England - London

De broer kwam opnieuw naar beneden. 'Ik weet dat het huis kapot al kapot is, maar dat hoeft niet verder hoor,’ Lucius snoof en Elijah glimlachte naar de broer. 'Luister, ik weet niet of ik jullie kan vertrouwen, maar dat heb ik nooit geweten, bij niemand die geen bloedverwant met mij is. Iets klopt er niet aan deze zaak en het liefst hou ik Hazel hier. Maar goed, Hazel heeft me gesmeekt of ik haar niet wilde tegenhouden en ze is altijd al een eigenwijs geweest dus ik laat haar mee gaan.'
Hij wees naar de twee.
'Als één van jullie aan mijn zusje zit breek ik jullie benen.' Lucius trok een wenkbrauw omhoog en stond op het punt om een opmerking te maken om het te proberen toen Aiden luidruchtig begon te lachen en hij maar zuchtte.
Elijah mompelde iets over de dame in nood redden en haar wreken als er iets met haar zou gebeuren, waarop Lucius opnieuw een opmerking moest inslikken. 'Ik moet toch nog een beetje een goede broer zijn,’ Zei de broer joviaal. Toen legde hij zijn ogen op Elijah en werd plots serieus. 'Jij, meneer de charmeur. Bedankt dat je mijn zusje niet te pletter hebt laten vallen.'

Een aantal minuten daarna schoot de deur open en kwam Hazel binnen, gekleed in een simpele trui, een lange broek en kapotte gympen. Lucius keek naar haar. Eén van de redenen dat hij geen werk voor armen deed kwam zojuist de deur ingelopen. Hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Niet zo erg als Elijah merkte hij, die nerveus in zijn stoel schuifelde. De broer vroeg Hazel om eten en drinken te halen, en hij moest toegeven dat zijn maag nu wel erg irritant begon te roepen.
Nadat ze met een zucht was weggelopen kwam Hazel al snel weer terug, met drie borden, drie glazen en een fles whisky. 'Ik drink jullie er zo uit hoor.'
Dit was één van de eerste keren dat Lucius zuur glimlachte.
'Dat moet ik nog zien.'
Veel kans om zijn opscheppen te bewijzen had hij niet: de tweede broer griste de fles al snel weer weg terwijl hij het eten klaarzette.
Dat eten was verassend goed, al was het misschien de honger. Of misschien dat het eten bij de orde zo afgrijselijk was dat alles ter vergelijking beter was. Hij knikte naar de tweede broer als dank en at zwijgend. Ook bij het eten voelde hij vier wantrouwige ogen branden. Die van Elijah en van Aiden.

Het groezelige kroegje leek hen niet op te merken. Dat was mooi. De kaarsen flakkerden een beetje toen Hazel de kroezen met een smak op de houten tafels mikte. 
‘Dus, wat is het plan?’ vroeg ze. Elijah vouwde zijn handen om de mok zonder een slok te nemen en keek Lucius even aan. ‘We moeten niet al te moeilijk gaan denken, lijkt mij. We zoeken haar op en vermoorden haar, alleen dan is het lastig om bij dat geld te komen. We kunnen ook losgeld vragen en haar daarna alsnog vermoorden, wat denk jij?’
Lucius keek even bedenkelijk en kon daarna zijn ogen niet geloven. Zijn doelwit, Rosebeth banjerde zonder enige bewaking de kroeg binnen. Ze had een mantel en kap om die voor haar gezicht hing, maar die tred. Die manier van bewegen. Een rechte rug, stof die ook in het landhuis gedrapeerd was. Dit was haar. Er was geen enkele andere reden dat hier iemand van adel zou komen. Lucius sloot zijn vingers iets steviger om de gestolen ketting heen. De gedaante werd door een gast aangestoten en even was haar hand zichtbaar. De keurig bijgehouden gelakte nagels, de kleur en de huid...het was haar. Lucius snoof even om zijn gezicht in plooi te houden. Hij moest antwoorden.
'Losgeld? Dat is een gecontroleerde situatie. Een uitwisseling. Op het moment dat we haar doden of uitleveren worden de trekkers van twintig sluipschutters overgehaald om ons te doden. In ieder geval op mij, ik ben bekend. En jullie handlangers voorzover zij het zien.'
Hazel en Elijah trokken hun wenkbrauwen op, alsof ze verwachtten dat hij meer zou zeggen. 'Daarbij, het is tactloos. We zijn huurmoordenaars, geen kruimeldieven of piraten. Oh, en dat opzoeken kunnen we wel vergeten.' Loog hij. 'Ze zit nu waarschijnlijk in haar kamer te bibberen omgeven door haar volledige wacht. Haar ketting zal haar naar dit gedeelte van de stad leiden. De vraag blijft echter hoe wanhopig ze is. En daarmee hoeveel bescherming ze zal meenemen.' Hij nam nonchalant een slok om te verbergen dat hij elke beweging van de gedaante met zijn ogen volgde. 
Hij moest iets hebben om aandacht te trekken. Weg van hem. Chaos. Een passerende gast, een gezette kast van een vent die langs zou lopen maakte dat hij bliksemsnel een beslissing nam. Hij schoof zijn voet onder de tafel door en tikte bijna de voet van Elijah aan. Zijn voet schoof verder door en haakte achter de enkel van de passerende man, die struikelde en bijna op zijn gezicht ging. Hij kreeg zijn evenwicht terug maar goot wel zijn halve kroes in zijn eigen gezicht. De andere gasten merkten het niet eens maar de man werd rood in zijn gezicht en draaide zich woedend om naar Elijah. 'DENK JE LOLLIG TE ZIJN, KNUL? IK ZAL JE...' 
Lucius trok zijn voet terug en glipte van zijn stoel af, de menigte in. Hij liep achter de gedaante aan, die door het geschreeuw geschrokken leek te zijn en onopvallend richting de uitgang probeerde te bewegen.
Elijah trok onbegrijpend zijn wenkbrauwen op. 'Sorry, kan ik u helpen mene-' 
Verder in zijn zin kwam hij niet doordat hij bij zijn kraag opgetild werd en nu in de lucht bengelde met zijn gezicht vlakbij dat van de halfdronken man.
Lucius vermengde zich met de menigte die hun aandacht op de twee vestigden en liep achter de gedaante aan.

Het was een koude en kille avond, te koud om uren lang buiten te lopen in alleen een mantel en wat basis kleding. Maar ze bleef door zetten, haar lust om haar ketting terug te krijgen dreef haar voort terwijl de kou op haar huid beet. Haar neus begon rood op te gloeien samen met haar wangen, haar adem vormde kleine wolken alsof ze een zware sigaret aan het roken was. Haar handen begonnen ook kouder aan te voelen, als of duizenden kleine naalden haar huid irriteerde. De meeste mensen die rond deze tijden rond liepen keken haar aan alsof ze een stuk vlees was, prooi voor hun persoonlijke lusten en emoties. Rosebeth drukte haar armen beschermend voor haar lichaam terwijl ze eenzaam de straten door stapte. Ze was bang voor de mensen, bang dat zij haar wat aan zouden doen. Af en toen stapte er een man op haar af, ze maakte commentaar over haar borsten, der ogen, de ene trieste flirt naar de andere. Na een half uur van ronddwalen en hopeloze flirt attempts was Rosebeth er klaar mee en besloot ze om de dichtstbijzijnde kroeg op te zoeken voor een whiskey om op te warmen. De meest dichtstbijzijnde kroeg ook wel genaamd de "Staggering Horse"  was tot haar geluk niet ver weg, het was hooguit een paar honderd meter lopen.  

Na een vermoeiende sluiptocht drukte ze met har zachte handen de deuren van het groezelige kroeg open, een klein belletje begon te rinkelen om de bartender te laten weten dat er een nieuwe klant was. Iets wat ongemakkelijk drukte ze haar kap verder over haar gezicht, hopend dat de schaduw die over haar zou vallen genoeg was om haar te verbergen van de drukte. Ze stapte de kroeg binnen met kleine stappen, haar rug recht, der stem strak en koud als ijs. Na een paar stappen werd ze aangestoten door man, zijn adem stonk naar alcohol en sigaren.
"Hallo popje, wat doe jij hier zo alleen?" sprak de zware stem. "Kom je hier vaker?"
Ze negeerde de man en nam een stap naar voren, maar hij greep al snel haar arm vast.
"Wat onbeleefd dat je niet terug reageert, popje.." Hij liet een lach horen, gevolgd met een hik.
"Nee dankje" zei Rosebeth terwijl ze met haar ogen draaide, waarna ze zijn hand wegsloeg en hij bijna naar achteren viel. Ze negeerde zijn dramatische gescheld en ze stapte door richting de bar, waar zij plaats nam en naar de bartender keek. De bartender was een lange man met fel blauwe ogen, die zijn getinte huid accentueerde. Hij droeg een zwarte nette pak en zijn haar was strak naar achteren gekamd. Niet verkeerd.. dacht Rosebeth bij haarzelf. Ze schoof her benen over elkaar en veegde een plukje haar achter der oor.
"G'day, heeft u-" Rosebeth's zin werd onderbroken door het geschreeuw van een man die haar zo erg liet schrikken dat haar hartslag oversloeg. Ze schoof direct der kruk naar achteren en stond op, ze wilde weg van het geschreeuw. Zonder al teveel aandacht op haarzelf te leggen draaide ze weg van de bar en nam ze grote stappen richting de deur, niet wetende dat een schim haar op de hielen zat. Rosebeth drukte de deuren open met haar ellebogen en stapte terug naar buiten, overnieuw de kou in.

