijah maakte een enorme sociale blunder bij hem door zo openlijk, in het huis van vreemden over hun orden te praten. Hij draaide zich kribbig om en siste tegen hem: 'Laten we ons allebei op ons eigen werk concentreren, goed? Ik heb voor hetere vuren gestaan, en ik mag hopen dat dat voor jou hetzelfde is. De deur ging open en Oliver stak zijn hoofd naar buiten. 'Kan ik er vanuit gaan dat ik de heren vijf minuten alleen kan laten zonder dat ze elkaar in kleine stukjes hakken? Ik roep de juf erbij, hoor.'
Lucius bromde wat en draaide zich weer naar het dichte raam. Elijah schudde zijn hoofd. 'Sorry Oliver, we zullen lief spelen.' Lucius masseerde zijn slapen met twee vingers.

Rosebeth tilde haar wenkbrauwen op, het drietal waren maar wat aan het staan. Maar waarom? Waarom gingen ze niet verder? Waarom sprongen ze niet als helden over de daken? Lichtelijk geïrriteerd legde Rosebeth haar handen in der zij, wachtend tot dat ze in beweging kwamen. Ze rolde verveeld haar ogen weg van het drietal en keek omhoog naar de sterrenhemel, de donkerblauwe lucht was gedecoreerd met prachtige twinkelende sterren. Een glimlach tekende haar lippen terwijl prachtige herinneringen haar hoofd vulde. Toen Herrald nog leefde waren ze samen vaak buiten 's nachts. Ze lagen altijd samen tegen elkaar, met een wollige deken terwijl ze eindeloos naar alle sterren tuurde. Soms vertelde Herrald de grootste verhalen over de sterren, over de maan en de zon. Dat de maan van kaas zou zijn, hoe er een mannetje de maan bewoonde. Oh Herrald.. Ik krijg je ketting terug!

Het geluid van voetstappen op metalen buizen verscheurde Rosebeth's herinneringen en forceerde haar om in het hier en nu te leven. Eén van de schimmen klom naar beneden, richting de lijken die voor het gebouw lagen.
"Sh-" siste Rosebeth terwijl ze een steegje in stuntelde, gevolgd met een lompe draai die haar naar achteren liet vallen. Haar landing op der achterwerk was zacht, maar ongemakkelijk. Jullie hebben mij niet gehoord, jullie hebben met niet gehoord dacht ze bij haarzelf terwijl ze haar adem inhield en haar vingers samen vouwde. Het wachten voelde als een paar vreselijke uren, terwijl het in feite maar een paar seconde duurde voordat ze schimmen voorbij zag wandelde. Ze liepen voorbij, zonder ook maar één keertje om te kijken naar der steegje. Bevroren van verbaasdheid bleef Rosebeth zitten, starend naar het niks voor haar. Lieten ze haar nou echt ontsnappen? Of zagen ze haar echt niet? Na een tijdje knipperde Rosebeth haar staar weg en drukte ze haarzelf omhoog en klopte ze haar broek schoon. Vieze kleding, bah. Rosebeth schudde met haar hoofd terwijl ze haar rode krullen corrigeerde en haar armen over elkaar heen vouwde. Wat nu? Het was geen geleerdekennis om te weten dat de schimmen allang al weg waren, maar ze kon het toch niet  laten om uit de steeg te stappen en rond te kijken. Met een gepaste snelheid holde ze de steegje uit en keek ze om haar heen, maar er was niemand.

"Rosebeth?" klonk er achter haar. Rosebeth gilde het uit en draaide haarzelf om richting het geluid. Eén van haar wachters stond voor haar, in de opening van de steeg en keek haar schaapachtig aan, hij was haar blijkbaar gevolgd vanuit haar villa.
"Pardon? Hoe durf je mij zo te laten schrikken?!" Rosebeth drukte haar handen op haar heupen terwijl ze dreigend naar voren leunde.
"Ma'am, ik wist niet zeker of ik U zag. Het is niet typisch voor U om zo gekleed naar buiten te gaan, zonder bescherming. Ik zag dat U naar buiten ging, dus ik besloot dat ik U moest volgen!" Riep hij uit.
"Bla, bla, bla. Dat geeft je nog niet het recht om mij zo te besluipen? Zeker niet via een steegje? Hoe heet je, ik zal dit noteren." Haar stem werd harder en kouder, de wachter kroop in elkaar.
"J-Jason Green, ma'am. Alstublieft, dit zou dan mijn tweede waarschuwing zijn. Ik wilde U alleen maar waarschuwen, ik heb twee kind-" Rosebeth stak haar hand op en onderbrak hem. "Tsk, en nog een grote mond ook. Het boeit me erg weinig dat je kinderen hebt. We hebben vanaf dag één gezegd dat we streng zijn, je hebt dat zelf geaccepteerd." Rosebeth nam een hap met adem. "En bovendien, wie zei ooit dat ik je ga waarschuwen? Elke idioot weet het verschil tussen een waarschuwing en een notitie. Je kan nu weg gaan, het gaat prima alleen." En zonder ook maar één greintje respect draaide Rosebeth der rug naar hem toe en stapte ze weg. Weg van de wachter, opzoek naar de drie schimmen.