'Losgeld? Dat is een gecontroleerde situatie. Een uitwisseling. Op het moment dat we haar doden of uitleveren worden de trekkers van twintig sluipschutters overgehaald om ons te doden. In ieder geval op mij, ik ben bekend. En jullie handlangers voor zover zij het zien,' waren de eerste woorden van Lucius nadat hij eventjes stil was geweest, waarschijnlijk had hij nagedacht over zijn antwoord, 'Daarbij, het is tactloos. We zijn huurmoordenaars, geen kruimeldieven of piraten. Oh, en dat opzoeken kunnen we wel vergeten.' Loog hij. 'Ze zit nu waarschijnlijk in haar kamer te bibberen omgeven door haar volledige wacht. Haar ketting zal haar naar dit gedeelte van de stad leiden. De vraag blijft echter hoe wanhopig ze is. En daarmee hoeveel bescherming ze zal meenemen.'
Elijah zuchtte en nam vluchtig een slok van zijn drinken. Hij besefte dat Lucius gelijk had, natuurlijk. Hij voelde zich plots een stuk dommer, roekeloos en jong. Voordat hij ook maar tijd had om na te denken over wat hij als antwoord zou geven, misschien een slimme opmerking of een doordachte techniek, zag hij vanuit zijn ooghoek een beer van een kerel struikelen en daarbij zijn halve drinken in zijn eigen gezicht goot. Elijah had in de eerste seconde daarna niet eens door dat de man zich gloeiend van woede omdraaide, naar hém. 'DENK JE LOLLIG TE ZIJN, KNUL? IK ZAL JE...' Elijah keek verbaasd omhoog en trok zijn wenkbrauwen omhoog. 'Sorry, kan ik u helpen mene-' voordat hij zijn sarcastisch bedoelde zin kon afmaken greep een enorme hand hem bij zijn kraag beet en trok hem van zijn stoel, waarna Elijah de ranzige geur van alcohol in zijn gezicht geblazen kreeg. 'Dacht zo'n klein opdondertje zoals jij grappig te zijn? Indruk te maken op je vriendinnetje? Dan had je dat mooi mis,' gromde de man, die minstens een kop groter was dan Elijah, waarna hij Elijah van zich af duwde. Die struikelde, maar een tafel brak zijn val.
'We hoeven hier niet zo'n heisa over te maken, ik ga wel weg, als u dat liever heeft,' hier had Elijah helemaal geen zin in. Onopvallend, dat moesten ze blijven. Niet knokken met iemand in een overvol, stinkend café midden in de stad. De man keek hem even aan en bulderde van het lachen. Zijn lach werd als een echo doorgegeven door de halve bevolking in de bar en Elijah balde zijn vuisten. 'Denk het kleine krielkipje mij aan te kunnen? Had je eerder over motte nadenken, knul, met Jake valt niet te spotten,' gromde hij en Elijah glimlachte. 'Oké, kom dan,' zei hij uitdagend en hij spreidde zijn armen voor een aantal seconden. De man, die Jake werd genoemd of ook daadwerkelijk zo heette, draaide zich met een lach om naar zijn vrienden, die weer begonnen te lachen. Elijah moest moeite doen om niet zijn mes uit zijn zak te rukken en die rechtstreeks naar de man zijn hoofd te gooien. Hij moest hem niet vermoorden, of tenminste, hij zou zijn best doen. Niet teveel opvallen, al wilde hij op dit moment niks liever.
Jake kwam dreigend op hem aflopen zonder enige aarzeling, en keek zijn kleinere tegenstander even aan en haalde zonder enige hint uit naar zijn gezicht. Elijah, die al best wat gewend was, ontweek de klap met gemak en gaf hem terug. Raak. Jake struikelde een paar stappen achteruit, keek Elijah verbaasd en woedend tegelijk aan en veegde het straaltje bloed wat uit zijn neus kwam lopen af aan zijn hand. 'Nu heb je me kwaad gemaakt, knul,' siste hij met consumptie, en hij gleed met zijn hand naar zijn achterzak, waar hij een mes tevoorschijn haalde.
Elijah zuchtte en keek de man aan. 'Gast, nogmaals, dit hoeft niet,' zei hij terwijl hij langzaam naar achter liep, totdat hij de rand van de bar tegen zijn rug aan voelde drukken. Jake draaide met het mes rondjes in zijn hand en Elijah wachtte geduldig tot hij ging toeslaan, of wat hij ook wilde doen. Hij kwam er al snel achter dat deze man niet vaak had gevochten. Hij zag eruit alsof hij zijn tegenstanders normaliter met één klap buiten westen had, wat waarschijnlijk ook de reden was dat hij nu als een randdebiel met het mes boven zijn hoofd op Elijah kwam afstormen, waardoor Elijah meer dan genoeg tijd had onder de arm van de man door te duiken en hem een enorme klap in zijn maag te geven, waardoor hij dubbelklapte. Het mes was met het lemmet blijven steken in het tafelblad en terwijl Elijah het mes uit de bar rukte ving hij een glimp op van de barman, die zijn mokken aan het afdrogen was alsof er niks aan de hand was. Daardoor was hij net een seconde te lang afgeleid en de vuist knalde met een snelheid van een stoomtrein tegen zijn gezicht aan. Een moment later lag Elijah op de grond, geschokt van de intensiteit van de klap. 'Had het jochie nu nog wat te zeggen?' de man stond hijgend boven Elijah, die razendsnel zijn hersenen liet kraken.
Zijn ogen gleden over de benen van de man, die vlak naast zijn eigen benen stonden. Er was niet veel kracht nodig om de man in zijn knieholtes te trappen, waardoor hij zijn evenwicht verloor en met een vaart richting de grond dook. Er klonken twee klappen. De klap van het hoofd van Jake tegen de bar en de klap van zijn enorme lichaam op de grond. Elijah schoof razendsnel op zijn knieën. 'Ik wil best nog wat zeggen, namelijk dat we het ook gewoon uit hadden kunnen praten. Fijne dag nog,' hij greep het handvat van het mes van de man beet en zonder enige vorm van aarzeling liet hij die neerkomen in het bovenbeen van de man. Zijn schreeuw klonk veel stiller dan het lawaai wat zich daarvoor in de bar had afgespeeld. Zijn handlangers, of vrienden, of hoe je ze wilt noemen waren stil geworden en deden geen ene moeite om hun gevallen held te helpen. Sommige draaiden zelfs hun rug naar het hele tafereel en Elijah stond op.
Zijn ogen kruisten die van Hazel en zochten daarna Lucius, maar die was nergens te vinden. Elijah sprong over Jake heen, gooide wat geld op de bar en trok in het voorbijgaan van Hazel haar mee naar buiten, en liet haar niet los totdat ze een aantal straten verder in een nauw en donker steegje stonden. 'Waar is Lucius?' siste Elijah. Hij kon het niet geloven, of nou, toch eigenlijk wel. Lucius had geen enkele reden om zonder hen weg te gaan, zonder een hint achter te laten, als hij hen niet had verraden. Nu Elijah erover nadacht, was hij niet degene die ervoor zorgde dat hij verzeilt was geraakt in een gevecht? Elijah kon zich namelijk niet herinneren dat hij iets verkeerds had gedaan in de bar.
Hij haalde zijn handen door zijn haar. 'Ik wist het, ik wist het, hoe stom was ik? Heel stom.. fuck,' hij moest en zou Lucius vinden, of hij moest degene zijn die dat rotwijf van een Rosebeth als eerste vond, haar hart uit haar lichaam sneed, en niet in de problemen zou komen met zijn opdrachtgever.

Hazel staarde naar haar glas met drinken en keek onder haar wimpers door naar de twee mannen die discussieerde over wat ze van plan waren, ze vond alles best, ze wilde het geld en hoe maakte haar bar weinig uit. Ze keek Lucius opeens recht aan toen hij de woorden twee handlangers liet vallen. Ze klemde haar lange vingers strakker om het glas heen en probeerde zichzelf tegen te houden van een uitbarsting. Ze sloot zich af voor de twee en keek wat rond door de kroeg. Aan de bar was een groep mannen aan het proosten en maakte ze grappen over vrouwen met grote borsten, aan de tafel naast hen waren twee mannen aan het kaarten en zo te zien was dat voor een hoog geldbedrag. Hazel schrok op uit haar gedachten toen een beer van een vent zich naar Elijah keerde en naar hem begon te schreeuwen. Hazel haatte schreeuwende mensen, zo nergens voor nodig. De vent had Elijah bij zijn kraag opgetild, hij stond zo dichtbij dat Hazel de doordringende alcohol geur kon ruiken. ‘Dacht je grappig te zijn? Indruk maken op je vriendinnetje?’ Hazel stond op. ‘Laat hem los.’ Maar door de angst en de trillingen in haar stem was ze bijna onhoorbaar. De man duwde Elijah weg, een tafelde brak zijn val. Elijah probeerde rustig te blijven maar de man was niet van plan hetzelfde te doen, het maakte de man vooral aan het lachen, wat net zo oorverdovend hard klonk als zijn geschreeuw. ‘Met Jake valt niet te spotten.’ Klonk het. Hazel kon een lach niet onderdrukken, wat een domme mensen liepen er toch rond. ‘Zou je niet even inspringen Lucius, dan kunnen we verder.’ Ze keek naar de plek waar Lucius net stond. Geen Lucius. ‘Lucius..’ Ze keek om zich heen maar nergens was de norse jongeman te bekennen. ‘Verdomme, Elijah wordt woedend als hij merkt dat die asshole de benen heeft genomen.’ Ze probeerde te seinen naar Elijah maar die was nog druk bezig met Jake. Jake was dreigend naar Elijah toegelopen maar zoals Hazel had verwacht ontweek die de klap en gaf meteen een stoot terug wat Jake liet wankelen. Even verbaasd van wat er net was gebeurd krabbelde Jake al snel op, veegde met de rug van zijn hand het straaltje bloed weg wat uit zijn neus kwam lopen en liet merken dat hij hier niet van gediend was. Hij ging met zijn hand naar zijn zak en trok een mes. Hazel kreeg een kleine glimlach rond haar lippen, Jake had een fout begaan. Elijah die het zichtbaar zat was geworden probeerde Jake nog een enkele keer te sussen, maar tevergeefs. Elijah stond nu tegen de bar aan gedrukt en om hem heen stonden vooral mensen nieuwsgierig toe te kijken wat er gebeurde. Na een paar momenten van stilte stormde Jake met een schreeuw op Elijah af, Elijah dook naar beneden en gaf hem een enorme klap in zijn maag, Jake klapte dubbel en stak het mes in de bar die daarin vast bleef zitten. Elijah stond op en trok het mes uit het tafelblad, doordat hij afgeleid was Jake in de tussentijd ook weer opgestaan. ‘ELIJAH PAS OP!’ Het was al te laat, Elijah kreeg een harde vuist in zijn gezicht, even stil waarschijnlijk omdat hij toch geschrokken was. Al snel herpakte hij zich en gaf hij een paar fikse trappen in Jake zijn knieholtes waardoor hij met een doffe klap op de grond viel. Voor Hazel gebeurde het allemaal zo snel, Elijah had zich perfect herpakt, kon zelfs nog een sarcastische opmerking maken en stak zonder twijfelen het mes van Jake zelf in zijn eigen bovenbeen. Een oorverdovende schreeuw vulde de kroeg. Elijah stond op en keek Hazel aan, Hazel voelde haar hart kloppen in haar keel. Ze was geschrokken, boos maar ook opgelucht dat Elijah tot een bepaalde hoogte ongedeerd was. Elijah sprong over Jake, mikte was geld op de bar die de barman met een knik richting Elijah in zijn kassa stopte en Elijah trok Hazel mee naar buiten, ze liepen snel een paar straten verder tot ze in een donkere steeg stonden.


‘Waar is Lucius?’ Siste hij naar haar. Hazel sloeg haar ogen neer. ‘Ik.. Ik weet het niet, ik schrok zo van wat er gebeurde en het ene moment stond hij nog naast me en het moment daarna was hij weg. Maar ik snap het niet? We hadden een afspraak?!’ Elijah schudde zijn hoofd. ‘Ik wist het, hoe kon ik zo stom zijn? Fuck!’ Hazel glimlachte scheef naar hem en pakte even zijn hand vast. ‘We zijn allebei in hem getrapt dus we zijn beide een beetje stom. Maar wij zijn samen en hij is alleen. Vergeet niet dat hij al eerder gefaald heeft.’ Ze keek hem aan. ‘Het is wel heel laat, ik stel voor dat we iets zoeken om te slapen. Maak je geen zorgen, als Lucius iets van hersens heeft schuilt hij vannacht. Het is te koud om iemand de hele nacht te zoeken.’ Ze slikte. ‘Het is even lopen, maar er is hier in de buurt een herberg, mijn vader kende de eigenaar en hij heeft mij zien opgroeien. Ik denk dat we daar kunnen overnachten. Elijah schudde zijn hoofd. ‘We hebben geen tijd te verliezen Hazel. Hij kan haar misschien wel ieder moment vinden. Je weet het niet.’ Hij probeerde zijn hand los te wrikken uit de hare maar Hazel kneep in zijn hand. Ze begon zachter te praten. ‘Elijah, je hebt een harde klap gehad. Ga alsjeblieft mee naar de herberg. Je moet een nacht aansterken. Luister alsjeblieft naar me.’ Haar woorden waren zorgelijk en doordringend. Elijah keek haar twijfelend aan. ‘Alsjeblieft Elijah.’ Hij zuchtte en knikte. ‘Hoe ver is het lopen..’ Hazel dacht even na. ‘Als we snel lopen zijn we er nog binnen een halfuurtje.’ Ze begonnen te lopen. Het was een kille nacht, het enige geluid wat je hoorde was de wind die door de bomen of langs de daken blies. Hazel bibberde en dook wat dieper in haar jas. Ze keek naar Elijah. Ook hij zag er uit alsof hij diep in gedachten was, het strenge gezicht wat hij daardoor kreeg gaf hem een bepaalde charme. Hij was knap en hij had iets waar Hazel zich heel erg aangetrokken door voelde. Na een halfuur lopen kwamen ze voor een herberg te staan. Hazel deed de deur open en trok Elijah zachtjes mee. Er stond een jonge knul achter de bar. ‘Doe maar twee van de warmste dranken die je hebt. Is je vader er ook?’ De jongen keek haar vragend aan. ‘Hoe weet jij dat mijn vader deze plek runt.’ Hazel glimlachte. ‘Kom op Christian, ben je me nu al vergeten?’ De jongen die Christian heette keek onderzoekend en schoot toen in de lach. ‘Jezus Hazel wat doe jij hier. Ik ga mijn vader onmiddellijk halen.’ Hazel ging naast Elijah zitten. ‘Gaat het een beetje?’ Echt tijd om te antwoorden kreeg Elijah niet. Een dikke man kwam binnenstormen. ‘Christian, je hebt je vergist het is half 3 in de nacht Hazel kan hier onmoge...’ Hij keek Hazel verbaasd aan. ‘Hazel, lieverd! Je bent het echt. En wie is deze jongeman?’ Hazel gaf de man een knuffel. ‘William, dit is Elijah. Ik beloof dat ik morgen alles aan je uitleg maar we zijn doodop.. Alles wat ik van je vraag is een plek om te overnachten.’ William knikte. ‘Altijd voor jou dat weet je.’ Hij gaf haar een sleutel. ‘Jullie slapen wel samen op één kamer alleen ik denk niet dat dat een probleem is.’ Bulderend van het lachen verdween hij net zo snel als hoe snel hij verscheen. ‘Kom, ik ga eerst kijken of je iets hebt en dan gaan we slapen.’

Hij sloeg het gesprek gade vanaf het dak. De kou beet in zijn huid, maar hij negeerde het. Zijn blik rustte al snel weer op de gedaante die met snelle, zenuwachtige passen de steeg uit liep. Geruisloos volgde hij haar, maar dan dertig meter hoger. Hij zocht naar een moment. Een moment zonder dwalende ogen en luisterende oren. Hij volgde zijn doelwit als een havik. Een paar dronkelappen riepen iets naar haar met dubbele tong. Ze leek het te negeren, maar haar tred versnelde, net als haar ademhaling. Opeens keek ze omhoog, zo snel dat Lucius bijna te traag was met in de schaduwen verdwijnen. Ze voelde iets, dacht hij. Ze voelt de blik in haar rug. Toen zag hij zijn kans. Ze sloeg een zijstraat in.
Lucius keek rechts van zich en zag een roestige regenpijp. Teveel lawaai? Het moest maar. De kans was te groot. Hij greep het vast en liet zich zo snel maar toch zo geruisloos mogelijk zakken. Niet geruisloos genoeg, Rosebeth keek omhoog. Ondanks het donker zag Lucius duidelijk hoe haar ogen zich verder opensperden. Een mengeling van angst en...woede?
Lucius liet zich de rest van de afstand vallen. Oh ja, dacht hij, de ketting. Hij glimlachte een beetje toen zijn laarzen de grond raakten.

'I-ik...je hebt iets dat van mij is!' De trillende stem. Angst? Vastberadenheid?
De glimlach verdween toen Rosebeth op hem afliep. Ze leek haar angst te negeren. Als een haas die vrijwillig een slangenkuil in liep.
'Geef het terug. I-ik kan je belonen. Meer dan driedubbel wat je opdrachtgevers je betaalden voor mijn leven.'
Lucius' ijskoude stem sneed door de al kille avondlucht.
'Is dit uw leven waard, mylady?'
De wolken trokken zich terug en een heldere volle maan reflecteerden in Rosebeths ogen. De angst leek minder te worden, dacht Lucius. Roekeloosheid.
'Hoe durf je me nu nog te bedreigen?! Je bent niets meer dan een vagebond met betere kleren. Een doodordinaire bandi-'
Meer kreeg ze niet uit haar mond, omdat Lucius naar voren flitste. Het ging weer traag. Adrenaline. Toen Lucius op het punt stond om haar tegen de muur te pinnen flitste er iets in zijn ogen. De maan weerspiegelde zilver onder haar mantel. Lucius wist precies wat het was. Hij dook onder Rosebeths arm door, die zojuist had geprobeerd uit te halen met een prachtige zilveren dolk. Hij pakte snel haar pols en klemde haar arm achter haar rug, om haar vervolgens tegen de muur van het smalle steegje te drukken.
Lucius lachte nu bijna hardop. 'Heel goed! Het katje heeft klauwen! Dat valt me nog mee van u. Nooit ongewapend naar buiten gaan. Maar weet u hoe u het gebruikt?'
'Wat wil je van me?!'  De angst in haar stem was nu volop terug.
Lucius voelde een steek die hij lang niet gevoeld had en het lachen was hem vergaan. Een steek van emotie die hij zo lang niet gevoeld had dat hij ervan schrok. Toen ze aan het schelden was was dit makkelijker geweest. Nu leek ze een kwetsbare gebroken vrouw. Medelijden? Ik?
Hij vermande zich. 'U weet wat ik wil. En u kunt me niets anders geven.'
Op dat moment hoorde hij stappen. Hij was afgeleid geweest. Niets horen aankomen. De stilte werd verbroken toen het begon te regelen en een jong koppel vanuit het niets leek op te doemen. Getuigen.
Lucius vloekte hartgrondig in zichzelf. Onschuldige getuigen. Zijn gezicht hadden ze nog niet gezien. Als hij haar nu doodde zouden de getuigen ook moeten sterven. Dat brak zijn code. Verdomme. Hij smeet Rosebeth van zich af en scheerde als een reusachtige vleermuis de andere kant op, de veilige duisternis in.