Aiden stommelde weer naar beneden terwijl zijn zusje nog boven wat in haar kamer aan het rommelen was en nu ook door haar andere twee broers in ontvangst werd genomen met veel knuffels en strenge woorden. Hij liep de kamer in waar de twee aan het wachten waren. ‘Ik weet dat mijn huis al kapot is, maar dat hoeft niet verder hoor.’ Hij keek de twee even minimachtend aan. ‘Luister, ik weet niet of ik jullie kan vertrouwen, maar dat heb ik nooit geweten, bij niemand die geen bloedverwant met mij is. Iets klopt er niet aan deze zaak en het liefst hou ik Hazel hier. Maar goed, Hazel heeft me gesmeekt of ik haar niet wilde tegenhouden en ze is altijd al een eigenwijs geweest dus ik laat haar mee gaan.’ Hij wees naar beide heren om de beurt. ‘Als één van jullie aan mijn zusje zit breek ik jullie benen.’ Hij sloeg met een grote grijns zijn armen over elkaar, de jongen die minstens een anderhalve kop groter was en twee keer zo breed was als beide heren, iemand die je midden in de nacht liever niet tegenkwam. Hij begon te bulderen van het lachen toen de beide jongens hem onderzoekend en wat geschrokken aankeken. ‘Ik moet toch een beetje een goede broer zijn,’ grapte hij nog na. Hij keek Elijah aan ‘Jij, meneer de chameur. Bedankt dat je mijn zusje niet te pletter hebt laten vallen.’ Een geïrriteerde zucht van Lucius klonk.

Er klonk wat gestommel buiten de kamer en de deur ging met een gooi open. Hazel gekleed in een dikke trui, een lange broek en had daar afgetrapte gympen onder. Voor het eerst voelde ze schaamte dat ze in het bijzijn van de twee jongens zich niet beter kon kleden dan dit. Ze zuchtte en plofte neer. Aiden sprak haar streng toe, ‘dit zijn jouw gasten Haze, je weet waar het eten en drinken staat.’ En geïrriteerde kreun verliet haar mond en ze schoof de stoel met een ruwe duw naar achter en verliet de kamer. Nog geen twee minuten later kwam ze terug en zette drie borden op de tafel plus drie glazen waar ze whisky in schonk. Ze knipoogde naar de twee. ‘Ik drink jullie er zo uit hoor.’ Tot haar genoegen kon Lucius een kleine grijns niet onderdrukken. ‘Dat wil ik wel eens meemaken.’ En na een proost zette hij het glas aan zijn lippen. Olivier kwam binnen met een pan, ‘ik heb mijn best gedaan om het warm te maken. Het is niet veel maar het is iets.’ Hij keek naar de whisky die op de tafel stond. ‘En wil mevrouw niet aan mijn whisky zitten.’ Hij graaide de fles van tafel. ‘Ik heb hier soep voor jullie met een paar stukken brood er bij.’ Hij schonk de soep in de borden en verliet de kamer samen met Aiden. Hazel begon te eten onder haar haar keek ze naar de twee die beide moeilijk naar hun bord keken. Een grinnik kon ze niet onderdrukken. ‘Probeer het meeste met brood, dat is het beste.’ De twee konden niet snel genoeg een stuk brood grijpen en het in de soep dippen. Hazel gooide haar glas naar achter en zette het met een klap op tafel. ‘We kunnen ons plan straks wel bespreken in een kroeg hier in de buurt, niemand let daar op je en ik krijg de drankjes gratis. Want mijn broers hebben meer oren dan vingers en tenen bij elkaar.’ De twee knikte naar haar. Zonder enig geluid aten de drie hun soep op. ‘Ik pak even mijn jas, neem afscheid en dan gaan we.’ Ze rende de kamer uit. De twee liepen haar achterna, toen ze haar aantroffen had ze een pikzwarte jas aan die tot haar knieën reikte. Voor de kwaliteit tegenover haar andere kleren zag deze er nog goed uit. Aiden kwam ook achter hen aan en duwde iets in Hazels hand wat de jongens niet goed konden zien. ‘Weet je zeker dat je die jas meeneemt? Hij is van mama geweest.’ Hazel knikte, ‘en nu van mij en hij is warm.’ Ze  knuffelde haar broer. ‘Ik zal je missen, ik hou van jou en ik ben snel terug.’ Aiden kuste haar voorhoofd. ‘Let op jezelf okay?’ Hazel grijnsde. ‘Ik altijd.’