De kou beet in haar huid. Rosebeth snakte om weer naar binnen te gaan en ze sloeg haar mantel dichter over haar borstkas. Ze rolde haar ogen naar de stenen onder haar voeten terwijl ze met grote passen de steeg uit liep, maar dit haalde haar zenuwen niet weg. Ze voelde iets op haar rug branden, alsof iemand haar constant aan het bekijken was. Druppels van zweet rolde over haar rode wangen toen een paar mannen haar stopte, ze riepen met een dubbele tong en roken vreselijk naar alcohol. Het was bijna niet te verstaan, ze ving een paar woorden op over haar uiterlijk en iets over zoenen. Rosebeth versnelde haar pas, ze wilde weg van hier. Haar adem versnelde, der hartslag ging nog sneller dan de stroomtreinen. Zelfs in haar versnelde pas bleef er een blik op haar rug branden.

Uit het niets draaide ze zich om op haar hielen en staarde ze omhoog. Voor minder dan een seconde zag ze iets bewegen, of dacht ze alleen maar dat ze iets zag? Twijfelend aan haar eigen ogen draaide ze haar lichaam vooruit en stapte ze een zijstraat in. Hier ben ik veilig.. dacht ze, maar alsof de Goden haar vervloekte hoorde ze een roestige regenpijp boven haar bewegen. Ze keek omhoog en daar, vlak voor haar, liet een schim zich vallen. Rosebeth's ogen schoten ogen, gevuld met paniek. Maar ergens ook met woeden. Het was niet moeilijk om te weten dat hij de dief was, hij was de gene die haar bal had verziekt.

"I-ik.." Ze schudde met haar hoofd. "Je hebt iets dat van mij is!" Rosebeth voelde hoe haar eigen stem trilde, in feiten, haar armen trilde net zo hard mee. Maar ze liep naar voren toe, richting de schim voor haar.
"Geef het terug.. I-ik kan je belonen. Meer dan driedubbel wat je opdrachtgevers betaalden voor mijn leven."
Een ijskoude stem echode door de zijstraat.
"Is dit uw leven waard, mylady?"
Ze nam een stap naar voren, haar angst verdween langzaam terwijl een heldere maanlicht beiden tekende. Ze wilde haar ketting terug, en wel nu.
"Hoe durf je mij nog te bedreigen?! Je bent niets meer dan een vagebond met betere kleren. Een doodordinaire bandi-" Rosebeth's felle stem werd afgesneden, de schim nam een sprint naar voren toe. Haar hart sloeg over, adrenaline schoot door haar lichaam heen en zonder na te denken trok ze een zilveren dolk uit haar mantel. Maar de schim had haar al door, en greep haar pols vast. Voordat ze haar arm kon lostrekken draaide hij haar hand op der rug waardoor ze haar dolk liet vallen. Vervolgens drukte hij haar tegen de muur aan, ze stond vast.
"Heel goed! Het katje heeft klauwen! Dat valt me nog mee van u. Nooit ongewapend naar buiten gaan. Maar weet u hoe u het gebruikt?"
Rosebeth's ogen vulde met tranen, der angst kwam terug en dit maal erger dan eerst.
"Wat wil je van me?!" Haar stem klonk schraal, gevuld met ruwe emoties. Haar lichaam verstijfde, haar ogen draalde naar haar eigen voeten terwijl tranen over haar wimpers rolde. Het bleef stil voor een seconde, maar ze durfde niet op te kijken.
"U weet wat ik wil. En u kunt me niets anders geven." Zijn stem was weer ijskoud, maar dit keer bleef Rosebeth stil. Ze wist dat dit het einde was. Maar uit het niets verzachte zijn greep, hij raakte afgeleid. Rosebeth keek op terwijl de regen druppels op de tweetal vielen. Een jong koppel liep voorbij, ze keken elkaar smoorverliefd aan. En voordat ze het wist smeet hij Rosebeth van zich af waardoor zij richting de grond viel en dook hij weg. Rosebeth bleef stil lig en angstig staarde naar de plek waar de schim verdween. Een minuut ging voorbij. Daarna nog twee minuten.. En een snik ontsnapte der lippen, gebroken rolde er grote tranen over haar wangen.

‘We zijn allebei in hem getrapt dus we zijn beide een beetje stom. Maar wij zijn samen en hij is alleen. Vergeet niet dat hij al eerder gefaald heeft,' zei ze nadat ze zijn hand had vastgegrepen. ‘Het is wel heel laat, ik stel voor dat we iets zoeken om te slapen. Maak je geen zorgen, als Lucius iets van hersens heeft schuilt hij vannacht. Het is te koud om iemand de hele nacht te zoeken.’
Elijah wilde er tegenin gaan, hij wilde zeggen dat dat nergens op sloeg en dat hij makkelijk naar Lucius kon zoeken als hij dat wilde, maar hij zei het niet. Dat omdat hij wist dat hij niet gelijk had en hij stiekem graag wilde slapen.
‘Het is even lopen, maar er is hier in de buurt een herberg, mijn vader kende de eigenaar en hij heeft mij zien opgroeien. Ik denk dat we daar kunnen overnachten,' vervolgde Hazel met een lichte twijfeling in haar stem en Elijah merkte dat hij zijn hoofd schudde. 'We hebben geen tijd te verliezen Hazel. Hij kan haar misschien wel ieder moment vinden. Je weet het niet,' ook dat meende hij en uit frustratie probeerde hij zachtjes zijn hand los te rukken uit die van Hazel, maar een zacht kneepje hield hem tegen. Een vlaag van warmte waaide door zijn lichaam en even vergat hij de koud die door zijn kleding heen sneed.
‘Elijah, je hebt een harde klap gehad. Ga alsjeblieft mee naar de herberg. Je moet een nacht aansterken. Luister alsjeblieft naar me. Alsjeblieft Elijah,' nu trok hij wel zijn hand uit die van Hazel en nijdig en met twijfel keek hij zijn gezelschap aan. 'Hoe ver is het lopen?' mompelde hij, boos en opgelucht tegelijk.
Een moment later liepen ze. Hazel had geantwoord dat het ongeveer binnen een halfuur te bereiken was, maar in deze nachtelijke koud, gepaard met de zenuwen die door zijn lichaam danste, voelde dat als een eeuwigheid. Hij wist niet wat hij moest doen als het hem niet lukte Rosebeth om het leven te brengen. Zijn eerste klus sinds een jaar leek te gaan falen en hij wilde nog niet nadenken over de gevolgen. Wie zijn opdrachtgever was wist hij niet, maar het kon hun grootste zijn. Als ze die kwijtraakten.. en het was allemaal zijn schuld. Hij was de man in de familie nu, hij moest zorgen voor het geld en het inkomen. Hij wilde zijn vader niet teleurstellen. Zijn nagels boorden zich in de palm van zijn hand, die hij had verstopt in de zakken van zijn jas. Morgen. Morgen gebeurde het. Als de zon zich morgen verschool achter de gordijnen van de nacht had hij de grootste moord van zijn leven gemaakt, dat beloofde hij zichzelf.
Ze waren er. De herberg zag er van buiten klein, maar knus uit. Hazel duwde de deur zachtjes open en trok Elijah mee naar binnen. Meteen sprak Hazel de jongen achter de bar aan en zonder op te letten plofte hij neer op een van de barkrukken, waarna Hazel naast hem kwam zitten. 'Gaat het een beetje?' vroeg ze zachtjes, maar voordat Elijah kon antwoorden stormde er een dikke en vrolijk uitziende man binnen. Hij begroette Hazel als een oude vriendin en ze kregen meteen de sleutel van een kamer. Half drie? Was het al half drie? Elijah merkte hoe moe hij was, en hij liet het hem ook geen twee keer zeggen toen Hazel voorstelde om naar hun kamer te gaan, en te gaan slapen.

Hun kamer lag aan het einde van de hal op de tweede verdieping. De deur kraakte toen Hazel hem openduwde en ze legde de sleutel op het kastje naast een van de bedden. De bedden stonden uit elkaar geschoven, één bij het raam en de ander meer richting de deur toe. Elijah plofte neer op degene bij het raam en twijfelde voor een moment of hij de bedden naar elkaar moest schuiven. Hij deed het niet.
'Kom,' hoorde hij Hazel zeggen, die het kleine badkamertje had gevonden. Ze stond zelf voor de spiegel en keek naar hem toen hij door de deur van de badkamer binnen kwam lopen. Zijn mondhoeken krulden om toen hij zijn gezicht bekeek. Het was vuil en zijn oog was blauw, gemengd met bloed. Net zoals vroeger, net zoals de keren dat hij opdrachten wel in één keer kon voltooien. 'Ga zitten, dat moet verzorgd worden,' Hazel wees naar de krakkemikkige stoel en pakte een klein doekje van een plankje en dompelde die in een emmer met water, die er al of nog stond. Er was geen kraan, de herberg was daar niet luxe genoeg voor, en klaarblijkelijk loste ze dat hier op door in elke badkamer een emmer met water te zetten. 'Nee, Hazel. Dat hoeft niet,' was Elijahs antwoord, alleen ze leek zich er niks van aan te trekken. 'Ga zitten,' was het enige wat ze zei terwijl ze een paar keer het doekje uitkneep en er opnieuw water in deed. 'Het hoeft niet, dankjewel,' zei Elijah op een wat dringendere toon en Hazel draaide zich naar hem toe, met het natte doekje in haar hand. 'Zit,' siste ze en Elijah kneep zijn kaken op elkaar. Het leek alsof ze niet van plan was om op te geven en met grote tegenzin zakte Elijah neer op de stoel. Tevreden liep Hazel op hem af en legde haar ene hand op zijn hoofd, terwijl ze met het koude doekje zachtjes over de huid rondom zijn oog ging. Elijah keek naar haar, naar haar prachtige ogen en lieve gezicht, en wendde zijn ogen af zodra hij merkte dat hij zich tot haar aangetrokken voelde. Oh nee. Familie hebben tot daar aan toe, maar verder kwam er niemand dicht bij hem. Dat zou ze in gevaar brengen. Een vlaag van paniek schoot door hem heen hij stond op. 'Dankjewel,' mompelde hij, en hij beende het badkamertje uit. Hij liep naar het raam en schoof de gordijnen open. Je had vanaf hier een goed uitzicht op de stad, en Elijah betrapte zichzelf erop dat hij naar alle daken aan het kijken was.

Hazel keek naar zichzelf terwijl ze in het veel te kleine badkamertje stond, ze had zichzelf betrapt op de teleurstelling in haar stem toen ze tegen Elijah zei dat de bedden uit elkaar stonden. Ze zag er moe uit, wallen onder haar ogen sierde haar niet. Haar lange zwarte haar hing voor haar gezicht, ze kon niet wachten om morgen heel even haar haren te kunnen wassen. Het enige sanitair wat te vinden was in de kamer was een emmer water, maar het was beter dan niks. Elijah zou waarschijnlijk geen tijd willen verliezen en meteen weg willen. Ze pakte een haar elastiekje uit het kastje wat naast de spiegel hing, waarschijnlijk van een vorige logé in deze kamer. Ze bond haar haren samen in een strakke paardenstaart. 'Elijah, kom!' Elijah kwam aansjokken en bekeek zichzelf in de spiegel. Met zachte hand dwong ze hem te gaan zitten. 'Ga zitten, dat moet verzorgd worden.' Ze pakte een klein doekje, maakte deze nat in de emmer. Elijah weigerde. 'Het hoeft niet.' Hazel negeerde hem. 'Ga zitten.' Toen Elijah op een wat dringendere toon zei dat het niet hoefde was Hazel het zat, ze keek hem recht aan. 'Zit.' Ze was niet van plan om op te geven. Eindelijk ging Elijah zitten. Hazel legde haar hand op zijn hoofd en ging langzaam met het doekje rondom de huid van zijn oog. Ze glimlachte even naar hem toen hij naar haar keek en meteen zijn ogen neersloeg. Abrupt stond Elijah op. 'Dankjewel.' Hij liep de badkamer uit en ging voor het raam staan.

Hazel wrong het doekje uit en liep ook terug de slaapkamer in. Ze baalde dat Elijah opeens zo afwezig en kortaf deed. 'Ik ga me omkleden dus als je je niet omdraait.' Er kwam geen reactie op  de poging om de gespannen sfeer te doorbreken. Ze deed haar sokken en broek uit en gooide die over een stoel die in de hoek van de kamer stond. Gekleed in een shirt en haar onderbroek kroop ze onder de dekens en keek eens rond. Het enige wat nog minder gezellig was dan de sfeer was de kamer zelf. Grauwe muren leken op Hazel af te komen en de kapotte houten vloer maakte het er niet beter op. Ze draaide zich om en staarde naar Elijahs rug. Door het zwakke licht wat van buiten kwam kon ze een glimp opvangen van Elijahs gezicht, turend over daken. Hazel schoot overeind. 'Elijah, ga verdomme slapen! Je kan nu niks doen.' Met boze ogen tuurde ze naar Elijah die zich omdraaide. Hij snoof naar haar. 'Bemoei je er niet mee! Je snapt toch wel dat ik haar zo snel mogelijk moet vinden?' Hazel liet zich weer neerploffen en draaide zich om. Met tranen die uit haar ogen rolde forceerde ze zichzelf maar te gaan slapen. Waar was ze in verzeild geraakt.

Het gedruip van water op steen echode door de tunnel heen. De regen klonk nog buiten. De zwakke vlammetjes van de paar toortsen in het ondergrondse viaduct was het enige dat Lucius' gedaante verlichte. Het wierp een dansende langwerpige schaduw op de muren. Behalve het druipen en de verwoede voetstappen van de sluipmoordenaar was het doodstil. Schoon regenwater stroomde in het midden van de tunnel, met smalle looppaden naast de muren. Lucius staarde naar de stenen vloer onder hem, zijn gedachten chaotisch en kolkend in zijn hoofd. Waarom kon ik het niet doen? De getuigen? Alleen dat? Er klopte iets niet. Hij had sinds hij bij de Orde kwam, nauwelijks ouder dan een kleuter, nooit voor iets of iemand medelijden gehad. Het duizelde hem. Hij had zich ook nooit eerder afgevraagd wat een doelwit gedaan had om de dood te verdienen. Hij dacht altijd dat een aristocraat altijd wel iets gedaan had om het te verdienen. Maar deze weerloze vrouw met vuur in haar hart en tranen in haar ogen...het was een gevoel dat hij niet kende.
Hij kwam bij een kruising van tunnels, waar zich een grotere stenen vloer bevond.
*klik*
Lucius schrok op. Een schoenzool. Rechts achter hem.
Met één beweging trok hij zijn zwaard uit zijn riem en richtte het op de bron van het geluid.
'Kom in het licht. Langzaam.'
Met verrassend ontspannen tred kwam er een figuur tevoorschijn die bijna hetzelfde gekleed was als hij. Dezelfde zwarte mantel en kap, dezelfde...uitstraling. Maar stoïcijnser. Nonchalanter. Lucius liet zijn zwaard zakken.
'Wat wil je, Ignatius?'
De man glimlachte en spreed zijn armen.
'Het gaat prima met mij, Lucius, dank je! En hoe is het met jou? Niet erg goed, hoor ik.'
'Dat heb je van Desiderius zeker. Je weet beter dan geloven wat hij-'
'Ik hoorde het van de raad, Lucius.'
Een steek van angst raakte Lucius in zijn maag. Ignatius' grijns werd nog iets breder.
'Ach, er zijn opdrachten die zelfs de grootste uitslovers nog niet kunnen uitvoeren. Het doden van weerloze, eenzame weduwes bijvoorbeeld.'
'Je was er niet bij.' Begon Lucius. 'Je weet niet-'
'Oh, ik weet zeker dat ze talent met het zwaard moet hebben, anders zou je er heus geen DAGEN over gedaan hebben om vervolgens nog steeds geen bloed aan je handen te hebben. Hoe ga je dit uitleggen aan de raad? Ik ben erg benieuwd.'
Lucius blies door zijn tanden, zijn zwaard nog steeds in zijn handen.
'Tsk. Breek jij je hoofd daar maar niet over. Ik weet hoe moeilijk het voor je is om aan twee dingen tegelijk te denken.'
'Oh, dat hoef ik ook niet.' Antwoordde Ignatius. 'Ik denk niet dat je de raad wil zien. Je tijd is om.'
Lucius begreep hem niet. Wat bedoelde hij? Toen haalde Ignatius een stuk papier uit zijn mantel en liet het aan Lucius zien. 'Zie je dit?' Het was een portret van Lucius' gezicht met een zwarte stip onder de tekening. Het doodsteken.
Ignatius haalde zijn schouders op. 'Tja, je bent voor hen een verrader. En dat betekent wat ons betreft dat je dat dan ook bent. We hebben je gezien. Je had kansen genoeg. Ik heb altijd al gezegd dat je zwak was, maar een verrader zag ik niet aanko-'
'Denken ze serieus dat ik de orde voor een aristocraat de rug toe zou keren?!' Snauwde Lucius. 'Ik zie jullie het niet beter doen!'
'Dat is onze taak dan ook niet. Onze taak is nu het doden van verraders. Altijd al geweest. Verraders van het volk, of de Orde zelf.'
Lucius hield afstand van Ignatius, die zelf een hand op zijn eigen zwaard had gelegd.
'Ze stuurden de beste zwaardmeester natuurlijk. Ik stel voor dat je niet tegenstribbelt. Dat gaat sneller.'
'Je gelooft het zelf niet eens, of wel?'
Ignatius trok nonchalant zijn zwaard. 'Dat je een verrader bent? Welnee. Ik heb gewoon een gloeiende hekel aan je. Altijd de streber, altijd de uitslover.' Hij grijsde en liet zijn zwaard draaien in zijn hand. 'Ik wilde degene zijn die het licht in je ogen ziet doven.' Een klap klonk boven hen. Op de oppervlakte kwam iets zwaars op de grond neer. Daarom keek Ignatius voor een seconde naar boven.
'Ah, daar is de rest. Niet dat het uitmaakt. Tegen de tijd dat ze aankomen ben jij a-'
Zijn adem stokte in het midden van zijn zin. Lucius was opeens vlak bij hem. Ignatius pakte zwakjes de pols van Lucius vast die het mes vasthield. Het mes dat op dit moment in Ignatius' borst zat geboord.
'Je...' Ignatius' ogen draaien langzaam naar boven terwijl zijn knieën het begonnen te begeven.
Lucius' uitdrukking veranderde niet. 'Het zal aan de anderen zijn om me te doden, Ignatius.'
Met die woorden zwaaide hij het lichaam van Ignatius met één beweging het water in, waarop het langzaam het riool in begon te drijven, met zijn gezicht naar beneden. Het papier wapperde mee en kwam in het water terecht. Het bloed dreef als rode bloemen in het water met hem mee. Nog voordat hij uit het zicht was arriveerde de versterking met toortsen in de tunnel, om geen spoor van Lucius, hun voormalige broeder, aan te treffen.