Ze verliet samen met Lucius en Elijah haar huis. ‘Ik moet nog even wat regelen wacht hier.’ Ze verdween in een steeg. De jongens keken elkaar even vragend aan, niet veel later kwam Hazel terug met twee briefjes van vijftig dollar waarvan ze er één nog onder de deur van haar huis doorschoof. ‘We kunnen gaan.’ Elijah pakte haar arm. ‘Ik wil niet hebben dat je drugs gaat dealen als we hier weg zijn. Is dat wat Aiden je gaf? Zijn ze nu op?’ Lichtelijk geïrriteerd trok Hazel haar arm terug. ‘Nee meneer, ja dat gaf Aiden me meneer en ja ze zijn op meneer.’ De woorden rolde er spottend uit terwijl ze haar zakken leeg maakte om te bewijzen dat ze niks meer in haar zakken had. Terwijl ze terugliepen kwam de nare lucht weer hun neusgaten binnengedrongen. ‘Het is niet ver lopen meer, achter deze steeg zit het.’ Ze sloeg af naar links waar het drietal tegen een kleine ongure kroeg aanliep. Ze opende de deur. En knikte naar een lege plek in de hoek. Lucius ging zo zitten dat hij overzicht had over de hele kroeg en Elijah ging tegenover hem zitten en lette zo op de deur. Hazel bestelde drie drankjes. Ze boog over de toonbank en knipoogde naar de barman. ‘Van de zaak.’ Mompelde hij toen hij de drankjes naar haar toe schoof. ‘Ach wat aardig van u meneer!’ Ze liep naar de twee jongens toe en toen ze zakte zag ze het gezicht van de barman even vertrekken. ‘Ik denk niet dat ik hier nog gratis drankjes krijg.’ Ze duwde de glazen naar hen toe, leunde achterover en nam een slok. ‘Dus, wat is het plan?’