Het duurde een paar minuten voordat Rosebeth der ogen weer opende. Ze wist niet hoe lang ze op de ijskoude stenen gelegen had, maar eigenlijk interesseerde het haar ook niet. Haar kleding was doorweekt door de regen, der make-up uitgelopen door alle tranen en haar krullen waren uitgezakt, ze zag er vreselijk uit. Na een paar snikken plaatste ze haar handen tegen de stenen aan en drukte ze der lichaam van de grond af. Toen ze eenmaal op haar voeten terecht kwam sloot ze haar armen rondom her middel en draaide ze haar ogen naar beneden. Dit was het dan, al haar hoop om haar ketting terug te vinden verdween als sneeuw voor de zon en met dat ook haar levenslust. Een diepe zucht rolde tussen haar lippen door en met langzame stappen en een gebogen rug begon ze terug te lopen richting der villa.

Het leek wel eeuwen te duren voordat ze eindelijk de grandioze lichten van de villa zag schijnen. Nog maar een paar stappen. Rosebeth's voeten branden door het velen lopen, of waren haar veelte duren zolen versleten? Ze schudde met haar hoofd en beet op haar onderlip, elke nieuwe stap voelde als een nachtmerrie, elke nieuwe stap deed haar herinneren aan . Na een paar minuten was ze er eindelijk, schoof ze haar bleken handen tegen de grote deuren aan en drukte ze de deuren open met moeite. Eerst was er stilte, maar al snel vulde de bijeenkomst hal zich met een gil en het geluid van gebroken glas.
"Rosebeth! Lieverd!" Het was Rosebeth's moeder, Hannah. Ze liet haar glas met alcohol op de marmer vloer vallen, het rode goedje leek op bloed dat tussen de naden door stroomde.
"Hey..." Rosebeth draaide haar hoofd naar beneden, der wangen gloeide op van schaamte. Hannah rende op haar té hoge hakken naar Rosebeth toe en trok der in haar warme armen.
"Rosebeth, waar in godsnaam was je?! Wat was je aan het doen?" Ze tilde Rosebeth's kin omhoog om der aan te kijken. "Je weet hoe gevaarlijk het is om s'nachts zonder bescherming naar buiten te gaan! Pff... Wachters, controleer of ze niet achtervolgd werd!" En zo gezegd, zo gedaan. De wachters rende naar buiten en bekeken alles, van de rozenstruik tot het standbeeld van een paard.
"Moeder, het-" Maar Rosebeth werd onderbroken.
"En kijk hoe je er uit ziet lieverd! Moet ik een warme bad voor je klaarmaken? Je ziet er echt niet uit kind." De woorden vloeide uit Hannah's mond, haar stem was gevuld met woede, maar ook verdriet en opluchting."Maar eerst, je moet me echt vertellen waarom je zomaar weg ging?"
"Ja... die stomme gast die mij probeerde te vermoorden stal mijn ketting. Ik ging hem achterna." Rosebeth drukte haar wijsvingers tegen elkaar aan terwijl ze wegkeek.
"Je ging WAT?!" Hannah verbleekte, haar armen verstijfde om Rosebeth's rug.
"Maar ik heb hem niet terug kunnen krijgen.." Rosebeth sloot haar ogen, opnieuw begonnen de tranen over haar wangen te rollen.
"Ach kind..." De tranen deed haar moederhart doen smelten en ze drukte Rosebeth strakker in haar armen. "Kom, dan maken we een bad voor je klaar."

Na een lange bad, veel tranen en gesnik en een preek van Hannah zat Rosebeth op het uiteinde van der kingsized bed. Net als haar spiegel was haar bed gedetailleerd met barokke slierten en krullen. Haar deken was fluweel zacht en hetzelfde gelde voor haar zacht paarse pyjama en ontelbare kussens. Hannah zat achter Rosebeth op het bed, zoals gewoonlijk was ze der rode lokken aan het kammen met de zilveren haarkam. Het deed redelijk veel pijn om de gigantische klitten eruit te halen, maar Rosebeth was er niet meer bij. Ze was verzonken in haar eigen gedachten. Zou Herrald teleurgesteld zijn? Waarom liet hij haar gaan in plaats van haar leven te ontnemen? Meer en meer vragen vulde haar hoofd, vragen waar ze geen antwoord op kon geven.
"Rosebeth?" een stem ontwaakte Rosebeth uit haar diepe gedachte. "Rosebeth, ik ben klaar met kammen. Je haar is weer glad en schoon." Hannah keek naar Rosebeth met een zachte glimlach en grote ogen.
"Dankjewel..." Rosebeth schoof haar fluwelen deken opzij, trapte de zachte pantoffels weg van haar voeten en kroop dieper het bed in. Ondertussen stond Hannah op en gaf ze Rosebeth's wang een kus.
"Alsjeblieft lieverd. Probeer wat te slapen, ik zie je morgen weer." Hannah klonk zo zacht, zo lief. Waarom viel Rosebeth dit nog nooit eerder op?
"Mam...? Zou Herrald denk je boos zijn? Omdat ik zijn ketting ben verloren?" Hannah bleef stil voor een paar seconden.
"Nee. Hij weet dat jij je best deed om het terug te krijgen." Ze streelde Rosebeth's lokken zachtjes.
Ze liet haar moeder een kleine glimlach zien voordat ze der hoofd op een zachte kussen legde. Ze keek Hannah aan en sprak zachtjes.
"Mag ik morgen een honing bad?"
"Natuurlijk schat. Ik zal er zelf voor zorgen." Ze glimlachte richting Rosebeth. Hannah schoof daarna de deken terug over Rosebeth's lichaam en blies alle bijenwaskaarsen uit. Rosebeth sloot haar ogen en hoorde de hakken van haar moeder op de marmeren vloer klikken, gevolgd door de deur van haar slaapkamer die open en dicht ging en daarna met een kille stilte. Na een paar minuten zakte ze weg in dromenland, waar zij de dramatische ervaringen van vandaag overnieuw herbeleefde.

Geen wachters op de daken, geen Lucius. De nacht viel snel, de zon was al lang onder, en het was stil. De nachtelijke kou zorgde voor kippenvel op Elijahs armen en hij sloeg met een klap de kozijnen dicht, waarna hij zich naar Hazel omdraaide. 'Bemoei je er niet mee. Je snapt toch zelf ook wel dat ik haar zo snel mogelijk moet vinden?' Hazel draaide zich met haar rug van hem af. Haar manier van negeren. Prima. Het was niet zijn keuze om haar hier in mee te trekken. Zij wilde het geld, en zij was zo stom geweest om samen te gaan werken met een aantal sluipmoordenaars, waarvan één ook nog eens een verrader was. Een gevaarlijk goede verrader, dat moest Elijah toegeven. Ze hadden het kunnen verwachten, nou, hij had het kunnen verwachten. Hij kende Lucius, hij had van hem gehoord, hem gezien op gezocht posters. Hij had hem nooit moeten vertrouwen. Maar het kwam door hem en door Hazel dat hij nu niet zijn opdracht had kunnen voltooien. Hij zou boos moeten zijn op Hazel, nu het raam weer open moeten doen en er vandoor gaan, zelf gaan zoeken naar Rosebeth en Lucius (want hij was er vrij zeker van dat Lucius Rosebeth had, dat kon niet anders) en Hazel in veiligheid laten. Maar dat kon hij niet.

Hij baalde van het feit dat hij iemand had voor wie hij moest uitkijken en zorgen, iemand die afhankelijk van hem was en als het erop neerkwam beschermt moest worden. Hazel kon zich niet beschermen, haar charmes en mooie woorden waren niet genoeg voor wachters om iemand niet neer te schieten. Zachtjes begon hij zich uit te kleden, totdat hij nog alleen nog zijn shirt en ondergoed aan had. Even wierp hij een blik op Hazel, die in slaap leek gevallen te zijn, of deed alsof. Zijn blik gleed verder naar de deur, die op slot zat, maar dat was niet genoeg. Hij vertrouwde het hier voor geen goud en wist niet of hij vannacht een oog dicht kon doen.

Toen hij eenmaal in bed lag, op zijn rug met zijn ogen naar het plafond gericht, bedacht hij zich dat het misschien een goed idee zou kunnen zijn als hij Hazel morgen meenam naar zijn huis. Het was niet ver van hier, en zijn moeder en zus zouden haar met open armen ontvangen. Alleen.. niemand wist waar ze woonden, niemand wist ook wie ze waren. Hazel zou alles kunnen verpesten als ze zich ooit zou verspreken of het expres wilde vertellen aan iemand. Maar Elijah had een goed gevoel bij Hazel, misschien een iets té goed gevoel, maar hij dacht wel dat hij haar kon vertrouwen. Zijn zus zou Hazel kunnen leren vechten, of in ieder geval verdedigen, en hij kon met zijn moeder een plan gaan bedenken. Morgen zou hij het aan Hazel gaan voorleggen, of nou, hij ging sowieso. Ze moest hem maar volgen en hij had geen idee wat ze anders konden gaan doen in plaats van doelloos rondzwerven om te zoeken naar Lucius die met Rosebeth waarschijnlijk al lang de stad uit was gevlucht. Elijah luisterde de rest van de nacht naar de geluiden buiten, en het laatste wat hij hoorde voordat hij eindelijk in slaap viel, was het kraaien van de haan, die de opkomende zon begroette.