Hij keek hoe Oliver naar de gerafelde gordijnen liep en die voor het raam schoof, waardoor er schaduwen ontstonden op alle meubels van het beetje licht wat van de vuren en een enkele lamp van buiten af kwam. Elijah schrok een beetje van de vraag die aan hem werd gesteld, of Lucius altijd zo paranoïde was, dat zorgde ervoor dat hij moest lachen, maar zich tegelijkertijd verslikte. Toen Oliver de kamer uit was keek Elijah naar Lucius, die leek te luisteren bij het raam met het dichte gordijn. ‘Denk je dat.. ze ons gevolgd zijn?’ vroeg Elijah, lichtelijk voorzichtig. Hij snapte niet dat Lucius hem zo intimideerde en het irriteerde hem nu al. Ze deden hetzelfde.. ding, beroep, hoe je het ook wilde noemen. Waarom was Lucius dan zo.. Lucius? Elijah vond het niet gek dat hij wel gezocht werd en Elijah niet, hij kon zich tenminste wel normaal gedragen, terwijl Lucius elke seconde rondliep met een gezicht alsof hij drie afgehakte hoofden in zijn broek had zitten.
‘De wacht komt hier niet. Prostitutie en verboden middelen verwisselen handen hier. Daar wil je als de gerespecteerde wacht niet gevonden worden,’ klonk de stem van Lucius. Hij legde een soort spottende klemtoon op het woord gerespecteerd en tegelijkertijd schudde hij zijn hoofd. Als hij toch al niet dacht dat ze gevolgd zouden worden, waarom wilde hij dan de gordijnen dicht? Dat was iets waar Elijah zich niet al te druk over wilde maken en ook niet ging doen.
Even was het stil en Elijah wiebelde op de krakende stoel. ‘Eh.. aardig van ze dat ze ons ontvangen. Moeten we, zeg maar, geld achter laten of zo?’ Elijah probeerde een gesprek aan te knopen, maar tevergeefs. Lucius verlaagde zijn stem nog meer en bromde dat ze hen alleen maar zouden beledigen. ‘Juist,’ mompelde Elijah knikkend, alsof hij het begreep. ‘Ik wil niet overkomen als een ongenode gast, snap je?’ ‘In dat geval heb je voor het verkeerde werk gekozen,’ bromde Lucius, alweer. Nu was Elijah het zat. Het enige wat hij probeerde te doen was simpelweg aardig en hij kon niet vatten waarom Lucius niet gewoon hetzelfde kon doen. Hij stond op van zijn stoel.
‘Hé, je hoeft het niet op mij af te reageren, meneer de professional. Je kon Rosebeth niet in één keer doden, big deal. Ik zit net zo erg in de problemen als jij bij mijn eigen orde-‘ Lucius onderbrak zijn stormvloed van woorden nadat hij zich ruw had omgedraaid. ‘Laten we ons allebei op ons eigen werk concentreren, goed? Ik heb voor hetere vuren gestaan, en ik mag hopen dat dat voor jou hetzelfde is,’ Elijah opende zijn mond om te reageren maar stopte toen de deur open ging en Oliver zijn hoofd naar buiten stak en iets zei over de juf erbij halen. ‘Sorry Oliver, we zullen lief spelen,’ hij glimlachte dwars naar Lucius en nam vervolgens weer plaats op zijn stoel. We hébben op dit moment hetzelfde werk, dacht hij nog pissig, maar besloot niks te zeggen.

Elijah kon niet ontkennen dat hij opgelucht was toen Aiden naar beneden kwam. ‘Ik weet dat het huis kapot al kapot is, maar dat hoeft niet verder hoor,’ zei hij en geïrriteerd glimlachte Elijah naar hem, vooral na de minachtende blik die op hen werd geworpen. ‘Luister, ik weet niet of ik jullie kan vertrouwen, maar dat heb ik nooit geweten, bij niemand die geen bloedverwant met mij is. Iets klopt er niet aan deze zaak en het liefst hou ik Hazel hier. Maar goed, Hazel heeft me gesmeekt of ik haar niet wilde tegenhouden en ze is altijd al een eigenwijs geweest dus ik laat haar mee gaan,’ hij wees naar beide heren om de beurt. ‘Als één van jullie aan mijn zusje zit breek ik jullie benen,’ het kwam er zo serieus uit dat Elijah het niet kon verhelpen een wenkbrauw omhoog te trekken en hem inschattend en ietwat geschrokken aankeek. Een kleine lach schoot rond zijn lippen toen Aiden keihard begon te lachen en daarmee aangaf dat het een grapje was, tenminste, dat zei hij. Elijah kon haast met zekerheid vertellen dat hij wel degelijk alles deed om zijn zusje te beschermen en dus ook in staat was om alles te doen wat nodig was om zijn zusje te wreken mocht er ooit wat met haar gebeuren. ‘Ik moet toch nog een beetje een goede broer zijn,’ grapte hij. Toen legde Aiden zijn ogen op Elijah en werd plots serieus. ‘Jij, meneer de charmeur. Bedankt dat je mijn zusje niet te pletter hebt laten vallen,’ Elijah knikte naar hem, bij wijze van een bedankje. Het deed hem goed om te horen dat Hazel het verhaal aan Aiden had verteld en met een tevreden gevoel zakte Elijah achterover in de stoel, de geïrriteerde zucht van Lucius negerend.
Een aantal minuten daarna schoot de deur open en kwam Hazel binnen, gekleed in een simpele trui, een lange broek en kapotte gympen. Elijah wist niet wat hem overkwam, hij voelde zich plots zo schuldig, in zijn veel te dure pak. Hij had zich nog nooit zo gevoeld en onderdrukte het gevoel door niet naar Hazel te kijken, maar naar Aiden, die Hazel aanspoorde om eten en drinken voor hem en Lucius te halen.
Nadat ze met een zucht was weggelopen kwam Hazel al snel weer terug, met drie borden, drie glazen en een fles whisky. ‘Ik drink jullie er zo uit hoor,’ ze knipoogde naar beide mannen en Elijah perste er een klein lachje uit. Hij hield helemaal niet van alcohol, het zorgde ervoor dat hij er onscherp door werd, zich niet meer kon focussen op dingen en dus daarom zijn werk niet meer goed kon doen. En aangezien hij nu aan het werk was, had hij er helemaal geen behoefte aan. Maar goed, hij wilde het niet verpesten, dus zette hij het glas ook maar aan zijn lippen.
Het kwam dan ook tot een opluchting toen Oliver kort daarna met het eten binnenkwam en de fles whisky weer weghaalde. ‘Ik heb mijn best gedaan om het warm te maken. Het is niet veel maar het is iets,' zei Oliver en Elijah lachte naar hem. ‘Bedankt,’ hij wilde zeggen dat het niks uitmaakte en dat het al fantastisch was dat ze hen hier ontvingen, maar hield zich in, en begon stilletjes te eten.