Amper een paar uur later, althans dat voelde zo en het was waarschijnlijk ook zo, werd Elijah wakker door het felle licht wat plots in zijn ogen scheen. Toen hij zijn ogen opende zag hij Hazel nog weglopen van het raam, richting de badkamer en hij voelde de koele ochtendbries over zijn gezicht waaien. Hij slaakte een diepe zucht en sloeg zijn benen over de rand van het bed heen. Het duurde hem slechts enkele seconden om wakker te worden, hij was weinig slaap gewend. Elijah griste zijn broek van de grond en trok hem snel over zijn benen, waarnaar hij naar de badkamer liep en op de deur klopte. 'Haze.. Hazel? Ben je nog boos? Het spijt me dat ik zo reageerde gister..' even wachtte hij, maar hij verwachtte geen antwoord. 'Ik heb liggen denken gisteravond, en ik denk dat ik onze volgende stap weet. Ik woon hier niet ver vandaan. Mijn moeder kan ons helpen,' hij had nog getwijfeld, maar besloot toch Hazel in vertrouwen te nemen.

Hazel had de hele nacht lopen woelen, van slapen kwam er niet veel. Ze was dan ook uitgeput toen de zon na een eeuwigheid weer opkwam. Ze keek naar Elijah die nog sliep. Ze trok het elastiekje uit haar haar waardoor er een warrige bos over haar schouders heenviel. Het was misschien beter dat ze Elijah nog niet wakker maakte, ze had geen zin in sociaal contact. Langzaam stond ze op en ging voor het raam staan, de felle ochtendzon begroette haar vanachter de daken. Ze sloot haar ogen en genoot even van de zon die over haar huid streek. Naast haar hoorde ze wat gerommel, Elijah was wakker geworden. Hazel draaide zich om en liep met een snelle pas naar de badkamer terwijl ze de deur achter haar dicht knalde. Ze bekeek zichzelf in de spiegel die er hing, haar ogen waren dik en rood, duidelijke sporen van een huilbui. Een zachte klop op de deur liet haar opschrikken. 'Haze.. Hazel? Ben je nog boos? Het spijt me dat ik zo reageerde gister..' Hazel keek naar de deur en twijfelde even of ze hem open zou doen. Alsof Elijah had verwacht dat ze geen antwoord zou geven vervolgde hij zijn verhaal. 'Ik heb liggen denken gisteravond, ik denk dat ik onze volgende stap weet. Ik woon hier niet ver vandaan. Mijn moeder kan ons helpen.' Hazel keek zichzelf even aan in de spiegel en zuchtte diep. Ze deed de deur langzaam open en keek Elijah aan. 'Moet je niet achter Lucius aan, of heb je voor niks de halve nacht voor het raam gestaan.' Ze spuugde de woorden uit terwijl ze een knot in haar haar draaide om haar ontplofte kapsel te kunnen temmen. Elijah keek haar even moeilijk aan. Hazel had meteen spijt van wat ze gezegd had. 'Sorry Elijah.. Laten we maar gaan inderdaad.. Is het ver?' Elijah schudde zijn hoofd. 'Ik gok dat we minstens twintig minuten onderweg zijn. Ik ga beneden wat ontbijt voor ons halen, kleed jij je even aan?' Hazel gaf een blik naar beneden en kwam er toen achter dat ze zich inderdaad nog niet had aangekleed. Ze kreeg een brede grijns op haar gezicht en knikte. Elijah liep de kamer uit en Hazel begon haar kleding bij elkaar te rapen en trok deze aan.


Toen ze beneden in de herberg kwam zat Elijah op haar te wachten met wat te eten. Hazel voelde de honger van binnen knagen en viel snel aan. Hazel bekeek Elijah nog eens goed. 'Maak je je zorgen?' Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem vragend aan. Elijah haalde zijn schouders op. 'Neuh, we vinden haar wel. Denk ik. Zullen we gaan?' Abrupt stond Elijah op beende naar de toonbank om toch voor het ontbijt en de kamer te betalen. Hazel rolde met haar ogen, stond op en nam afscheid van William. Elijah opende de deur voor haar en ze vervolgde hun weg naar Elijahs huis. 'Woon je alleen met je moeder?' Elijah schudde zijn hoofd, 'mijn zus woont ook bij ons.' Hazel keek hem aan, 'geen vader?' Elijah stond even stil en keek Hazel aan. 'Nee. Geen vader, en stop met vragen stellen je ziet het zo wel.' Hazel voelde zich schuldig omdat ze het vroeg, ook voelde ze zich ongemakkelijk dat ze straks twee vrouwen gaat ontmoeten die niet haar ''collega's'' zijn. Op dit soort momenten miste ze haar moeder altijd, ze had nooit geleerd hoe een normale vrouw zich hoorde te gedragen. De vrouwen uit haar wijk waren namelijk niet het beste voorbeeld. In gedachten verzonken liep Hazel naast Elijah. Na een tijd lopen kwamen ze in een straat waar de huizen er prima uitzagen. Bij het laatste huis van de rij trok Elijah aan Hazels arm. 'Haze, we zijn er.'

De werpmessen kletterden vonkend van de muren af als kogels, centimeters van Lucius' hoofd vandaan. De koude lucht gierde in zijn longen. Hij rende. Niet om weg te komen van een koude, berekende moord. Hij rende als een dier dat opgejaagd werd. Een prooi. Lucius had de energie niet om zichzelf te verfoeien. De tientallen voetstappen door het ondergrondse viaduct kletterden en echoden door de ruimte, alsof zelfs de muren zich tegen hem hadden gekeerd. Een pijl scheerde zo dicht langs Lucius' hoofd dat de stof van zijn kap meegaf. De tunnel was nauw, er waren geen plekken om hem te verschuilen. Moeder Nacht, die hem normaal altijd in een veilige donkere omhelzing sloot, was verjaagd door de vervloekte toortsen. Hij rende uit angst, maar het was ook iets anders. Hij wilde het niet opnemen tegen zijn broeders.