Eenmaal weer buiten voelde Elijah dat het een stuk kouder was dan toen ze hier binnenkwamen. Ze hadden er wel zeker anderhalf uur gezeten en de nacht was toch echt gekomen. Hazel zei dat ze hun plan konden bedenken en bespreken in een kroeg hier vlakbij en beide mannen hadden ingestemd. ‘Ik moet nog even wat regelen, wacht hier,’ zei Hazel en ze verdween een klein steegje in. Toen ze terugkwam had ze twee briefjes van vijftig dollar in haar hand, ze bewaarde er één en stak de ander onder de deur van haar huis door. Had ze nou drugs gehandeld? Was dat wat Aiden haar gaf, vlak voordat ze weggingen? Zonder er echt bij na te denken greep hij Hazels arm vast. ‘Ik wil niet hebben dat je drugs gaat dealen als we hier weg zijn. Is dat wat Aiden je gaf? Zijn ze nu op?’ Hij snapte niet zo goed waarom Hazel dit zojuist deed. Zodra ze hier klaar mee waren was ze rijk, kon ze alles kopen wat ze wilde en ze hoefde nooit meer drugs te handelen of iets anders te doen voor geld.
‘Nee meneer, ja dat gaf Aiden me meneer en ja, ze zijn op, meneer,’ Hazel trok haar arm los en spuugde de woorden haast uit. Elijah keek haar nijdig aan en besloot niks meer te zeggen. Het zal wel, ze moest maar zelf weten wat ze deed. Toch zat het hem niet lekker.
‘Het is niet ver lopen meer, achter deze steeg zit het,’ zei Hazel toen het drietal een eindje had gelopen.
‘Hopelijk ruikt het daar beter dan hier,’ gromde Elijah die zijn handen in zijn zakken had gestoken. Hazel had gelijk, het was om de hoek én tot Elijahs opluchting rook het er ook beter. Het was er warm en er hing een gezellig, maar dronken sfeertje. Het drietal – eigenlijk Lucius en Elijah – zochten de tafel zorgvuldig uit, maar zonder dat het opviel. Lucius had uiteindelijk uitzicht over de volledige kroeg en Elijah kon de deur in de gaten houden. Hazel was de drankjes aan het bestellen en Elijah observeerde het café. Hij merkte de eerste paar seconden niet eens dat hij aan het kijken was naar vluchtmogelijkheden en even grinnikte hij in zichzelf. Hij was het niet verleerd, zijn onderbewustzijn wist nog precies wat hij moest doen en waarvoor hij getraind was, mooi.
Met een klap zette Hazel de drankjes voor de twee op tafel en nam zelf al snel een slok van haar eigen. ‘Dus, wat is het plan?’ vroeg ze. Elijah vouwde zijn handen om de mok zonder een slok te nemen en keek Lucius even aan. ‘We moeten niet al te moeilijk gaan denken, lijkt mij. We zoeken haar op en vermoorden haar, alleen dan is het lastig om bij dat geld te komen. We kunnen ook losgeld vragen en haar daarna alsnog vermoorden, wat denk jij?’ Elijah was de eerste die kwam met een voorstel, en wachtte nu het antwoord van Lucius af. Hij wilde niet in z’n eentje alle beslissingen nemen maar wilde ook niet alles aan Lucius over laten, aangezien Elijah hem nog steeds niet vertrouwde.