Daar! Een donker punt...een uitweg? Lucius negeerde zijn brandende longen en klagende benen. De regen stortte op Lucius toen hij eindelijk de oppervlakte weer bereikte. Zijn hart sprong op bij een kans op ontstapping. Het zakte hem direct weer in de schoenen toen de weg naar buiten versperd was. Kapotte steigers, brokkelende muren. Dit was een verlaten wijk. Volledig ingesloten. Een dood deel van Londen. Verwoest in de Grote Brand, en vergeten. Lucius draaide zich om en trok met pijn in zijn hart en een blok in zijn maag zijn zwaard. De daverende voetstappen echoden niet langer. Ze waren dichtbij. De regen bulderde en een flits van bliksem verlichtte drie gedaanten die in een halve circel dichterbij kwamen. Langzaam. Berekenend.
Lucius' adem was jachtig. 'Stop. Jullie weten dat ik ons nooit zou verraden!'
'Meester...' Klonk één van de stemmen. 'Je weet dat wij niet de moordenaar zijn. We zijn de dolk, niet de hand die de dolk in uw hart drijft. Behoudt uw eer en accepteer uw vonnis.'
Lucius' adem stokte. Niemand anders sprak hem zo aan. 'Marcus? Mijn eigen...'
'Leerling..?' De kleinste gedaante liep iets langzamer dan de rest. 'Niet langer, meester. U keerde zich tegen ons. U liet uw tong vrij over ons...we hebben niet langer de keus.' De twee andere gedaanten schudden hun hoofd en de middelste sprak: 'Lucius, jongen...laat het gebeuren. Wij wensen onze eigen broeder alle geluk toe, en moge alles wat je verlangt gebeuren. Slechts niet in dit leven, maar het volgende. Het spijt ons.'
'Ignatius...broeder...'
De middelste stond nu stil. 'NOEM ME NIET ZO!' Er klonk woede in zijn stem, maar ook verdriet. Wanhoop.
De langste gedaante sloeg een arm om hem heen en duwde hem richting Lucius. 'Het is wat je zei, Ignatius. Dat hij voorspoed mag hebben in het volgende leven.'  
Ignatius knikte.
'Marcus, dit is iets wat je moet doen. Sprak de langere gedaante nu tegen de leerling. 'Leer wat het betekent om ons de rug toe te keren.'
De muur van puin stootte nu tegen Lucius' rug. Hij kon geen kant meer op. Hij was aan zijn broeders overgeleverd.
'Maar...' Marcus, de kleinste gedaante, stond nog steeds twijfelend stil. 'Zou hij dat doen, Thomas? Ignatius?'
De langste gedaante schudde zijn hoofd terwijl een tweede bliksemschicht zijn gezicht toonde. Een lang smal gezicht, met kristalheldere blauwe ogen. Marcus, een jongen die niet ouder dan zestien kon zijn, en het gezicht van Lucius' beste vriend, Ignatius.
'Broers...dwing me niet om-' Begon Lucius, die onderbroken werd door Thomas die de rest achter zich liet en zijn zwaard richting Lucius' hoofd sloeg.
'WE ZIJN JE BROEDERS NIET LANGER, LUCIUS!' Schreeuwde de gedaante. 'JE STAK ONS IN DE RUG!' Lucius blokkeerde het zwaard van Thomas en draaide zich weg van de drie om meer ruimte te krijgen, maar sloeg niet toe. De twee andere gedaanten bewogen niet. Thomas herstelde zijn positie en maaide zijwaarts. Het identieke zilver van zijn en Lucius' zwaard klapten tegen elkaar.
'HOU HIERMEE OP!' Lucius wist niet zeker of het een bevel of een smeekbede was. 'DWING ME NIET OM-'
De daverende klap waarmee het zwaard van Thomas op de rottende houten steigers landde verstomde de rest van zijn woorden. Ignatius en Marcus doken weg voor het vallende hout en de bakstenen die als projectielen op hen neerdaalden.
'PAS OP!' Schreeuwde Lucius tegen Marcus, die op een haar na gemist werd door een compleet stenen balkon dat naar beneden denderde. Hij voelde een steek van pijn toen zijn linkerarm opengesneden werd door het geharde zilver van Thomas' zwaard. Hij schreeuwde het uit en wist nog net een tweede haal van zijn broeders' zwaard te ontwijken. Hij gaf met deze opening Thomas een dreun in zijn gezicht. De lange gedaante wankelde achteruit. Lucius liep langzaam naar hem toe. 'Sorry, ik wilde niet-'
Thomas maakte een schijnbeweging door te doen gewond te zijn en sloeg opnieuw met zijn zwaard naar hem. 'MAAK DIT NIET MOEILIJKER DAN HET IS, LUCIUS!' De gedaante stormde op hem af en Lucius deinste achteruit. Hij stond nu opnieuw met zijn rug tegen de muur. 'ACCEPTEER HET, WE HEBBEN GEEN KEUS!' Thomas hief zijn zwaard opniew op en rende op hem af. Zijn zwaard was te hoog. Lucius had een enorme opening om toe te slaan. Hij nam een snelle beslissing en probeerde zijn broeder het zwaard uit het hand te slaan. Er klonk een vreselijke klap en het gekletter van een zwaard op de grond. Thomas voelde het zwaard in zijn linkerzijde pas na een paar seconden. Hij hoestte, en er viel bloed op de stenen, temidden van de eindeloze regen. Het voelde alsof Lucius' bloed in ijs was veranderd. 'Nee..' hoorde hij zichzelf stamelen. Thomas reikte naar hem, alsof hij Lucius' gezicht wilde aanraken. Toen verloor hij de kracht om dat te doen. Zijn arm en lichaam zakten in elkaar, en hij viel levenloos op de grond.
'NEE!' Riep Marcus.
Ignatius twijfelde niet lange en stormde nu op zijn beurt op Lucius af. 'NEEM NIEMAND ANDERS IN JE DOOD MEE, BROEDER!' Schreeuwde hij. Lucius ontwaakte uit zijn verdriet en ontweek het zwaard. Hij haalde uit naar de zwaard-arm van zijn vriend. Die het blokkeerde en richting Lucius' borst stak.
'HOU OP MET VECHTEN!' Smeekte hij door het wapengekletter en het onweer heen. 'ALSJEBLIEFT! STOP!'
Ignatius' gezicht werd opnieuw opgelicht door de bliksem. Zijn donkerblauwe ogen leken doordrongen met tranen. Hij sprak niet langer. Hij vocht met Lucius als een marionet die bewogen werd door een onzichtbare hand. De twee vochten tegen hun wil, maar met de vaardigheid van grootmeesters. Sierlijke maar effectieve steken, snelle verticale zwaaien en halen die geen van beiden hun doel vonden. Alsof zelfs hun zwaarden het conflict de rug toekeerden. Ignatius greep zijn zwaard met beide handen vast en hakte zijn zwaard richting Lucius' hoofd. Die wist nog snel een rol opzij te maken, en het zwaard van zijn vriend boorde zich in een van de weinige intacte steigers die nog stonden. Deze kraakte vervaarlijk. Lucius stond nu tussen Marcus en Ignatius. Marcus had zijn zwaard niet langer opgeheven naar hem. 'Ignatius, stop.' De stem van de leerling kwam nauwelijks boven het gebulder van de storm en het kwaken van de steiger uit. 'Laat hem gaan!'
'ZWIJG!' Schreeuwde Ignatius die zwak uithaalde naar Lucius, die dit met een achterwaartse stap ontweek. De volgende kliep was sneller, met meer kracht. Een zijwaartse slag die Lucius zo nauwelijks miste dat een centimeter verder naar beneden zijn dood geweest zou zijn. Het zwaard boorde zich opnieuw in de steiger. Het leek voor een moment doodstil. Zelfs de storm leek even de adem in te houden. Doen kwam het volledige huis met steiger en al naar beneden. De drie staakten het gevecht voor een moment en doken weg. Lucius en Ignatius werden net gemist door de stenen en het hout. Ze draaiden zich om en moesten machteloos toezien hoe de leerling van Lucius' bedolven werd onder de genadeloze steen. Er klonk een gil, en stilte.
Lucius en Ignatius renden allebei op de stenen af en probeerden Marcus uit te graven. De stenen waren zwaar en ruw, maar het maakte hen niet uit. Lucius merkte niet eens dat zijn gekneuse ribben en gewonde arm schreeuwden om rust. Er werd een levenloze bebloede arm zichtbaar onder de laatste steen die Lucius wegtrok. De stilte en het ijskoude gevoel was terug. Ignatius stond op en liep terug. Ze hadden geen van beiden gemerkt dat ze hun wapens hadden laten vallen. Lucius stamelde...'Marcus...Ignatius, hou alsjeblieft op met-.'
'Lucius. Het is goed, ik had het niet gekunt.' Hij keek op en staarde naar Ignatius. 'Wat...bedoel je?'
'Ze stuurden me om je te doden. Je beste vriend. Wreed, of niet? Afgrijselijk.'
Lucius keek hoe hij kalm zijn zwaard oppakte. 'Ignatius...je moet teruggaan naar de Orde. Vertel dat ik ontsnapt ben.
Ignatius glimlachte flauwtjes. 'Welnee. Dat zou te genant zijn. Doe me een plezier en bewijs dat je bij ons hoort. Maak de opdracht af.'
Lucius' adem werd opeens jachtig toen hij zag wat Ignatius aan het doen was. 'Ignatius...STOP!'
'Doe het, wil je?' Zei Ignatius alleen. Met die woorden sneed Ignatius zijn eigen keel door. De lach verdween van zijn gezicht.
'NEE!' Schreeuwde Lucius toen een laatste bliksemflits hen genoeg verlichtte om het leven in zijn vriends ogen te zien doven. Met een doffe klap stortte Ignatius in elkaar. De regen vermengde zich met het bloed van zijn broeders en Lucius viel op zijn knieen.
Het was alsof alle gevoel hem verlaten had, behalve het kilte de leegheid. De prikkende tranen. Het was erger dan een zwaard in zijn zij. Lucius schreeuwde het uit van pijn en verdriet terwijl het gedonder genadeloos doorging in de lucht. Lucius sloeg zijn handen in zijn gezicht, te midden van zijn gevallen kameraden, en rouwde in stilte.

"Is dit uw leven waard, mylady?" Zijn kille woorden bleven door Rosebeth's hoofd spoken. Slapen lukte haar bijna niet, na een paar minuten werd ze voor de zoveelste keer abrupt ontwaakt uit haar droom. Rust kreeg ze niet, zodra ze haar ogen opende slopen de vragen langzaam terug haar gedachtens binnen. Maar haar ogen sluiten deed ook niet veel goeds, zodra het donker werd kwamen de beelden terug. Gefrustreerd trok Rosebeth haar dekens omhoog, tot dat ze sierlijk over der schouders vielen. Zonder een woord te zeggen tuurde ze naar één van de vele ramen in der slaapkamer. Langzaam kropen de zonnestralen vanuit het raamkozijn haar kamer in en vulde haar eens donkere ruimte met een zachte gele gloed. Tot zo ver haar laatste poging om te gaan slapen.

Met draaiende ogen zwaaide Rosebeth haar benen uit het bed, tot dat haar voeten in de oh zó zachte pantoffels belanden. Tenminste nog iets prettigs aan dit alles. Haar spieren voelde zwaar aan, der ogen brande door het gebrek aan slaap. Geen enkele cel in haar lichaam wilde opstaan maar na een kwartiertje truizelen duwde ze haarzelf omhoog.
"Argh, verdomde..." kreunde ze knarsetandend. Geërgerd stond ze langzaam op totdat haar knieën strekte. Misschien was het toch geen goed idee om uren lang in de kou, terwijl het regende, op de stenen straat te gaan liggen.
"Mam?!" Gilde Rosabeth uit. "Ben je wakker? Ik wil graag mijn honingbad!" Na een seconde van stilte beet Rosebeth op haar onderlip. Hannah was zo zachtaardig en lief vanacht, waarom zag ze dat niet tot nu? Haar moeder stond altijd voor der klaar, maar nooit kreeg ze een wel gemeende 'dankjewel', 'ik hou van je' of ook maar een knuffel. Verdiende ze wel het bestaan van een slaaf?
"... Alsjeblieft?" Voegde ze eraan toe.

Na een minuutje opende Hannah voorzichtig Rosebeth's slaapkamer deur en kwam ze binnen gesloft. Ze droeg nog haar nachtjapon en der lokken zaten in de klit.
"Het spijt me dat ik er nu pas ben lieverd, ik lag nog te slapen. Ik zal je honingbad voorbereiden." Rosebeth tilde haar hoofd naar rechts terwijl ze haar moeder van top tot teen bekeek en besefte dat ze echt net pas wakker was.
"Dankjewel" mompelde Rosebeth zachtjes tussen neus en lippen door. Stilte vulde de kamer weer nadat Hannah de badkamer in waggelde en de deur sloot. Met haar handen op haar rug wachtte Rosebeth rustig tot dat Hannah de badkamer overnieuw opende en slaperig zei dat haar honingbad klaar was. Nee, ze verdiende het bestaan van een slaaf niet.